αλληλεγγύης, οι αυξήσεις στον ΦΠΑ, το τέρμα των λεγόμενων «πρόωρων» συνταξιοδοτήσεων, η συνέχιση και κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων. Όλα αυτά θα έχουν άμεση επίδραση στην τσέπη των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αθροίζονται στους ψηφισμένους αντιλαϊκούς νόμους που παραμένουν σε ισχύ και από αυτήν την άποψη θα χειροτερέψουν οι όροι που ζει και βγάζει το ψωμί της η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Υπάρχει όμως και μια σειρά από όρους στη συμφωνία, οι οποίοι, χωρίς να το φωνάζουν, οδηγούν σε νέα επώδυνα μέτρα για το λαό. Τέτοια είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα, ανεξάρτητα από το ποσοστό επί του ΑΕΠ που θα διαμορφωθούν τελικά, για τα οποία η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι πετυχαίνει μικρότερα από τους «μνημονιακούς» στόχους. [Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει συμφωνία της κυβέρνησης για ένα συγκεκριμένο ποσό που θα πρέπει να περισσέψει στο τέλος κάθε χρόνου. Σ' αυτό υπολογίζονται και οι οφειλόμενοι τόκοι από τα κρατικά δάνεια.Αυτό πρακτικά οδηγεί σε νέες περικοπές δαπανών και αντιλαϊκά μέτρα, στην περίπτωση που δεν πιαστεί ο στόχος με όσα θα ανακοινώσουν τις επόμενες μέρες κυβέρνηση και δανειστές.Για παράδειγμα, ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 1%, που φαίνεται ότι θα «κλείσει» για το 2015, μεταφράζεται σε 1,8 δισ. ευρώ. Αν στο τέλος του χρόνου φανεί ότι το ποσό αυτό δεν μπορεί να πιαστεί, η κυβέρνηση θα πάρει κι άλλα μέτρα, για να είναι συνεπής στη συμφωνία με τους δανειστές.Δηλαδή, οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων θα οδηγούν πάντα σε διαρκείς περικοπές και μέτρα, κύρια σε βάρος των λεγόμενων «κοινωνικών δαπανών», όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις].
Η κυβέρνηση επιμένει προκλητικά ότι πέτυχε με τη συμφωνία που ετοιμάζει να μη μειωθούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις.Πρόκειται για ψέμα ολκής. Μόνο η παραπέρα αύξηση του ΦΠΑ σημαίνει μεγαλύτερη αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των συνταξιούχων, με δεδομένο μάλιστα ότι και οι άμεσοι φόροι θα είναι τουλάχιστον ίδιοι με τους περσινούς.Αλλά και η κατάργηση των «πρόωρων» οδηγεί σε μειώσεις συντάξεων μέχρι και 62%. Μια τρίτη πλευρά είναι τα «ισοδύναμα» που καλείται να βρει η κυβέρνηση, σε περίπτωση που δεν προχωρήσει σε περικοπές που υποδεικνύονται.[Για παράδειγμα, το πάγωμα της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος σημαίνει ότι πρέπει να αντικατασταθεί με ισοδύναμα μέτρα το «κόστος» που συνεπάγεται. Εννοείται ότι και αυτά θα βαρύνουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα].
Όσο περνάνε οι μέρες, ο εκβιασμός προς το λαό από την πλευρά της κυβέρνησης θα εντείνεται, προκειμένου να αποδεχτεί ως «θείο δώρο» το νέο αντιλαϊκό σχέδιο συμφωνίας, την πρόταση δηλαδή που έχει ήδη καταθέσει προς τους εταίρους της ενισχυμένη με μερικά επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα.
Όλους αυτούς τους μήνες, ζούμε μια διαδικασία συστηματικής συμπίεσης ακόμα πιο κάτω των απαιτήσεων και των προσδοκιών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ήδη από την προεκλογική περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ δούλεψε συστηματικά, ώστε οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να φτάσουν στις κάλπες με τη λογική του μικρότερου κακού, με αποψιλωμένες απαιτήσεις, προσαρμοσμένες στις δυνατότητες μιας διαπραγμάτευσης, που θα γινόταν με στόχο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου παρ' όλο που αυτό κρυβόταν τεχνηέντως πίσω από εύηχα συνθήματα. Ταυτόχρονα περιόριζε τις όποιες προσδοκίες των εργαζομένων στα λίγα ψίχουλα που υπήρχαν στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Θυμίζουμε ότι τότε από τα προπαγανδιστικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ διακινούνταν η εικόνα του εργαζόμενου που έλεγε στον Τσίπρα: «Ενα να κάνεις απ' αυτά που υπόσχεσαι εγώ θα σε ψηφίσω». Ενώ η κύρια προπαγανδιστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η κυβέρνησή του θα βάλει φρένο στην αντιλαϊκή «μνημονιακή» πολιτική, στο λεγόμενο μέιλΧαρδούβελη κλπ.
Από τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ξεκίνησε αργά αλλά συστηματικά η προσαρμογή της προπαγάνδας στις μετεκλογικές ανάγκες στήριξης της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους της. Έτσι, ξεκίνησαν τα γνωστά «βαφτίσια»: Η τρόικα έγιναν θεσμοί και BrusselsGroup, η λιτότητα ονομάστηκε «λιτός βίος», η παράταση της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου ονομάστηκε «συμφωνία - γέφυρα» κλπ. Ο λαός κλήθηκε, ακόμα και με μαζικές διαδηλώσεις, να γίνει ντεκόρ μιας διαπραγμάτευσης που είχε ως «κόκκινες γραμμές» τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για χρηματοδότηση των επενδυτικών του σχεδίων, για στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του. Τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης βρέθηκαν ακόμα πιο πίσω και από αυτά τα ψίχουλα που υποσχόταν προεκλογικά, αξιοποιώντας στην πραγματικότητα νόμους και διατάξεις που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι με βασικό στοιχείο τους το ξαναμοίρασμα της φτώχειας. Ύστερα ήρθε το «χέρι» στα αποθεματικά οργανισμών του Δημοσίου σε συνδυασμό με τις προκλητικές φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, υπενθυμίζοντας ότι το κύριο «μενού» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που κρύφτηκε καλά πίσω από «φιλολαϊκές» ασάφειες, περιλάμβανε διευκολύνσεις και δεσμεύσεις για το κεφάλαιο. Ενώ οι όποιες υποσχέσεις για ανάκτηση απωλειών για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων (π.χ. 751 ευρώ κατώτατος μισθός, 13η σύνταξη για χαμηλοσυνταξιούχους κλπ.), που ήταν δήθεν «αδιαπραγμάτευτες», παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες. Ο λαός έμαθε ότι «η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια τετραετία και εφόσον πάει καλά η διαπραγμάτευση και εφόσον συμφωνήσουν και οι κοινωνικοί εταίροι (βλ. μεγαλοεργοδοσία) τότε βλέπουμε...». Ήρθε μετά ένας ακόμα «κοινωνικός διάλογος», όπου η μεγαλοεργοδοσία παρουσίασε τις αντεργατικές απαιτήσεις της! Το επιχείρημα, βεβαίως, συνέχιζε να είναι ότι «ακόμα και αν δεν μπορούμε να ανακουφίσουμε το λαό, τουλάχιστον δεν προχωράμε σε νέα μέτρα, όπως θα έκαναν οι προηγούμενοι», συνηθίζοντας στην πραγματικότητα το λαό να θεωρεί δεδομένα και παγιωμένα όσα αντιλαϊκά μέτρα πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Πριν προλάβει ο λαός να συνειδητοποιήσει πως ανάκτηση όλων όσα έχασε στην κρίση δεν θα δει ούτε στη δευτέρα παρουσία, ήρθε και η κορύφωση των προηγούμενων ημερών. Προβάλλοντας ως μπαμπούλα το πράγματι αντιλαϊκό σχέδιο προτάσεων των δανειστών, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καλεί το λαό να αποδεχτεί και να στηρίξει το δικό της αντιλαϊκό σχέδιο, το οποίο πάνω στα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα φορτώνει και καινούργια! Το επιχείρημα είναι τώρα: «Να κάνει υπομονή ο λαός, θα έρθουν δύσκολα μέτρα, αλλά όχι σαν αυτά που μας ζητούσαν - λες και αυτό έχει καμιά σημασία - μέχρι να έρθει η μεγάλη συμφωνία και η ανάκαμψη»!
Η λογική, λοιπόν, του μικρότερου κακού και η απαίτηση ο λαός να συμβιβαστεί με ακόμα λιγότερα δεν έχουν τέρμα! Το ζήτημα για το λαό είναι να περάσει στην αντεπίθεση, να οργανώσει την κλιμάκωση της πάλης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου