Καλός, κακός και άσχημος : Τρεις ρόλοι σε εναλλαγή

Μπαίνουμε στην τελευταία πράξη, του πρώτου μέρους του ελληνικού δράματος. Μετά την ολοκλήρωση του θα ξέρουμε αν η Ελλάδα «σκουπίδι» (σύμφωνα με τους όρους των Αγορών), θα εξακολουθήσει να βαδίζει στους δρόμους της υποταγής που χάραξαν οι δανειστές ή θα επέλθει η ρήξη, με τις όποιες συνέπειες επιφυλάσσει αυτή. Στο ελληνικό δράμα τρεις είναι οι πρωταγωνιστές πέρα από το θύμα, την Ελλάδα. Οι λεγόμενοι θεσμοί(!) ή τρόικα. Και οι τρεις ομόχνωτοι «θεσμοί» σε κάθε φάση του δράματος
εναλλάσσουν τους ρόλους, ανάλογα με την τακτική που έχουν επιλέξει.
Ο καλός εμφανίζεται  συνήθως ως συναινετικός ή ότι έχει διάθεση να ακούσει και τις απόψεις του θύματος. Ο κακός είναι αυτός που απειλεί, φωνάζει, εκβιάζει, τρομοκρατεί κλπ. Ο δε άσχημος είναι αυτός που κάθε φορά κλείνει ολοένα και περισσότερο τη στρόφιγγα με τον αέρα που χρειάζεται η ελληνική οικονομία.
Την τελευταία εβδομάδα είδαμε τη σκυτάλη του κακού να την έχει πάρει το ΔΝΤ (δες ΗΠΑ), πρώτα αποχωρώντας από τις συνομιλίες και στη συνέχεια να επιστρέφει θέτοντας όρους που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί, απ’ όσους διαθέτουν στοιχειώδη αυτοσεβασμό. Ουσιαστικά δυναμιτίζει τις συνομιλίες εμφανίζοντας τις, ότι οδηγούνται στη ρήξη. Επιτέλους, το ΔΝΤ εμφανίζεται στην κρίση της Ελλάδας να παίζει το ρόλο που το έχουμε συνηθίσει να έχει παγκοσμίως. Του σκληρού ταμείου που μόνο κάτω από ειδικούς όρους που θέτει εκταμιεύει χρήματα. Στην περίπτωση  όμως της Ελλάδος, δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που εμφανιζόταν να θέτει ζητήματα βιωσιμότητας του χρέους, υπαινισσόμενο της ανάγκης κουρέματος του… 
Στον αντίποδα αυτής της στάσης, είναι αρκετά εκείνα τα δημοσιεύματα από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, που υποδεικνύουν στην Ελλάδα να μην υποταχθεί στους όρους που θέτουν οι δανειστές. Στρατευμένοι και μη αναλυτές, δημοσιογράφοι και επιφανείς οικονομολόγοι όπως οι νομπελίστες ο Στίγκλιτς και ο Γρούγκμαν, υποστηρικτές του Κλίντον και του Ομπάμα, με συνεχείς παρεμβάσεις τους επιμένουν στην ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο. Κοντολογίς ο αμερικάνικος παράγοντας εμφανίζεται από τη μια μεριά σκληρός (ΔΝΤ) που θέτει όρους για να απορριφθούν (;) και από την άλλη εμφανίζεται με φιλικό πρόσωπο και συναινετικός υποστηρίζοντας την ανάγκη για άμεση μείωση του χρέους. Αυτή η αντιφατική, από πρώτη ματιά, στάση των ΗΠΑ στο πρόβλημα της Ελλάδας, συγκλίνει στον ίδιο ακριβώς στόχο… Επιδιώκει από τη μια μεριά, το μεγαλύτερο κόστος της κρίσης να το επωμισθούν οι χώρες της Ευρώπης (είτε αν γίνει κούρεμα του χρέους, είτε χρεοκοπία) κι από την άλλη να έχει ανοιχτούς τους διαδρόμους επικοινωνίας με την Ελλάδα, για γεωστρατηγικούς λόγους…
Η κρίση της Ελλάδας συμπίπτει σε μια περίοδο όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κορυφώνονται. Εκεί που ομονοούν, εκεί και διαφωνούν. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να απολέσουν το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα. Οι Ρώσοι μέσα από τους BRICS, αποσκοπούν να πρωταγωνιστήσουν και πάλι σε παγκόσμιο επίπεδο, ανακτώντας μέρος της παλιάς τους αίγλης. Οι ευρωπαίοι δια της Ε.Ε. επιχειρούν να γίνουν ο ισχυρός οικονομικός πόλος, χωρίς όμως να διαθέτουν τα κότσια διαφοροποίησης τους από τις ΗΠΑ. Οι ασιάτες επιδιώκουν να μετατρέψουν την περιοχή τους ως τη κυρίαρχη παγκόσμια οικονομική ζώνη κ.ο.κ.    Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η μικρή Ελλάδα προσπαθεί να ελιχτεί και να βγει αλώβητη ή με τις μικρότερες δυνατόν απώλειες,μέσα από την ανταγωνιστική επέλαση  των  τεράστιων οικονομικών ελεφάντων. Δεν είναι εύκολο. Οι επιλογές της είναι λίγες. Ή ν’ ανέβει στις πλάτη ενός ελέφαντα πληρώνοντας όσο, όσο ή να ελιχθεί μέσα από τις διόδους που αφήνουν οι αντιπαραθέσεις των ισχυρών. Τον πρώτο δρόμο τον γνώρισε τα προηγούμενα χρόνια και ο ελληνικός λαός με την πρόσφατη ετυμηγορία του, τον απέρριψε.  Ο τρίτος δρόμος της απάθειας και της αδράνειας, είναι ο πλέον επικίνδυνος. Θα ποδοπατηθεί απ’ όλους. Το ερώτημα είναι αν θα τολμήσει να ακολουθήσει την επιλογή της ανεξάρτητης και ενεργής επιλογής εξόδου ή θα επιλέξει και πάλη την «ασφάλεια» που την υπόσχονται οι «σύμμαχοι» της. 

Χρήστος Παπαδόπουλος