Εικονικά Παρεστιγμένα

Η κατάργηση εν μία νυκτί –ευθέως εκτελεστική, χωρίς προϋπάρχουσα νομοθεσία– απλώς βεβαιώνει το χρόνιο ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο

τώρα, σαν εξ ουρανού αποκάλυψη, ο κόσμος της χώρας σπεύδει να καταγγείλει, όσο πιο σπαραχτικά μπορεί. Αλλά το να θεωρεί κανείς τον σταθμό αυτό τηλεοπτικό προπύργιο του εθνικού πολιτισμού ξεπερνά κάθε μέτρο κοινής λογικής. Πριν πετάξω την τηλεόραση, μάτια είχα και έβλεπα, αυτιά είχα και άκουγα: ο σταθμός εφάρμοζε επί σειρά ετών πλύση εγκεφάλου υπέρ των συμφερόντων της εκάστοτε κυβερνητικής συμμορίας. Τώρα η ίδια αυτή συμμορία –ψηφισμένη και εκλεγμένη από τους άλλοτε «Αγανακτισμένους»– έκρινε πως δεν χρειάζεται άλλο το συγκεκριμένο όργανο προπαγάνδας και ακολούθως το κατήργησε. Το γεγονός όμως πως το έκανε τόσο απροκάλυπτα σημαίνει κάτι βαθύτερο απ' τις διάφορες πολιτικές συνωμοσίες που κυκλοφορούν. Είναι τώρα εντελώς σαφές πως καμιά εξουσία δεν αισθάνεται την υποχρέωση να κρατά οποιοδήποτε πρόσχημα. Γιατί έμαθε να μη φοβάται τον κόσμο. Ξέρει ότι και τα πλέον απρόβλεπτα όρια ανοχής του κόσμου έχουν από καιρό ξεπεραστεί αλλά ποτέ πραγματικά ο κόσμος δεν ενώθηκε σε μαζική εξέγερση. Κι είναι αλήθεια: όταν δεν έχεις βγει να τα κάψεις όλα μετά την εκτέλεση του Γρηγορόπουλου, είσαι ένας λαός τελειωμένος, ήδη υποχείριο της κάθε μελλοντικής εξουσίας. Όσο και να οδύρεσαι τώρα για τον χαμένο σου πολιτισμό, δακρύζοντας μπροστά στη «μαύρη τελευταία εικόνα», νεοέλληνα κόσμε, χώρα του Ιούδα.

Κείμενο, Δημήτρης Τανούδης

Φωτό, Σοφία Αντωνακάκη