Μέσα στη μικροπολιτική μιζέρια, την κοινωνική σύγχυση και την παραπολιτική φλυαρία των ημερών, η αυθόρμητη πρωτοβουλία των εκατοντάδων χιλιάδων υπεύθυνων, ενεργών πολιτών της χώρας, να διαδηλώνουν ειρηνικά και δυναμικά, με ριζοσπαστικά συνθήματα στις πλατείες κατά του Δ.Ν.Τ, των γηγενών συμμάχων του και της ομηρίας της χώρας, αποκτά διαστάσεις ανυπολόγιστης ωφέλειας για την ηθική εξυγίανση του τόπου και, την ενδυνάμωση της δημοκρατίας μέσα από την ενίσχυση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος. Οι πολίτες, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από την χρόνια εξαπάτηση τους, με πρωταγωνιστές τα Μ.Μ.Ε -μόνιμοι υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων- και την ασύστολη ψηφοθηρική βουλιμία όλων των κομμάτων, αποφάσισαν να παρέμβουν.Πρόκειται για μία πρωτοβουλία, που σε κάθε περίπτωση συμπυκνώνει, κωδικοποιεί και αποτυπώνει το πνεύμα, το ήθος, το κυρίαρχο διανοητικό κλίμα και το ύφος μιας ολόκληρης εποχής. Βρόγχοι και παντός είδους καρκινώματα, καθήλωσαν τη χώρα και το λαό της, στο τελευταίο σκαλί της ανάπτυξης, σε βάρος της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Χρυσοκάνθαροι επιβήτορες της εξουσίας, ασέλγησαν πάνω στην αξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού και βεβήλωσαν κάθε έννοια ελληνική με τη βοήθεια των διαφόρων υποτακτικών «λακέδων» τους Υπό το βάρος μιας τέτοιας ζοφερής προοπτικής, άλλως δε αρνητικής συγκυρίας, η ελληνική κοινωνία γονατίζει ψυχολογικά, διασύρεται θεσμικά και στιγματίζεται ηθικοπολιτικά. Αναζητεί τρόπο διαφυγής από τα ποικίλα και συσσωρευμένα αδιέξοδά της, προκειμένου έτσι, να ξαναβρεί -στον ανάστατο καιρό που ζούμε- το δημιουργικό σταθερό βηματισμό της και τις χαμένες ισορροπίες της.
Σε εποχές έντονα παρακμιακές όπως η σημερινή, ο πολιτικός κόσμος, διαχειρίζεται απλώς την παρακμή. Αυτή τη στιγμή όμως η κοινωνία δε χρειάζεται διαχειριστές, πολλώ δε μάλλον ανίκανους εξουσιαστές. Σε μια εποχή στην οποία, οι αρχές και οι αξίες της δημοκρατίας συρρικνώνονται και ευθυγραμμίζονται με τις λογικές της αγοράς, η δημοκρατία μεταμορφώνεται σε κενό γράμμα, το κράτος πρόνοιας απορυθμίζεται και αποδομείται, το κράτος δικαίου, ταλαντεύεται δίχως ισορροπία, ανάμεσα στο πρέπον και στο δέον, η εικόνα των μεταλλαχθέντων εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εφησυχασμού και αισιοδοξίας. Εθισμένο στην αδράνεια, θυσιάζει τα πάντα στο όνομα της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας. Πολιτεύεται, όχι με ορίζοντα το αύριο και την επόμενη γενιά, αλλά τη διαχειριστική του αγωνία για την πολιτική του επιβίωση και το άγχος της αυριανής του επανεκλογής. Το χειρότερο όλων δυστυχώς, είναι το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό, δεν έχει αποδεχθεί την ιδεολογική του γύμνια και συνεχίζει -εν μέσω τόσο πολλών κατακλυσμιαίων και ραγδαίων μεταβολών- να πολιτεύεται με αιχμή τους κανόνες, το λεξιλόγιο, τους κώδικες, τους μύθους, τους αφορισμούς και τις αξίες του παρωχημένου πολιτικού χθες.
Ο πολιτικός λόγος, έχει χάσει κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και έχει μεταβληθεί σε τηλεοπτικό «σόου» ενώ η διαφθορά, η απάτη και η διαπλοκή, υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας. Η πολιτική κριτική είναι αποσπασματική και ανεδαφική. Δεν απορρέει από τον κεντρικό πυρήνα κάποιας κοσμοθεωρίας, αλλά κινείται χωρίς πολιτική στρατηγική, κοινωνικό και ιδεολογικό όραμα που συμπυκνώνεται στο απόλυτο κενό της φλύαρης επανάληψης, ανάμεσα σε αφηρημένες ιδεολογικοπολιτικά έννοιες και εξαθλιωμένα συνθήματα του χθες. Οι μηχανισμοί έχουν αντικαταστήσει την πολιτική. Η παρρησία έχει εκλείψει, όπως το θάρρος και η ευθύνη από την πλειοψηφία των πολιτικών οργανισμών, με νομοτελειακή συνέπεια την διάρρηξη των ιδεολογικών και πολιτικών τους δεσμών, με την κοινωνία και τις δυνάμεις της.
Αλήθεια, πως κατάντησε έτσι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, πως αφυδατώθηκε τόσο πολύ ιδεολογικά και αισθητικά. Πώς έχασε την ιστορική του πυξίδα και βαθμιαία παραιτήθηκε από την εθνική και ιστορική του συνείδηση, με συνέπεια την πλήρη πολιτική του μετάλλαξη και απαξία. Είναι βέβαιο πως οι κρίσιμες περιστάσεις αναδεικνύουν και δε γεννούν τους ηγέτες. Τους γεννά μόνο η μακρόχρονη άσκηση κοινωνικού και πολιτικού ήθους, κοινωνικής και πολιτικής αρετής, πολιτικής τόλμης, κοινωνικής και πολιτικής παιδείας. Σήμερα χρειάζεται τόλμη, θάρρος, αξιοπρέπεια, αίσθημα ευθύνης και συνείδησης, για να μπει το νυστέρι, βαθειά στην πληγή που χρόνια τώρα, ταλανίζει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας. Χρειάζεται ηγέτη που θα γεφυρώσει το χάσμα και θα υφάνει εκ νέου, το διαλυόμενο κοινωνικό ιστό της χώρας.
Οι καμπάνες της ελπίδας, ηχούν στις γεμάτες πλατείες των πόλεων και προμηνύουν τον ερχομό της νέας πολιτικής πραγματικότητας στην πολιτική σκηνή της χώρας. Ήτοι, αυτής που με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα, μαζικότητα, ριζοσπαστικότητα και περισσή αξιακή συνέπεια, διαμορφώνει ήδη ο κυρίαρχος ελληνικός λαός με την απαιτητή και ισχυρή θέλησή του, στις πλατείες των πόλεων της χώρας και επί τω τέλει, αυτής της πραγματικότητας που σε κάθε περίπτωση, θ’ αποδομήσει το χθες και θ’ αναγεννήσει το αύριο, με κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, την αναγκαία εμπέδωση κανόνων πολιτικού πολιτισμού, την εθνική αξιοπρέπεια, την κοινωνική ελπίδα και τέλος την κοινωνική και εθνική ενότητα του λαού μας.
Χρήστος Κ. Μακρίδης
Καθηγητής (Μ.Ε) - Παιδαγωγός
Πολιτικός Επιστήμων
Τεχ. Γεωπόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου