Ποιο φάρμακο?

Francis Bacon

Γράφει η Φοίβη

Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε κι’ούτε θα υπάρξει. Ο κόσμος απλούστατα, δεν συγκροτήθηκε κατά τέτοιο τρόπο. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μιά ματιά στη φύση για να συνειδητοποιήσετε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο. Τυφώνες, σεισμοί, παλιρροιακά κύματα, ξηρασίες, όλα αυτά είναι άδικα. Οι πελαργοί τρώνε σκουλήκια. Αυτό δεν είναι δίκαιο για τα σκολήκια. Οι αράχνες τρώνε τις μύγες. Αυτό δεν είναι δίκαιο για τις μύγες...Αυτή η υπόθεση της δικαιοσύνης είναι 

μιά μυθολογική έννοια. Ο κόσμος κι’οι άνθρωποι που κατοικούν σ’αυτόν γίνονται καθημερινά άδικοι. Μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στην ευτυχία η την δυστυχία, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με την έλλειψη δικαιοσύνης που βλέπετε γύρω σας.

Η αγωνία της δικαίωσης και η πίκρα από την «αδικία» οδηγεί ικανούς ανθρώπους να εγκλωβίζονται στο γεγονός που τους πλήγωσε και να στερούνται την ευτυχία και την ελευθερία. Η διαρκής ενασχόληση με την αδικία που βίωσαν τους κάνει να αποσύρονται στον εαυτό τους, να χάνουν το ενδιαφέρον για τη ζωή και τελικά να οδηγούνται στην κατάθλιψη.

Η δικαιοσύνη προασπίζεται την ομαλότητα των σχέσεων και θέτει τους στοιχειώδεις όρους συνύπαρξης των ανθρώπων στα πλαίσια της κοινωνίας. Το επίπεδο των κανόνων του δικαίου που ισχύουν χαρακτηρίζει και το πολιτισμικό επίπεδο της αντίστοιχης κοινωνίας. Η δικαιοσύνη θέτει το ελάχιστο απαιτούμενο όριο για τη συνύπαρξη, αλλά δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων.

Ο πολιτισμός μας υπόσχεται δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί σ’όλες τις προεκλογικές εκστρατείες τους αναφέρονται σ’αυτή. Χρειαζόμαστε ισότητα και δικαιοσύνη για όλους. Ωστόσο, μέρα με τη μέρα, η έλλειψη δικαιοσύνης συνεχίζεται. Η φτώχεια, ο πόλεμος, οι λοιμοί, το έγκλημα, η πορνεία, τα ναρκωτικά κι’ οι δολοφονίες εξακολουθούν να υφίστανται, γενιά προς γενιά, στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή. Η αδικία είναι μόνιμη, αλλά εσείς, με την απέραντη νέα σοφία σας, μπορείτε να αποφασίσετε να καταπολεμήσετε αυτή την αδικία και να αρνηθείτε να παρασυρθείτε σε μιά συναισθηματική ακινητοποίηση εξ αιτίας της. Αναζητούμε τη δικαιοσύνη και προβάλλουμε την έλλειψή της ως δικαιολογία για τη δυστυχία. Από την εποχή του Αχιλλέα μέχρι την εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι ίδιοι ψυχικοί μηχανισμοί οδηγούν στον εγκλωβισμό, στην απόσυρση, στην κατάθλιψη και τον θάνατο. Η κατάθλιψη έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ποιό φάρμακο όμως, θα προσφέρει την αυθεντική αγάπη και την ουσιαστική νοηματοδότηση της ζωής? Πως θα θεραπευτεί η υπαρξιακού τύπου κατάθλιψη?

Η δικαιοσύνη είναι μιά εξωτερική έννοια – ένας τρόπος να αποφεύγετε την ανάληψη ευθύνης της ζωής σας. Αντί να σκέφτεστε αν κάθε τι είναι άδικο, μπορείτε να αποφασίσετε τι θέλετε κι’ύστερα να επινοήσετε τακτικές για να το πετύχετε, ανεξάρτητα τι θέλει η κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Το απλό γεγονός είναι πως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και όσο κι’αν θυμώνετε μαζί τους δεν πρόκειται να γίνετε καλύτεροι, αν εσείς δεν αλλάξετε. Η ουσία όλων κυριολεκτικά των νευρώσεων είναι ότι θεωρείτε τη συμπεριφορά των άλλων σημαντικότερη από τη δική σας. Αν καθοδηγείστε από τη φράση «Αφού αυτός μπορεί να το κάνει, θα το κάνω κι’εγώ» θα περάσετε τη ζωή σας βασισμένοι στη ζωή κάποιου άλλου και δεν θα δημιουργήσετε ποτέ τη δική σας