Διάβασα στην τοπική «Ηχώ» για το πώς «λούφαραν» στη στρατιωτική του θητεία υψηλότατα πρόσωπα του πολιτικού ελληνικού κατεστημένου και πως εξαγόρασαν με ελάχιστα χιλιαρικάκια (σε δραχμούλες) την πατριωτική τους υποχρέωση.Χιλιάδες παιδιά του εύπιστου λαού υπηρέτησαν κανονικότατα τη στρατιωτική τους θητεία. Η αφεντιά μου παρουσιάστηκε στο 3ο Σ.Π. στην Κόρινθο, στις 27 Ιουλίου 1974. Εκείνος ο γεμάτος με γεγονότα Ιούλιος σημάδεψε τη νεότερη ιστορία του ελληνισμού :
·15 Ιουλίου πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου.
·20 Ιουλίου εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο που δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη τη «χρυσή» γι’ αυτούς ευκαιρία. Κατάρρευση της Χούντας του Ιωαννίδη και του Ανδρουτσόπουλου.
·24 Ιουλίου επιστροφή του αυτοεξόριστου στο Παρίσι Κων/νου Καραμανλή. Σχηματισμός Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Τις πρώτες μέρες στο Στρατόπεδο Πεζικού της Κορίνθου εκπαιδευόμασταν στη χρήση του όπλου Μ1 και μερικοί αξιωματικοί με φιλοχουντική (εμφανώς) νοοτροπία μας απειλούσαν λέγοντας: «Μάθετε στραβάδια τα όπλα γιατί θα σας στείλουμε στον Έβρο…!».
Η πιθανότητα για ελληνοτουρκική σύρραξη δεν ήταν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Τελικά βέβαια απεφεύχθη και εμείς γλιτώσαμε τον Έβρο, όταν ανακοινώθηκαν οι καταστάσεις των Υ.Ε.Α.(Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός)ήμουν από τους πρώτους (λόγω επιθέτου) «κομμένους». Γυμνασμένος ήμουν, άσπρα μαλλιά δεν είχα, πτυχίο είχα, «παιδί της Φρειδερίκης»… Και όμως, αυτά δεν μέτρησαν. Μέτρησε αρνητικά (το έμαθα αργότερα στο Αμύνταιο),η «αμαρτία» του αδελφού της μητρός μου, του θείου Γιώργου που έμπλεξε με το Δημοκρατικό Στρατό. Το ότι είχε πολεμήσει στο Αλβανικό και συμμετείχε στον ΕΛΑΣ δεν μέτρησε.
Θυμάμαι ότι μου κακοφάνηκε ο αποκλεισμός μου. Ονειρευόμουν να εντυπωσιάσω με τη στολή του αξιωματικού, μια ψυχή που τότε ήμουν σφόδρα ερωτευμένος μαζί της….
Τελικά, επιλέχτηκα λοχίας, αλλά τα δύο σιρίτια του λοχία δεν εντυπωσιάζουν τις γυναίκες….
Απ’ την Κόρινθο στη Λαμία, στα ΛΥΒ (Λόχος Υποψήφιων Βαθμοφόρων), θυμάμαι μια νυχτερινή σκοπιά με το ραδιοφωνάκι χαμηλά να τραγουδάει: «Το τρένο φεύγει για την Κατερίνη». Από τότε αγάπησα περισσότερο τα τρένα… Με τρένο ήρθα στο Αμύνταιο με τα διακριτικά του λοχία να υποτάσσονται σ’ αυτά του διοπτροφόρου αξιωματικού , ο οποίος όταν γνωριστήκαμε μου είπε με ειλικρίνεια: «Έκαναν εμένα που δεν βλέπω καλά τη νύχτα και απέκλεισαν εσένα…». Με ανέβασε πολύ και με ανάγκασε να του πω: «…Δεν πειράζει… και οι δυο μας την ίδια πατρίδα υπηρετούμε».
Το Πάσχα του 1975 ψήναμε αρνιά στο στρατόπεδο του Αμυνταίου. Περίμενα να τελειώσουν οι μεταμεσημβρινές υποχρεώσεις μου και να έρθω στη Φλώρινα. Μια ψυχή με καρτερούσε. «Σε ζητάνε στην είσοδο», μου είπε ένας στρατιώτης. Η Ντόλυ- μια ρομαντική ιστορία των φοιτητικών εν Αθήναις διαδρόμων- στεκόταν με προσμονή, λουσμένη σε Απριλιάτικες ομορφιές. «Θα μείνω σήμερα στο Αμύνταιο και ήρθα να σε δω…».
Πέρασαν τόσα χρόνια και ειλικρινά δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου. «…Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πάω στη Φλώρινα…». Πόσο αχάριστος ήμουν….
Η επόμενη - τελευταία μετάθεση- ήταν στην 1252 Ε.Α.(επιστρατεύουσα αρχή) στα Κοίλα Κοζάνης. Εκεί συμπληρώθηκαν οι 28 μήνες της στρατιωτικής μου θητείας, χωρίς καμιά μέρα φυλακή .
Για αρκετά χρόνια αργότερα με άγχωνε ένα όνειρο, ότι δεν είχα απολυθεί ακόμα….
Γερμανίδης Θανάσης
Αγαπητέ πικραμένε ... πρώτα οφείλω μια διόρθωση. Στην Κόρινθο - όπου και εγώ παρουσιάστηκα - εδρεύει το 6ο Σ.Π. και όχι το 3ο. Σε συμπωνώ αλλά δε συμμερίζομαι όλες τις θέσεις σου, γιατί διακρίνω στα γραφόμενά σου - ευχόμενος να κάνω λάθος - κάποια εμπάθεια την οποία δεν κατανοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα απ' όλα το «Μάθετε στραβάδια τα όπλα γιατί θα σας στείλουμε στον Έβρο…!». δεν συνιστούσε απειλή αλλά μια διαφαινόμενη πραγματικότητα, αν θυμηθούμε την κατάσταση που επικρατούσε τότε.
Δεύτερο, σωστά μέτρησε αρνητικά το αμάρτημα - χωρίς "" - του θείου Γιώργου. Το ότι πολέμησε στο αλβανικό για την πατρίδα του, δεν του παρείχε το δικαίωμα - στη συνέχεια και για οποιουσδήποτε λόγους - να στρέψει τα όπλα εναντίον της πατρίδας του.
Τρίτο, με τη δήλωσή σου ότι ονειρευόσουν να εντυπωσιάσεις με τη στολή του αξιωματικού, μια ψυχή που τότε ήσουν σφόδρα ερωτευμένος μαζί της…., χάνεις το δίκιο σου. Επί πλέον δείχνει ότι ακόμη και σήμερα πιστεύεις πως ο αξιωματικός είναι μόνον μια στολή και τίποτε περισσότερο.
Τέταρτο, γάτα ο διοπτροφόρος αξιωματικός. Όχι μόνο σε ανέβασε αλλά σε έκανε και συνειδητά συνεργάσιμο.