Λένε πως οι έπαινοι προς τους νεκρούς μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικοί, γιατί ο θάνατος εξωραΐζει τους ανθρώπους. Λίγες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που τα εγκώμια έρχονται απλά να περιγράψουν αλήθειες και, ακόμη πιο σπάνιες, οι περιπτώσεις όπου τα λόγια είναι φτωχά για να αποδώσουν την πραγματική διάσταση της ζωής κάποιων ανθρώπων.
“Όσο για μένα, είμαι κάποιος άγνωστος έγραφε ο Νίκος Τούλιος με την υπογραφή ΝΑΤ σε ένα περιοδικό του Αριστοτέλη. Δεν έχω όνομα. Κάποτε κοιτούσα τα αστέρια μέσα από την φτώχεια και από την στέρηση κι άπλωνα τα χέρια στη ζωή. Τώρα απέμειναν παγωμένα, γεμάτα λαβωμένα όνειρα και ξεφτισμένες ελπίδες. Κι όμως γελώ, συμβιβάζομαι , ζω. Τι ειρωνεία Θεέ μου! “
Και στην εφημερίδα της εποχής την ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ, έλεγε, «θάθελα να είμαι άνθρωπος μικρός, ολομόναχα γυμνός, δίχως προστασίες από την καρδιά και το μυαλό»!
Αυτός ήταν ο Νίκος Τούλιος. Άνθρωπος ευαίσθητος, αλλά αγωνιστής. Τιθάσευε τις ανησυχίες του και πειθαρχούσε σε ένα πλαίσιο λογικής, με την δύναμη του χαρακτήρος που διέθετε. Με όπλο την φυσική του εξυπνάδα και την άπταιστη γνώση της Ελληνικής, ως δημοσιογράφος είχε καθημερινή παρουσία στην ζωή της Φλώρινας. Καυστικός και ευφυής, με την υπογραφή ΝΑΤ, μας προβλημάτιζε, μας προκαλούσε με τις βαθιές του σκέψεις και μας προσκαλούσε να τις μοιραστούμε. Ο γραπτός του λόγος, δημοσιογραφικός, ποιητικός ή λογοτεχνικός ξεχώριζε πάντα. Είχε αυτό το κάτι που δεν περνούσε απαρατήρητο και σε άγγιζε. Είχε πολλά να δώσει ο Νίκος Τούλιος. Όχι τώρα που έφυγε . Αλλά και όταν ζούσε. Σκέψεις και ιδέες, κρυμμένες σε ατέλειωτες κόλλες χαρτιού και μια ανήσυχη φύση που καταπιέστηκε για να προσαρμοστεί και να επιβιώσει στα επειδή και στα πρέπει. Μια ψυχή καθαρή όμως, που γεννήθηκε στο ενάρετο οικογενειακό του περιβάλλον, μια ψυχή που ο ίδιος μόνον ήξερε πως κατάφερε να την προστατέψει.
Για αυτή την ψυχή την ελεύθερη και ωραία ας προσευχηθούμε σήμερα, να βρει τον δρόμο της. Ελεύθερη να ανασάνει, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Να ανοίξει φτερά για να βρει έναν άλλον προορισμό που της ταιριάζει περισσότερο.
Εμείς ας κρατήσουμε από τον φίλο μας, τον συνεργάτη μας, τον συνάδελφο Νίκο, την θύμηση της παρουσίας του κλεισμένη σε τρία γράμματα Ν Α Τ όπως συνήθιζε να υπογράφει, μέσα από λίγες ή πολλές σειρές.. Να τον αποχαιρετίσουμε με πολύ αγάπη, με μια συγγνώμη αν τον πικράναμε, με μία τελευταία φράση. Νεκρός είναι όποιος δεν αγωνίστηκε. Και ο Νίκος Τούλιος ήταν κάθε μέρα ένας αγωνιστής και σε όλα τα μετερίζια! ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟ.
ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟ 15- 6- 2011
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένε πως οι έπαινοι προς τους νεκρούς μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικοί, γιατί ο θάνατος εξωραΐζει τους ανθρώπους. Λίγες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που τα εγκώμια έρχονται απλά να περιγράψουν αλήθειες και, ακόμη πιο σπάνιες, οι περιπτώσεις όπου τα λόγια είναι φτωχά για να αποδώσουν την πραγματική διάσταση της ζωής κάποιων ανθρώπων.
“Όσο για μένα, είμαι κάποιος άγνωστος έγραφε ο Νίκος Τούλιος με την υπογραφή ΝΑΤ σε ένα περιοδικό του Αριστοτέλη. Δεν έχω όνομα. Κάποτε κοιτούσα τα αστέρια μέσα από την φτώχεια και από την στέρηση κι άπλωνα τα χέρια στη ζωή. Τώρα απέμειναν παγωμένα, γεμάτα λαβωμένα όνειρα και ξεφτισμένες ελπίδες. Κι όμως γελώ, συμβιβάζομαι , ζω. Τι ειρωνεία Θεέ μου! “
Και στην εφημερίδα της εποχής την ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ, έλεγε, «θάθελα να είμαι άνθρωπος μικρός, ολομόναχα γυμνός, δίχως προστασίες από την καρδιά και το μυαλό»!
Αυτός ήταν ο Νίκος Τούλιος. Άνθρωπος ευαίσθητος, αλλά αγωνιστής. Τιθάσευε τις ανησυχίες του και πειθαρχούσε σε ένα πλαίσιο λογικής, με την δύναμη του χαρακτήρος που διέθετε.
Με όπλο την φυσική του εξυπνάδα και την άπταιστη γνώση της Ελληνικής, ως δημοσιογράφος είχε καθημερινή παρουσία στην ζωή της Φλώρινας. Καυστικός και ευφυής, με την υπογραφή ΝΑΤ, μας προβλημάτιζε, μας προκαλούσε με τις βαθιές του σκέψεις και μας προσκαλούσε να τις μοιραστούμε. Ο γραπτός του λόγος, δημοσιογραφικός, ποιητικός ή λογοτεχνικός ξεχώριζε πάντα. Είχε αυτό το κάτι που δεν περνούσε απαρατήρητο και σε άγγιζε.
Είχε πολλά να δώσει ο Νίκος Τούλιος. Όχι τώρα που έφυγε . Αλλά και όταν ζούσε. Σκέψεις και ιδέες, κρυμμένες σε ατέλειωτες κόλλες χαρτιού και μια ανήσυχη φύση που καταπιέστηκε για να προσαρμοστεί και να επιβιώσει στα επειδή και στα πρέπει. Μια ψυχή καθαρή όμως, που γεννήθηκε στο ενάρετο οικογενειακό του περιβάλλον, μια ψυχή που ο ίδιος μόνον ήξερε πως κατάφερε να την προστατέψει.
Για αυτή την ψυχή την ελεύθερη και ωραία ας προσευχηθούμε σήμερα, να βρει τον δρόμο της. Ελεύθερη να ανασάνει, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Να ανοίξει φτερά για να βρει έναν άλλον προορισμό που της ταιριάζει περισσότερο.
Εμείς ας κρατήσουμε από τον φίλο μας, τον συνεργάτη μας, τον συνάδελφο Νίκο, την θύμηση της παρουσίας του κλεισμένη σε τρία γράμματα Ν Α Τ όπως συνήθιζε να υπογράφει, μέσα από λίγες ή πολλές σειρές.. Να τον αποχαιρετίσουμε με πολύ αγάπη, με μια συγγνώμη αν τον πικράναμε, με μία τελευταία φράση. Νεκρός είναι όποιος δεν αγωνίστηκε. Και ο Νίκος Τούλιος ήταν κάθε μέρα ένας αγωνιστής και σε όλα τα μετερίζια! ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟ.
Nτόρη Koυτουράτσα
Πολύ καλό και πολύ συγκινητικό το σχόλιο σας κ.Κουτουράτσα. Μπράβο σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή