Ο Θ.Ζωγράφος απαντά στον Κ.Φωτιάδη

Από το Θ.Ζωγράφο λάβαμε και δημοσιεύουμε την επιστολή-απάντηση σε προηγούμενο δημοσίευμα.

«Κανένας δεν ψεύδεται τόσο όσο ο αγανακτισμένος άνθρωπος».

Φ.Νίτσε.  

Δημοσιεύθηκε από το ηλεκτρονικό έντυπο σας, η επιστολή  του κ.Κωνσταντίνου Φωτιάδη, καθηγητή του ΠΤΔΕ στο Π.Δ.Μ. του με τίτλο «Η Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας
τροχοπέδη για την εικαστική-μορφωτική λειτουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας» όπου καταφέρεται με αήθη και ανοίκειο τρόπο ενάντια στη Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας και σε μένα προσωπικά. Για να αποφύγουμε τα τυπικά, επικαλούμαι το δικαίωμά μου ν’ απαντήσω στο συκοφαντικό κείμενό του, το οποίο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του στρέφεται ενάντιά μου.

Δε θα επιθυμούσα να παραθέσω τις σκέψεις μου για κάθε σημείο που αφορά το πρόσωπό μου παρακολουθώντας λέξη προς λέξη το υβριστικό-συκοφαντικό κείμενο του κ.Φωτιάδη. Πιστεύοντας  ότι αν έκανα το αντίθετο θα οδηγούμασταν στη συζήτηση, πράγμα που θεωρώ εν γένει, απογοητευτικό. Συζητούν όσοι θέλουν να αποφύγουν τον κόπο, δεν αντιλαμβάνονται τον επερχόμενο κίνδυνο, και αναπόφευκτα  υπό το κράτος της συζήτησης όλα βρίσκονται στην επιφάνεια, ανακινούνται κατά περίσταση, αλλά είναι παρόντα, από το φόβο πως θα πρέπει να τολμήσουν για κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Καθώς δεν υπάρχει κανένα θεμέλιο  στην επιστολή του κ.Φωτιάδη, επιτρέπει στον εαυτό του να θέτει ερωτήσεις και να δίνει απαντήσεις αθεμελίωτες.

Αναλαμβάνω λοιπόν τον κόπο, και ενόσω αντιλαμβάνομαι τον κίνδυνο που απορρέει από τον προπαγανδιστικό, εκβιαστικό και ζοφερό λόγο του κ.Φωτιάδη, καθότι μας εγκαλεί σε απολογία, υπερβαίνοντας έτσι κάθε προσπάθεια να δούμε με κατανόηση και συμπάθεια την εκτροπή του.

Θεωρώ υποχρέωση μου να σημειώσω πως γνωρίζω ελάχιστα τον κ.Φωτιάδη, σε αντίθεση με τον ίδιο που φαίνεται να με γνωρίζει πολύ καλά, μάλιστα σε τέτοιο σημείο που ανέλαβε άσκεφτα να με ερμηνεύσει σε πολλά σημεία της επιστολής του. Γι’ αυτό θα επιχειρήσω επί των γραφομένων του  να επισημάνω νηφάλια τα παρακάτω:

Επιμένω στη νηφαλιότητα, γιατί το πρώτο γεγονός που αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης της επιστολής είναι ότι ο κ.Φωτιάδης, υπό το καθεστώς πλήρους σύγχυσης και εκνευρισμού επιχείρησε να καταθέσει τα όσα ανυπόστατα και προσβλητικά αφορούν τη Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας καθώς και το πρόσωπό μου, με καταφανές μένος.

Μόνο έτσι μπορώ να αντιληφθώ την ασέβεια προς τη γλώσσα, από την οποία απορρέουν η προχειρότητα του κειμένου, η ανύπαρκτη ποιότητα και τεχνική του λόγου του -ως θα όφειλε από την θέση του πανεπιστημιακού δασκάλου- καθώς και η απουσία ευγένειας και ήθους.

Επιπλέον την άσκεφτη προσπάθειά του, στα σημεία που επιχειρεί να ερμηνεύσει κινδυνολογώντας την Τέχνη και τον Πολιτισμό, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, τους πολίτες της Φλώρινας και κυρίως τα όσα αφορούν την ιερή μνήμη των Ελλήνων του Πόντου.

Ακόμα, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω το γεγονός το οποίο αναδεικνύεται κυρίαρχο στην επιστολή του, που είναι η εγκατάλειψη της σκέψης του  στη δηκτική πανουργία και να τονίσω παράλληλα  πως γνωρίζει καλά ποιο είναι  το καταλληλότερο έδαφος για τη δράση της γιατί εκεί κυρίως εργάζεται δυναμικά και αποτελεσματικά, στο ανθρώπινο έδαφος και το κοινωνικό πεδίο, καθώς και το ότι αυτή εστιάζει και επιλέγει ως κέντρο, τη θέση πως  μέσα σε όλα  που αφορούν το Μουσείο και εμένα προσωπικά, εργάζεται η αρνητικότητα. Γι’ αυτό και το πρώτο σημείο που θα θίξω από την επιστολή του είναι αυτό ακριβώς που αναφέρεται στον Ελληνισμό του Πόντου και την προβολή της Ιστορίας του, καθότι κατά τον κ.Φωτιάδη «…η ιστορία που κουβαλάν μαζί με μια τραυματική μνήμη» δεν με άγγιξε καθόλου.     

Για το σημείο αυτό κ.Φωτιάδη μόνο τη λύπη μου μπορώ να εκφράσω για το πρόσωπό σας, καθότι οι μέθοδοι σπίλωσης και συκοφάντησης που επιλέξατε ενάντιά μου, παραπέμπουν για τον αναγνώστη που βρίσκεται σε ΜΝΗΜΗ και όχι σε ΛΗΘΗ στις πρόσφατες τακτικές εκείνων που βύθισαν τον λαό της χώρας αυτής στα ερέβη της διχόνοιας και του μίσους και ειδικότερα την περιοχή της Φλώρινας, με καταστροφικά αποτελέσματα για την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς και ότι παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποίησαν οι προπαγανδιστές της σκοτεινότερης ιστορικής περιόδου του Γερμανικού λαού.

Είναι προφανές πως δεν λάβατε υπόψη σας το ότι η πανουργία σας υπερβαίνει, αποκαλύπτεται για την περίπτωση σας, πιο ισχυρή και κοφτερή από κάθε προσπάθεια  να την αξιοποιήσετε και να την σκεφτείτε. Αυτό που δυστυχώς αγνοείται κ.Φωτιάδη είναι πως η ΜΝΗΜΗ δεν είναι κάτι που διαχειρίζεται και κατέχει ό άνθρωπος. Αντίθετα μάλιστα, συμβαίνει ό άνθρωπος να διακατέχεται από την ΜΝΗΜΗ, υπάρχει κατοικώντας εντός της, και θα σας παρακαλούσα να σκεφτείτε το παραπάνω παραχωρώντας του τον απαραίτητο τόπο στον εσωτερικό σας κόσμο .

Με την ίδια μέθοδο πανουργίας και συκοφάντησης, και με περισσή επιπολαιότητα, με τοποθετείτε εχθρικό απέναντι στο  Πανεπιστήμιο, το Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου και το έργο του.

Δε θα σταθώ στα όσα ανυπόστατα αναφέρετε περί μη δικαίωσης και τιμής του Πανεπιστημίου, εξ αιτίας της συμπεριφοράς μου, την οποία δεν έχει εξ' άλλου καθόλου ανάγκη, στο βαθμό που αντιλαμβανόμαστε την ουσία του, καθότι εντός του Πανεπιστημίου αληθεύουν Τέχνες και Επιστήμες. Θεωρώντας παράλληλα ότι είναι ένας χώρος ριζικής και δημιουργικής σκέψης, αυτό αποτελεί την μόνη και ουσιαστική του δικαίωση,  πράγμα που δεν σημαίνει βέβαια πως στο Πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν πρόσωπα που ούτε καν σκέπτονται ούτε φυσικά δημιουργούν.

Οφείλω όμως να σας επισημάνω το εξής σχετικό με την επίκληση του ποιητικού λόγου (Γ. Σεφέρης). Επικαλείστε -δις-  το λόγο του ποιητή στην προσπάθειά σας να δώσετε μια άλλη υπόσταση, προφητική και αποκαλυπτική στο κείμενό σας, -καθότι εσείς δεν είστε σε θέση και με ικανότητα να πετύχετε κάτι τέτοιο- και έτσι φανερώσατε το ΚΕΝΟ « μου» (με κεφαλαία στο κείμενο σας, προφανώς για να τονίσετε το μέτρο του). «Κάτω από την επιτάφια χρυσή προσωπίδα», «στεγάζετε ένα μεγάλο ΚΕΝΟ», «καιρός του σπείρειν…», «καιρός του θερίζειν…» καταλήγοντας στον πανδαμάτορα χρόνο.

Επιτρέψτε μου να τονίσω πως, αυτά είναι -το κενό και ο χρόνος- τα ουσιώδη των όσων ξεδιπλώσατε στο κείμενό σας. Η επίκληση του ποιητή αδόκιμη κ.Φωτιάδη, καθότι στο μέτρο που το κείμενό σας υποφέρει από την ασέβεια προς τη γλώσσα και τον άσκεφτο λόγο, το ποιητικό στοιχείο ασφυκτιά εντός του, προσβάλλεται, κακοποιείται, όμως είναι πολύτιμο -αν αυτό μπορείτε να το αντιληφθείτε-, γι’ αυτό δραπετεύει και μόνον εκτός των ορίων του κειμένου σας αποκτά την αλήθευση και τον ορισμό του.

Ευτυχώς κ.Φωτιάδη η φανέρωση του ΚΕΝΟΥ μου είναι ουσιαστική και έτσι ίσως σας κάνω να χαρείτε για την  αποδοχή του εκ μέρους μου. Έτσι σας δικαιώνω. Θέλω όμως να σας υπενθυμίσω πως η αποδοχή της ύπαρξης του κενού είναι ένα γόνιμο βήμα. Πολύ συχνά και με τη συνήθη αντίληψη το κενό εμφανίζεται μόνο ως ελάττωμα, όπου και αν εδρεύει, όπου κι αν γίνεται μέτρο στη σκέψη, στο χώρο, στην ψυχή, στις σχέσεις των ανθρώπων ή ακόμα και στην καλλιτεχνική συνείδηση σε ότι με αφορά. Σε κάθε περίπτωση το κενό ισχύει ως έλλειψη και ταυτόχρονα ως αναγκαιότητα πλήρωσης, αφού το ίδιο την επιτρέπει. Σας διαφεύγει ότι το κενό συγγενεύει με κάτι βαθύτερα ουσιώδες για τον άνθρωπο. Το κενό δεν είναι κάτι μηδαμινό, ούτε είναι ένα ελάττωμα καθότι επιτρέπει την πλήρωση και αυτό που προκύπτει ως σημαντικό για την περίπτωσή μας, είναι αυτή η ίδια η πλήρωση, η αναγκαιότητά της και η ποιότητά της. Έτσι φέρνω στη σκέψη σας την ουσία της πλήρωσης δια του κενού. Αναγκαίο είναι το φανερό, αυτό που εσείς επισημάνατε για την περίπτωση μου, σαν «επιτάφια χρυσή προσωπίδα», και χρήσιμο, το αδήλωτο ΚΕΝΟ «μου», αυτό που απλά εντοπίζετε αλλά δεν είστε σε θέση να σκεφτείτε.

 Όμως οφείλουμε κ.Φωτιάδη, να αντιληφθούμε πως κάθε προσπάθεια όσο φιλόπονη και βαθιά επεξεργασμένη κι αν είναι, με περίσσια υπομονή και σκέψη, είναι ατελής, παραχωρώντας έτσι κάτι στο ΚΕΝΟ. Γι’ αυτό λοιπόν υποθέτω, πως ήταν μια άτυχη για σας στιγμή η προσφυγή σας στη γλώσσα, για την επιλογή της λέξης ή της έννοιας του κενού. Για το λόγο αυτό, θα σας πρότεινα την ΚΕΝΟΤΗΤΑ, με τη σκέψη πως θα υπηρετούσε βαθύτερα τις προθέσεις σας.

Αλλά ας μην αφήσουμε το χρόνο έξω από την σκέψη μας, καθότι για σας «Ο χρόνος θα δείξει. Ο πανδαμάτωρ». Αυτή η παραπομπή στον μέλλοντα προσδίδει την απαραίτητη απόσταση και διάρκεια στο χρόνο. Κ.Φωτιάδη, είτε ο μακρύς χρόνος ευνοείται και ενεργεί, είτε η στιγμή, αυτό που ισχύει απόλυτα είναι το ότι ο χρόνος δεν εντάσσεται, δεν περιορίζεται σε καμιά από τις μορφές του. Και καθώς μόνο ο χρόνος επιτρέπει στο χώρο να ξεδιπλώνεται θα πρέπει να σκεφθείτε βαθύτερα τις σχέσεις τους, για τα όσα ισχυριστήκατε για την προσφορά σας μέσα από την ιδιότητα του Πανεπιστημιακού τόσα χρόνια στην Φλώρινα ως χώρο, ως Τόπο για να χρησιμοποιήσω μια βαρύτερη έννοια, τη δεύτερη πατρίδα σας όπως την αποκαλείται. 

Παράλληλα θέλω να σας επισημάνω το γεγονός ότι επί οκταετία υπηρέτησα ως αποσπασμένος στο Τμήμα «σας» -κατά το  «Τμήμα μας»- όπως το διατυπώνετε στην επιστολή σας. Αυτό το  «μας» ως κτητική αντωνυμία διεγείρει ερωτήματα. Τονίζω πως είναι λάθος ο ισχυρισμός σας, το ότι επί 15ετία υπηρέτησα στο Τμήμα σας, γεγονός που επίσης διεγείρει αντίστοιχα ερωτήματα σχετικά με όσους σας πληροφόρησαν λανθασμένα. Ο -σχεδόν- διπλασιασμός των ετών δημιουργεί εύλογα ένα ερώτημα ακόμα, όχι όμως για την παρουσία, την ποιότητα του έργου μου, και την προσφορά στο Τμήμα «σας»,   αλλά σχετικά με το διπλασιασμό, θέλοντας εδώ να διαισθανθώ την ουσία και το μέτρο του αριθμού και του χρόνου, όχι όμως την αριθμητική-μαθηματική του αξία και μέτρο.

Κ.Φωτιάδη επιχειρήσατε στην επιστολή σας να θίξετε θέματα σχετικά με την Τέχνη, τις επιλογές και τη δράση της Στέγης Φιλοτέχνων Φλώρινας, κινδυνολογώντας, διασπείροντας συνεχώς τις ψευδής και ανυπόστατες απόψεις σας, προσπαθώντας να θέσετε σε αντιπαράθεση το Μουσείο με την πόλη και τους πολίτες της Φλώρινας, τους οποίους επίσης αναλάβατε να ερμηνεύσετε σύμφωνα με το δικό σας μέτρο, τη δική σας ηθική και τη δική σας θέαση των πραγμάτων. Πάλι θα τονίσω εντελώς αδόκιμα. Με δόλο τέλος προσπαθείτε να φέρετε αντιμέτωπους το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας δια μέσου του Παιδαγωγικού Τμήματος με τη Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας, πάντα κάτω από τη δική μου ευθύνη, αυτή τη φορά με το επικάλυμμα της ελιτίστικης, αυτοκρατορικής, ατομοκεντρικής, ωφελιμιστικής κουλτούρας, μιλώντας για ιδιοκτησιακούς χώρους και άλλα τέτοια φαιδρά και ανυπόστατα.

Δυστυχώς για σας κ.Φωτιάδη αυτό που μόνο καταφέρνετε σε ένα θέμα τόσο σοβαρό σχετικό με την Τέχνη και την Κοινωνία είναι να φανερώνετε μέσα από τις σκέψεις σας την όποια «κομματική» σας προέλευση, λαϊκίστικη στη βάση και την ουσία της, αλλά και την εκδήλωσή της, κι όχι πολιτική ως θα οφείλατε, με τη βαθύτερη έννοια του όρου.

Κ.Φωτιάδη καταλήγοντας θα ήθελα να σας επισημάνω, πως όταν η σκέψη φθίνει και παρακμάζει, ισορροπεί αυτό το αδιέξοδο προσπαθώντας να εξασφαλίσει κύρος για τον εαυτό της επιλέγοντας ως πολιτιστική δραστηριότητα, και ακαδημαϊκή πρακτική την παρουσία της στα κοινωνικά δρώμενα. Με τον τρόπο αυτό  που είναι -και το τονίζω- μόνον δικός σας δεν σκεπτόμαστε αλλά ασχολούμαστε απλά με τα πράγματα, και οι ενασχολήσεις τέτοιου είδους είναι έξω από αυτά που σήμερα ενδιαφέρουν τη ζωή και το έργο της Στέγης Φιλοτέχνων Φλώρινας.

Τέλος κ.Φωτιάδη, θέλω να πιστεύω πως κάθε αντιπαράθεση είναι στη ουσία της δημιουργική και παραγωγική, με την προϋπόθεση βέβαια, πως την αναλαμβάνουν σκεπτόμενα άτομα...

Θωμάς Ζωγράφος

Εικαστικός