Όλοι μας, περίπου, ξέρουμε την ιστορία με τη μπάντα του βυθιζόμενου Τιτανικού, που συνέχιζε να παίζει νοσταλγικά Βιενέζικα βαλς στο σαλόνι της 1ης θέσης του υπερωκεάνιου.Κι ενώ το μηχανοστάσιο και οι καμπίνες στο αμπάρι της φτωχολογιάς είχαν πλημμυρίσει απ’ τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, ο υπερόπτης και ψιλοαφελής καπετάνιος, με τους ψηλομύτες αριστοκράτες της Αγγλίας, απολάμβαναν τις μελωδίες της ορχήστρας!
Πιθανόν, κάποιοι θαύμαζαν από κάποιο φινιστρίνι του σαλονιού και το φεγγάρι που αντιφέγγιζε στο σκοτεινό Ατλαντικό.
Φυσικά, δεν άργησε το τραγικό τέλος του καταποντισμού του σκάφους …μετά δικαίων και αδίκων! Κι έγινε ιστορία αποφυγής αλαζονείας, αφέλειας και βλακείας!
Δεν ξέρω γιατί αυτόματα κι ασυναίσθητα συνέδεσα τα «ΠΡΕΣΠΕΙΑ» με τις φανφάρες τους – έστω και με λιτό προϋπολογισμό φέτος- με την Φλώρινα και τη μισοβυθισμένη οικονομικά Ελλάδα μας.