Στις παλιές discoteque της Φλώρινας

Γράφει ο Λάζος ο βουνίσιος

Ένα σημαντικό κομμάτι της νυχτερινής διασκέδασης στην πόλη μας πρίν «λίγα χρόνια» (σιμά στις 2 δεκαετίες) ήταν οι ντισκοτέκ .Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπήρχαν τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης της τότε νεολαίας (σημερινοί 45άρηδες -50άρηδες και άνω) όπου τα Σαββατο-Κύριακα ή στις αργίες γέμιζαν ασφυκτικά πολύ 

κόσμο. Η Disco μουσική μόδα της εποχής εκείνης είχε εδραιωθεί σαν ένας νέο εισαγόμενος τρόπος ζωής των τότε νέων στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.

Οι ντισκοτέξ (δισκοθήκες στα ελληνικα) ήταν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι νυχτερινής διασκέδασης  με πίστες χορού, τραπεζοκαθίσματα, κουπέ πολυθρόνων, πάγκους με σκαμπό και χαρακτηριστική ένταση φωτισμού ήχου. Το μουσικοχορευτικό πρόγραμμα άρχιζε στις 10.30 με 11.00 το βράδυ και τελείωνε στις 3 τα ξημερώματα. Εφηβικές παρέες και μεγαλύτεροι σε ηλικία αφού προηγουμένως στην έξοδο τους είχαν πάει στις ελάχιστες καφετέριες, σινεμά ή μπιλιαρδάδικα, δίναν ένα άτυπο νυχτερινό ραντεβού στις ντισκοτέξ της πόλης στην Φλώρινα. Στήν είσοδο μας περίμενε ο «πορτιέρης» ο οποίος έλεγχε τους εισερχόμενους (κάτι σαν τα σημερινά σεκιούριτι - φέις κοντρόλ) εάν ήταν «άνω των 17 ετών» σε ηλικία μια και η είσοδος σε ανήλικους απαγορευόταν αυστηρώς από την αστυνομία πόλης η οποία έκαμνε συχνούς ελέγχους και μάζευε τα «μικρά» με το ανάλογο πρόστιμο στους ιδιοκτήτες- ακόμη και με σφράγισμα του μαγαζιού. Εν συνεχεία εισερχόμασταν σε ένα πολύχρωμα φωτισμένο ημισκότεινο περιβάλλον και η παρέα καθόταν σε ένα πριβε τραπέζι η με την βοήθεια των σερβιτόρων ψάχναμε να βρούμε έστω και σε σκαμπό να καθίσουμε. Συνήθως οι περισσότεροι στέκονταν όρθιοι ή σε κάποια γωνιά του μπάρ. Το ντίσκο πρόγραμμα εναλλάσσονταν από χορευτικά ημίωρα σε ήπιες ντίσκο μπαλάντες όπου τα ερωτευμένα ζευγαράκια «χόρευαν σφιχταγκαλιασμένα τα μπλούζ τους». Οι λοιποί κάμναν  ένα διάλλειμα να πιούν ένα ποτό, να ξεϊδρώσουν από τον έντονο ντίσκο  χορό μέχρι να ξαναρχίσει το έντονο μουσικοχορευτικό πανδαιμόνιο στην πίστα με τους πολύχρωμους φωτισμούς. Σε μία γωνιά της πίστας υπήρχε ειδικά διαμορφωμένος χώρος  σαν εξώστης για τον δισκοθέτη (disc jockey - dj) ο οποίος επέλεγε δίσκους να παίξουν στα πικάπ, εκτελούσε παραγγελίες τραγουδιών από τους πελάτες. Ήταν επιφορτισμένος με την μουσική διακόσμηση της βραδιάς κι έπρεπε να είναι  καλά ενημερωμένος για τις ντισκο εξελίξεις, τεχνικά θέματα ήχου κ.α.. Από τα πικάπ δια μέσω ισχυρών ενισχυτών ήχου και ηχείων οι ντίσκο επιλογές δονούσαν τα αυτιά μας σε σημείο να μην μπορούμε να συνομιλήσουμε με τον διπλανό μας. Δεν υπήρχε περίπτωση από τις επιλογές του ντισκτζόκευ να μην σηκωθείς να χορέψεις στην πίστα. Εάν η παρέα ήταν «σόλο-σολαρία», μόνο αγόρια δηλαδή, επιδίδονταν στο γνωστό... «καμάκι» προς τις νεαρές κοπέλες. Κάτι σαν ένα μοντέρνο ντισκο-νυμφοπάζαρο που ήταν πολύ θα έλεγα της μόδας τότε. Μέχρι και σύλλογος "τα καμάκια της φλώρινας" υπήρχε τότε με αρχηγό τον διάσημο στο εσωτερικό και ..εξωτερικό Μανόλο.... Ήταν τότε που μεσουρανούσε ο δικός μας, ο Γιάννης Φλωρινιώτης στο μουσικό πόπ Ελληνικό στερέωμα ώς ο σούπερ σταρ της εποχής εκείνης.. Το ντύσιμο ακόμη και το χτένισμα ήταν  κυριλέ σοβαρό κουστούμι με τους γιακάδες έξω από το σακάκι κάτι μεταξύ Τζόνι Τραβόλτα - Έλβις Πρίσλει η δερμάτινων με μπλου τζιν ενδυμασία  ροκάδων τραγουδιστών της εποχής. Τα γκαρσόνια φορούσαν μαύρο παντελόνι με άσπρο πουκάμισο. Ανάμεσα σε αυτούς γνώρισα και τον επίσης διάσημο....  Μπούμπη όπου δουλεύαμε  μαζί κάτι καλοκαίρια σε γνωστή καφετερία στην πλατεία σημερινό Libery caffe. Πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στο πλήθος κάμνοντας συχνά ακροβατικούς ελιγμούς με τον δίσκο σερβιρίσματος στο ένα χέρι εάν επρόκειτο για πεπειραμένους επαγγελματίες ή τον κρατούσαν με τα δύο χέρια εάν επρόκειτο για αρχαρίους ή ερασιτέχνες που δούλευαν για το χαρτζιλίκι τους. Οι σερβιτόροι ήταν όλα αγόρια, επαγγελματίες, κι έβγαζαν ευκαταφρόνητο νυχτοκάματο εάν συνυπολογίσεις τα φιλοδωρήματα «εύπορων» πελατών. Το «μενού» στο τιμοκατάλογο πλάι σε ένα τασάκι περιελάμβανε εκτός από στραγάλια φυστίκια ή κομμάτια μήλου με κανέλα, από αναψυκτικά, κοκακόλες μέχρι κονιάκ, ουίσκι, βότκες ή φιάλες αφρώδους οίνου για τους..εορτάζοντες.  Ο πάγκος με τα ποτά ήταν το στρατηγείο της ντίσκο επιχείρησης όπου συνήθως καθόταν ένα πεπειραμένο αγόρι ο «μπάρμαν» και ετοίμαζε τις παραγγελίες ποτών ή κοκτέιλ που μετέφεραν τα γκαρσόνια. Στα ελκυστικά φωτισμένα ράφια υπήρχαν όλων των ειδών γεμάτα μπουκάλια κάθε μάρκας ποτών. Στην ταμειακή μηχανή καθόταν ο ιδιοκτήτης όπου έκαμνε τον κεντρικό λογιστικό έλεγχο για να μην τον κλέβουν οι σερβιτόροι ή έκαμνε την σούμα πρίν κλείσει η ντίσκο. Μία κοπέλα ή ένα αγόρι σε ένα μικρό χώρο παραπέρα έπλενε τα ποτήρια, καθάριζε τις τουαλέτες και το μαγαζί  νωρίς το πρωί την επομένη ή μετέφερνε τις κάσες ποτών από την αποθήκη. Μέσα στον πανζουρλισμό των ήχων, των χρωμάτων και άφθονης καπνίλας οι ώρες κυλούσαν χορεύοντας, πίνοντας ή απλά απολαμβάνοντας ντίσκο επιλογές καθισμένοι σε ένα σκαμπό του μπάρ. Οι έρωτες τωνζευγαριών της εποχής διεξάγονταν συχνά στο ντίσκο νυμφοπάζαρο ανάμεσα σε φωτο-ρυθμικούς ήχους, πολύχρωμη ένταση και έντονα ντεσιμπέλ να δονούν τον χώρο. Συχνά λόγω υπερφόρτωσης του ηλεκτρικού δικτύου ο ιδιοκτήτης φρόντιζε να έχει σε ετοιμότητα έναν προσωπικό τεχνικό ηλεκτρολόγο δια την επιδιόρθωση των βλαβών. Δεν έλλειπαν και οι μικροκλοπές ανάμεσα στο κομφούζιο των ντισκο όπου επιτήδειοι μας έκλεβαν αναπτήρες, πακέτα τσιγάρων, πορτοφόλια μέχρι και ρούχα!.Θυμάμαι ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς όπου κάποιο «καλόπαιδο-αλητόπαιδο» μου είχε κλέψει το αγαπημένο δερμάτινο μπουφάν μου με αποτέλεσμα να επιστρέψω στο σπίτι χωρίς αυτό μέσα στην παγωνιά και στα χιόνια.

Όταν τελείωνε το πρόγραμμα στις 3 το πρωί, ο ντισκ-τζόκει από το μικρόφωνο ευχαριστούσε ευγενικά και παρακαλούσε να αποχωρήσει σιγά σιγά ο κόσμος από την ντίσκο. Εν συνεχεία μπουλούκια νεαρών επιστρέφαμε στο σπίτι με τα πόδια, οι πιο τυχεροί με ταξί ή με τα μηχανάκια και από τα τραγούδια, τα μαρσαρίσματα μοτοσυκλετών, τις φωνές ή τις..κραυγές ξεσηκώναμε τον κόσμο. Πολλοί μεθυσμένοι κατέληγαν για πλύση στομάχου στο νοσοκομείο η τραυματισμένοι από τροχαία ατυχήματα λόγω βλακείας -μέθης. Ένας θυμάμαι καθώς κατέβαινε την κατηφόρα με την μηχανή από την ντισκο μπλάκ ρέντ (σημερινό μπαρ καφέ «οδός ονείρων»), καρφώθηκε σε δένδρο, άλλος έπεσε μέσα στο ποτάμι, έναν άλλον τον είχα συναντήσει ξαπλωμένο ανάσκελα να ..κοιμάται μεθυσμένος στα χιόνια, άλλος με το αυτοκίνητο είχε χωθεί μέσα σε ένα ξυλουργείο, άλλος με το μοτοποδήλατο του είχε μπεί μέσα σε μία βιτρίνα καταστήματος.; Πολλά παρόμοια κωμικο-τραγελαφικά συμβαίνανε αλλά και περιορισμένης έκτασης έκτροπα με άγριες συμπλοκές μεταξύ αγοριών ή εφηβικών ομάδων  Αξίζει να αναφέρω ότι στην ντίσκο μπλού ντρίμ (σε σημερινό κατάστημα επι της οδού 7ης Νοεμβρίου είσοδος πόλης-βενζινάδικα) είχε προγραμματισθεί μέχρι και  διοργάνωση καλλιστείων. Την νύχτα εκείνη είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος της εκκλησίας στο πόδι και οι ημίγυμνες μοντέλες τελικά δεν τόλμησαν να κάνουν την πασαρέλα τους εμπρός στον ανδρικό πληθυσμό της πόλης  Στην ίδια ντίσκο είχαν διοργανώσει και μνημόσυνο φίλοι του Έλβις Πρίσλει την ημέρα θανάτου του. Μας χάριζαν λουκούμια στην είσοδο  και ο ντισκτζοκει έπαιζε δίσκους του Έλβις με μπαλάντες η χορευτικά ροκεντρόλ κομμάτια. Υπήρχαν συνήθως μεσοβδόμαδα, νύχτες των κυριών (λέιντιζ νάιτς το λέγαμε στα εγγλέζικα), όπου η είσοδος στις κοπέλες ήταν δωρεάν είτε γιατί δεν είχαν κόσμο είτε είχαν καταντήσει μοντέρνα ανδρικά καφενεία. Στις ντίσκο διοργανώναμε στην Γ΄Λυκείου αποκριάτικους χορούς και σχολικά πάρτι προκειμένου να συγκεντρώσουμε χρήματα για την πενταήμερη εκδρομή για την Κέρκυρα. Άλλες ντίσκο σήμα κατατεθέν της εποχής μου ήταν η μπλάκ-ρέντ (σημερινο μπαρ καφέ οδος ονείρων), η ποπάι-αντζελ σε υπόγειο της οδού Σαρανταπόρου, η ντίσκο 86 στην περιοχή του Σιδηροδρομικου Σταθμου, η ντίσκο του Στάκα στο νέο πάρκο, η ντίσκο apples κάτω από το νοσοκομείο, η ντίσκο λαμουρ δίπλα από τα μπιλιαρδάδικα του Καλικράγα και η ντίσκο Ολύμπιον  σημερινό σούπερ μάρκετ σε πάροδο του κεντρικού πεζόδρομου. Ντίσκο υπήρχαν στην Μελίτη η ντισκο Λουάννα και στην Βεύη η ντισκο λαμούρ όπου εξορμούσαμε από την πόλη τα καλοκαιρινά βράδια  με τα μηχανάκια. Οι γνωστότερες καφετερίες και παμπ της εποχής ήταν το σαβόι, το γιέστερντέι, η ζαζα, η αγκέλικα, το «καράβι», η 4711, Καφέ Ρεγγίνα, καφέ Άδωνις, το μικρό καφέ αμερικάνικο Ρασάικου Ηλία σημερινό liberty caffe, οι καφετερίες αφών Σολάκη, ο μπούλης, καφετέριες - ζαχαροπλαστεία όπως η βιολέττα, το έντελβαις, το καφέ Παλλάς, η Λίπς, μπαράκια  το Μονοπώλιο, το The end ίσως και άλλες που διαφεύγουν της μνήμης μου. Μπιλιαρδάδικα ποδοσφαιράκια TVGames γνωστά ήταν του Καλικράγα, του Σπυρομήλιου, του Πισπιλίκου, του Γιώργου Ροντέο, του Παναγιώτη και ένα κατάστημα για ρόλερ πατίνια στην ανηφόρα από το Ξενοδοχείο Αντιγόνη προς το σημερινό άλτερ έγκο. Δισκοπωλεία που πουλούσαν δίσκους κασέτες ντισκο  με  ρόκ μέχρι και δημοτικά τραγουδια ήταν του κ.Ταρενίδη, του κ.Χαραλαμπίδη και του Προκόπη από όπου εφοδιαζόμασταν κασσέτες η δίσκους κατόπιν παραγγελίας με τις τελευταίες ντίσκο η ροκ  επιτυχίες για να τις ακούσουμε εν συνέχεια στα μαγνητόφωνα ή πικάπ των σπιτιών μας. Μερικά χαρακτηριστικά ντίσκο ποπ-ροκ συγκροτήματα της εποχής ήταν john Travolta & Olivia newton john, donna, symmer, Kiss, Diana ross, abba, boney-m, patrique henradez,city, Amanda lear, raffaela carra, albano and romina power, lipps inc, whintey Houston, Barbara streizant, tina tuner, syndi loper, Μadonna, michel jackson, Gloria Estefan, Gloria gaynor, billy ocean, rick astley, bonnie tyller, Samantha fox, berlin, Frankie goes to hollywood, Sabrina, art company, Gerald neonorman,;Alpha ville,  Europe, asia, wham, spadeu ballet, yazoo, culture club, cure, depenche mode, david bowie, billy idol, roy orbison, bruce springstin, eyrythmics,modern talking, black και άλλα πολλα συγκροτήματα που ακούγαμε στις ντίσκο της εποχής εκείνης. Η ντίσκο όπως προείπα ήταν μια μουσική μόδα στην πόλη μας. Η μουσική βιομηχανία διασκέδασης και θεάματος φρόντισε με τον τρόπο αυτό να ταίσει πολλούς
επαγγελματίες του κλάδου της νυχτερινής διασκέδασης- ψυχαγωγίας ακόμη και στο τομέα ένδυσης όπου δημιουργήθηκαν οι πρώτες μπουτίκ μοντέρνων ανδρικών η γυναικείων ρούχων. Στα μέσα προς τέλητου 1980 άρχισε να σβήνει η μόδα των ντισκοτέξ οι οποίες σιγά σιγά μετατρέπονταν σε μπουζουξίδικα ή έκλειναν για να ανοίξουν σούπερ μάρκετ η άλλης εμπορικής δραστηριότητας καταστήματα. Μόλις έσβησε η μόδα της ντίσκο χάθηκαν πολλές θέσεις εργασίας, μειώθηκαν οι παραγγελίες στις κάβες ποτών, έκλεισαν αρκετά δισκάδικα και παρεμφερείς επιχειρήσεις. Η ντίσκο ήταν πράγματι μία επικερδής κερδοφόρα οικονομική επιχείρηση  σε όλο τον κόσμο επιβάλλοντας έναν Νέο Τρόπο διασκέδασης στους φάν τους είδους σε όλο τον κόσμο. Στις ντισκοτέξ οι μέν διασκέδαζαν, χόρευαν, μεθούσαν, γιόρταζαν, ερωτεύονταν, κάμναν καμάκια τους και οι δε όσοι επένδυσαν στις ντισκοτέξ αποκτούσαν ένα αξιοσέβαστο εισόδημα με αρκετά έξοδα λειτουργίας. Με 200 δραχμές στα μέσα της δεκαετίας του 80 αγόραζες ένα πακέτο τσιγάρα, έναν αναπτήρα, ένα ποτό στην ντίσκο και ένα πρόχειρο φαγητό αργά την νύχτα στα ξενυχτάδικα πατσατζίδικα ή φαστφουντάδικα της εποχής. Κάνοντας μία πρόχειρη σύγκριση με τα.. «ορθάδικα νάιτκλάμπ» (σύμφωνα με την ορολογία των νέων) του σήμερα στην πόλη μας κατέληξα ότι η σημερινή νεολαία είναι δυστυχισμένη στον τομέα αυτό Ούτε χορεύει, μόνο ακούει, ούτε διασκεδάσει όπως διασκεδάζαμε εμείς κάποτε, κάθονται βουβοί όρθιοι με ένα ποτό στο χέρι και παθητικά με τον τρόπο αυτό λένε ότι διασκεδάζουν. Σήμερα το χαρτζιλίκι που έχουν τους φτάνει μετα βίας να πιούν ένα νέσκαφέ στην πλατεία ή να φάνε μία κρέπα ή πίτα με σουβλάκι. Σήμερα που τα «έχουμε όλα εκμοντερνίσει (χάσει) η νεολαία μας έχει χάσει τα πάντα». Αυτή ήταν η εποχή των παλιών ντισκοτέξ της πόλης των 70s -80s στην Φλώρινα όπως τις βίωσα προσωπικά στην Φλώρινα. Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια μα οι ωραίες αναμνήσεις παραμένουν στο νού μας σαν εκείνες τις κιτρινισμένες αφίσες του Τζόνι Τραβόλτα και του Μπρούς Λι που είχα κρεμασμένες στο δωμάτιο του πατρικού μου. Φυλαγμένα μυστικά σουβενίρ μίας άλλης  εποχής χωρίς επιστροφή άγνωστης ή ..κιτς για τους σημερινούς νεολαίους των νάιτς κλάμπ (ορθάδικων). Καθείς με την γενιά του και τις αναμνήσεις του για να μην ..πολυγκρινιάζουμε