Τα πρώτα πέντε χρόνια είναι δύσκολα

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Η μοίρα της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης της χώρας μας έχει αποφασιστεί ήδη από το πρώτο μνημόνιο "συνεργασίας" με την Τρόικα το 2010 το οποίο είχε το πνεύμα αποκιοκρατικής εξάρτησης παλαιών εποχών. Σε αυτό προβλέπεται 

για την πενταετία 2010-2014 εξοικονόμιση από την πραγματική οικονομία, δηλαδή τον πλούτο του λαού χωρίς λογιστικούς και πιστωτικούς χειρισμούς, τουλάχιστον του ποσού των 5-6 δισ. ευρώ ετησίως. Η σύμβαση αυτή είναι ουσιαστικά υπεύθυνη για τη μείωση των μισθών και συντάξεων, την αύξηση και προσθήκη φόρων (εφορία, χαράτσι, πετρέλαιο) και τελικά τον τρέχοντα οικονομικό μαρασμό. Μέχρι τώρα ακολουθήθηκε κατά γράμμα από τους πολιτικούς μας και δυστυχώς θα συνεχίσει να ακολουθείται και στο άμεσο μέλλον.

Τα μέτρα του 2013 είναι ήδη γνωστά: η εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης και η εισαγωγή χαρατσιού σε οικόπεδα και κτήματα καθώς και άλλες παρόμοιες παρεμβάσεις θα καταφέρουν να ρουφήξουν ένα ακόμα μέρος του λαϊκού πλούτου. Τα μέτρα του 2014 όμως δεν έχουν αποφασιστεί ακόμα. Οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι έχουν ξεπεράσει το 50% του εισοδήματος και δεν υπάρχουν περιθώρια αύξησής τους. Το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει μια ακόμα γεναία, αλλά "τελευταία" μείωση μισθών και συντάξεων με τον βασικό μισθό να φτάνει περί τα 400 ευρώ, ίσως και χαμηλότερα. Εκεί θα είναι και το ναδίρ, ο στόχος που θέλουν να φτάσουν την μικρή Ελλάδα οι μεγάλοι του κόσμου, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει η παραδοσιακή, επίσης ελεγχόμενη "από πάνω", ανάπτυξη του 1-2% ετησίως.

Το μέλλον μας μετά το 2014 θα είναι αδιάφορο. Οι "μηχανισμοί στήριξης" EFSF και ESM (η προστασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης από κερδοσκοπικές επιθέσεις σε περίπτωση που μια χώρα βγει από το ευρώ) θα έχουν ενισχυθεί με πολλά τρις ευρώ και έτσι θα μπορούν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός, αφού προηγουμένως θα την έχουν ρημάξει. Αυτό όμως για μας θα έχει μικρή σημασία, αφού η ποιότητα ζωή, σταθμισμένη με το κόστος διαβώσης, θα έχει χαμηλότερο επίπεδο από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ήδη η Σλοβενία μας περνάει, είμαστε σαν την Τσεχία, σύντομα θα φτάσουμε την Πολωνία και θα κατασταλάξουμε στο επίπεδο της Βουλγαρίας. Κάπου εκεί ο έλληνας θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, θα βρει τις νέες του ισορροπίες και θα ξεκινήσει με ελπίδα μια νέα ζωή. Βέβαια λιγότερο από το 1% των "ανωνύμων-επωνύμων" θα συνεχίσει να ζει υπεράνω νόμων στη χλιδή, μεγαλύτερη μάλιστα τώρα, αφού θα έχει εξασφαλισμένα εισοδήματα και θα απολαμβάνει μια πάμφθηνη Ελλάδα σε υλικά αγαθά και... ανθρώπους.

Σε αυτή την εξέλιξη δυστυχώς δεν υπάρχουν περιθώρια άμεσης αντίδρασης και αναστροφής. Ελπίδα όμως υπάρχει και εντοπίζεται σε έμμεσες δράσεις. Η στροφή στην πνευματική επάρκεια, η υιοθέτηση ανώτερων κλασικών συμπεριφορών και η απόκτηση βαθείας πολιτικής και πολιτιστικής γνώσης μπορεί, μέσα από κλιμακούμενες αλυσιδωτές εξελίξεις, να πραγματοποιήσει το ονομολόγητο θαύμα: την απόδοση στην Ελλάδα αυτών που δικαιούται. Η πιθανότητα να επιτευχθεί αυτό μπορεί να φαντάζει ελάχιστη, είναι όμως η μοναδική οδός διαφυγής. Ο έλεγχος της κοινωνίας έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε , οι μαζικές αντιδράσεις, οι βίαιες συγκρούσεις και οι απελευθερωτικές δυνάμεις να είναι μέρος του θεάτρου που διαδραματίζεται. Το μόνο που μπορεί να επιβιώσει αυτούσιο είναι το γνήσιο και ολοκληρωμένο πνεύμα.