Μια χούφτα μόνο Έλληνες (κανείς Τουρκοκύπριος) στην Κύπρο το 1955 (ΕΟΚΑ) ξεκίνησαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, εναντίον της αποικιοκρατίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Θυσία παλληκαριών, ποτάμι το αίμα, χαροκαμένες μάνες για ελεύθερη Κύπρο, που με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου γίνεται ανεξάρτητη
Κυπριακή Δημοκρατία, με τις δυο κοινότητες Ελλήνων & Τούρκων. Μέσα στις συμφωνίες και δυο «εγγυήτριες δυνάμεις» (προστάτες) να σταματήσουν την προέλαση της ΕΟΚΑ για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα και το δικαίωμα να επεμβαίνουν. Επέμβαση- εισβολή των Τούρκων «εγγυητών» το 1974 με αφορμή κυρίως το αίτημα του Μακαρίου μετά την ανατροπή του και αίτια τα μεγάλα και πολύπλευρα συμφέροντα. Αποτέλεσμα σκοτώθηκαν 4.000 κύπριοι, έγιναν πρόσφυγες 200 χιλ στην ίδια τους την πατρίδα, αγνοούνται 1619 με σχεδόν βέβαιο το ενδεχόμενο της δολοφονίας τους από τα στρατεύματα κατοχής και η Μεγαλόνησος διχοτομήθηκε.
Για τρεις χιλ. χρόνια και πλέον παρουσία του Ελληνισμού στο νησί, μετά από 57 χρόνια από την τελευταία απελευθέρωση και 42 χρόνια από την Τουρκική εισβολή, πολιτικοί & διπλωμάτες εκπροσωπείτε τον Ελληνισμό ξανά στην Ελβετία, αυτή τη φορά στη Γενεύη, χωρίς να φεύγετε στιγμή από την προσοχή και τα μάτια αδικοχαμένων, μαυροφορεμένων μανάδων, όλων των Ελλήνων. Χωρίς εξουσιοδότηση να συρρικνώσετε τον Ελληνισμό, χωρίς το δικαίωμα το κράτος που παραλάβατε να το κάνετε κοινότητα, δίχως αμνησία, με την ελπίδα να είναι χαραγμένο και στο δικός σας στήθος και την ψυχή, όπως του κάθε Έλληνα, το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»!
Σε κάθε στιγμή των συνομιλιών-συναλλαγών σας, θα εμφανίζονται μπροστά σας εικόνες των ηρώων, η φωτογραφία του Νίκου Κατούνα. (Από το βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη «Αυτοὶ που τίμησαν την στολή τους»). Του καταδρομέα λοχαγού δ/τη του 31ου ΛΚ της 33ης Μ.Κ. που στις 22 Ιουλίου του 1974 δεν συνθηκολόγησε, δεν οπισθοχώρησε, δεν πρόδωσε, πολέμησε, δοξάστηκε! Με 62 άνδρες και με ελαφρύ οπλισμό, «ελλείψει τάγματος αντικαταστάσεως» πήρε εντολή να σταματήσει την προέλαση των Τούρκων στον Άγ. Γεώργιο Κερύνειας. Απέναντι στην 39η πάνοπλη μεραρχία των Τούρκων, είπε «μολών λαβέ» ως άλλος Λεωνίδας! Στην πορεία του προς την δόξα συνάντησε σκόρπιους πεζικάριους του 251 ΤΠ που οπισθοχωρούσαν και τους ρώτησε : «Που είναι οι Τούρκοι;» Αυτοί του απάντησαν, καλύτερα να φύγετε γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Εκνευρισμένος ο Κατούνας τους ξαναρώτησε: «Δεν σας ρώτησα πόσοι είναι αλλά που είναι οι Τούρκοι. Εσείς φύγετε, εγώ με τους άνδρες μου συνεχίζουμε». Και συνέχισε απέναντι σε 3.200 Τούρκους, μια και το μεγαλύτερο μέρος των δυο λόχων του 251 ΤΠ που με επιτυχία τους κράτησε μιάμιση ημέρα δεν άντεξε. Πιεζόμενοι οι καταδρομείς του Κατούνα, βρέθηκαν κοντά στο Τουρκοκυπριακό χωριό Τέμπλος και απέμειναν όλοι κι όλοι έξι. Πολεμώντας περικυκλωμένη κλείστηκαν σ’ ένα σπίτι και έπιασαν μετερίζια. Με ελάχιστα πυρομαχικά και με μόνο δυο άνδρες στο τέλος, αποφασισμένους να μείνουν δίπλα του, γιατί ο λοχαγός τους ενέπνεε εμπιστοσύνη και σιγουριά, ο Κατούνας αποφασίζει να γίνει θρύλος! Γυρνάει και λέει στους δυο εναπομείναντες: «Φύγετε σας καλύπτω εγώ». Οι άντρες του αρνούνται …. «Σας διατάσσω!» Με βαριά καρδιά φεύγουν, ακούγοντάς τον να μάχεται σαν λιοντάρι απέναντι στους Τούρκους που πλησίασαν …. Ήταν η τελευταία φορά που άκουσαν την φωνή του …. τέτοια παλληκάρια δεν παραδίνονται ….
Στις ψυχές όλων των Ελλήνων είναι βαθιά χαραγμένη η τελευταία ηχώ θάρρους και αυτοθυσίας, του αδάμαστου Έλληνα καταδρομέα κι ας μην τον ξέρουν, ας μην άκουσαν γι’ αυτόν, ας μη διδάχθηκαν από τους δασκάλους τους.
Σας δίνουμε ευχή και κατάρα ,να έρχεται συνεχώς μπρος στα μάτια σας η εικόνα των αδικοχαμένων, να βουίζει αδιάκοπα στ’ αυτιά σας εκεί στη Γενεύη η τελευταία κραυγή του Νίκου Κατούνα, του 31 χρονου παλληκαριού που δεν κιότεψε, για να δείτε επιτέλους κάτι, ν’ ακούσετε κάτι, να πάρετε κάτι, να θυμηθείτε και να πείτε μαζί με όλους τους Έλληνες: «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου