Oι μάσκες τέλος!

Pablo Picasso

Γράφει η Φοίβη

Ακόμα ψάχνεις ανάμεσα στις σκιές του παρελθόντος ποια παλιά μάσκα... για να φορέσεις...Νιώθεις την έλλειψη των ρόλων...

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να καθοδηγείται από το παρελθόν ούτε από τις εμπειρίες που έζησε. Στην πορεία προς την ακεραιότητα θα πρέπει να εμπνευστεί νέες αισθήσεις: τη διαίσθηση και μια έβδομη αίσθηση, το ‘όνειρο’.

Οι ρόλοι είναι φυλακές...τα κάγκελά τους είναι αόρατα, αλλά πιο ανθεκτικά από ατσάλι...

Αν ζητήσεις από έναν καθημερινό άνθρωπο να εγκαταλείψει τους ρόλους είναι σαν να του ζητάς να απαρνηθεί τη ζωή...να εγκαταλείψει το σωσίβιο σε μια απέραντη θάλασσα. Οι άνθρωποι είναι δεμένοι με τους ρόλους τους και κυρίως με τις δυστυχίες, που είναι αναπόσπαστο μέρος τους, περισσότερο και από την ίδια την αναπνοή τους.

Έχουμε συνηθίσει σε μια ορισμένη σειρά συλλογισμών και στις καταθλιπτικές σκέψεις που αυτοί γεννούν. Χρειάζεται πάρα πολλή εργασία για να αποβάλλουμε τον τρόπο σκέψης που έχουμε αφομοιώσει μέχρι τώρα. Η ευτυχία είναι κάτι εύκολο, όμως το να μάθεις να μην είσαι δυστυχισμένος μπορεί να είναι δύσκολο. Η σκέψη γίνεται πίστη όταν την επεξεργάζεστε επανειλημμένα, όχι απλώς όταν τη δοκιμάζετε μια μόνο φορά και χρησιμοποιείτε την αρχική σας ανικανότητα ως δικαιολογία για να την εγκαταλείψετε.

Η ανάληψη ευθύνης απέναντι στον εαυτό σας χρειάζεται πολύ περισσότερα από απλές δοκιμές νέων σκέψεων. Χρειάζεται αποφασιστικότητα για να γίνετε ευτυχισμένοι, να προκαλέσετε και να καταστείλετε κάθε σκέψη που μονιμοποιεί τη δυστυχία μέσα σας.

Η ευτυχία είναι μια φυσική κατάσταση της ύπαρξής μας ως ατόμων. Αυτό αποδεικνύεται ολοφάνερα αν ρίξετε μια ματιά στα παιδιά σας. Το δύσκολο είναι να ξεμάθετε όλα τα «πρέπει» που έχετε αφομοιώσει στο παρελθόν. Η ανάληψη της ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας αρχίζει με τη συνειδητοποίηση.

Αυτό είναι που πρέπει να μετατρέψεις τώρα...αυτό που νιώθεις αυτή τη στιγμή. Παρατήρησε τον εαυτό σου! Εσύ μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι προκλήθηκε από την Ζωή` στην πραγματικότητα, εκείνος ο πόνος λιμνάζει μέσα σου...ανέκαθεν, σαν ένα κανάλι με στάσιμο νερό.

Είναι το σύμπτωμα μιας πληγής που είναι ακόμη ανοιχτή, αιτία για όλες σου τις συμφορές...Συγκράτησε αυτό τον πόνο...κατανόησέ τον...Αγάπησέ τον. Μην ξεφεύγεις.

Ταυτισμένος με τους ρόλους, λησμόνησες τον αληθινό εαυτό σου. Δεν υπάρχει ερμηνεία ούτε θεατρικότητα. Ένας ρόλος, όμως, μπορεί να ερμηνευτεί χωρίς να πιστεύουμε σε αυτόν. Αυτό, μπορεί να κάνει μόνο όποιος έχει κατακτήσει την αυτογνωσία και την αυτοπειθαρχία: αποτέλεσμα που απαιτεί τάξη, πειθαρχία και σκληρή δουλειά αυτοπαρατήρησης.

Ο ρόλος είναι ένα παιγνίδι ευχάριστο, όταν ερμηνεύεται. Το να ταυτίζεσαι, να ξεχνάς τον εαυτό σου είναι ολέθριο. Οι ρόλοι είναι τα σκαλιά μιας σκάλας. Μην επαναπαύεσαι σε κανένα από αυτά. Χρησιμοποίησέ τα για να πατήσεις το πόδι σου και να ανέβεις ψηλότερα.

Οι μάσκες τέλος! Μάθε να εξυψώνεις την ποιότητα του Είναι και ο κάθε ρόλος σύντομα θα εγκαταλειφθεί σαν ένα ρούχο που έπαψες να φοράς. Έτσι θα εξουσιάζεις την ουσία, την ευθύνη που υπάρχει πίσω από κάθε ρόλο` σημαίνει ότι απελευθερώνεσαι για πάντα, ότι δεν έχεις πια καμία ανάγκη. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερώσεις τον κόσμο από το άχαρο καθήκον να σου αποκαλύψει την κόλαση, τα βάραθρα και τις αβύσσους που κουβαλάς μέσα σου, από τον απάνθρωπο μόχθο να αντικατοπτρίζει  την κάθε σου έλλειψη, τον κάθε πόνο, τον κάθε σου θάνατο.