Για ποια Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) μιλούν;;;

Γράφει ο Βασίλης Μαύρου

Υπεγράφη χθες (26/3/2014) από τις εργοδοτικές οργανώσεις και τη ΓΣΕΕ η νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Μία σύμβαση που θα έπρεπε να κινείται προς το συμφέρον και των δύο πλευρών και ταυτόχρονα θα μπορούσε να

εξασφαλίσει με σιγουριά κυρίως το εργασιακό μέλλον των εργαζομένων. Ένα εργασιακό μέλλον που με την κρίση έχει γίνει τόσο δυσοίωνο όσο ποτέ άλλοτε. Εκεί που θα έπρεπε η συλλογική σύμβαση μέσω των συνδικάτων να είναι το δυνατό χαρτί των εργαζομένων, την κατάντησαν ένα «χαρτί για τα τυπικά του θέματος».

Μια συλλογική σύμβαση που σήμερα δεν καθορίζει τον κατώτατο μισθό, δεν εξασφαλίζει τα χρονικά όρια της, δεν βελτιώνει τις εργασιακές συνθήκες και δεν υπολογίζει τις αποζημιώσεις, κάλλιστα μπορείς να την πεις μια τυπική συμφωνία μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη χωρίς δεσμεύσεις από την πλευρά του εργοδότη. Μια συλλογική σύμβαση η οποία δεν καθορίζει τις ασφαλιστικές εισφορές , μειώνει και δεν ασφαλίζει τις γονικές άδειες και τέλος δεν ποινικοποιεί την αυθαίρετη εργοδοτική συμπεριφορά και λεηλασία.

Μία σύμβαση που τονίζει τις υποχρεώσεις του εργαζόμενου, άλλα τις υποχρεώσεις από πλευράς εργοδοσίας δεν τις αναφέρει και τόσο ξεκάθαρα. Με τον τρόπο αυτό ο εργαζόμενος βιώνει καθημερινώς την πίεση πως με την πρώτη ευκαιρία βλέπει την πόρτα της εξόδου, χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις, κάτι που ουσιαστικά να ανταποκρίνεται σε όσα προσέφερε.

Εν μέσω κρίσης και έχοντας θυσιάσει τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα στο βωμό του κεφαλαίου, ζώντας σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, με την ανεργία στο 28% (ανεπίσημα σίγουρα στο 40%), με την δημόσια υγεία, παιδεία, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ να ξεφτιλίζονται και με απώτερο σκοπό  να ιδιωτικοποιηθούν, με τις δημόσιες ακίνητες περιουσίες να ξεπουλιούνται, με την φτώχεια να μεγαλώνει και τα κοινωνικά αδιέξοδα να οξύνονται, η υπογραφή μιας τέτοιας «σύμβασης» είναι το κερασάκι στην τούρτα για την παράδοση εξολοκλήρου των δικαιωμάτων των εργαζομένων στα χέρια του κεφαλαίου.

Οι εκπρόσωποι των συνδικάτων, οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι αυτοί που εντέλει βάζουν την ταφόπλακα.  Είναι αυτοί που το λιγότερο θα έπρεπε να ξεσηκώσουν τους συλλόγους και τους εργαζομένους σε εναλλακτικές κινητοποιήσεις και όχι σε προκαθορισμένες-στημένες συγκεντρώσεις για τα μάτια του κόσμου. Αυτοί που την υπογραφή τους δεν θα έπρεπε να βάλουν σε καμία Συλλογική Σύμβαση, η οποία καταπατούσε τα ήδη καταπατημένα εργασιακά δικαιώματα, προ -κρίσης.

Μαύρου Βασίλης

Τεχνικός Η/ Υ και Δικτύων