Συνέντευξη τύπου του Προέδρου του ΕΚΦ

Φίλες και φίλοι,

Πριν λίγους μήνες ξεκίνησε μια νέα συλλογική προσπάθεια στο Εργατικό Κέντρο Φλώρινας. Η αλλαγή της σύνθεσης του διοικητικού συμβουλίου σημαίνει για μας περισσότερες ευθύνες. Το νέο ΔΣ του Εργατικού πιάνει δουλειά σε μια εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο για τον εργατικό κόσμο. Η εποχή όμως είναι δύσκολη και για τον ίδιο τον συνδικαλισμό και τους εκπροσώπους του. Από το δικό μας μικρό μετερίζι λοιπόν

που λέγεται Φλώρινα θα κάνουμε την προσπάθειά μας για να αλλάξουμε στο μέτρο του δυνατού τα δεδομένα τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο.

Ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και ως νέος άνθρωπος, θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την ενασχόληση νέων με τον συνδικαλισμό. Το παρωχημένο μοντέλο του υπέρμετρα κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού έχει απαξιώσει την ίδια την υπόσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Καλώς ή κακώς είναι εντελώς διαφορετικά τα εργασιακά δεδομένα ανάμεσα στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και στον σκληρά δοκιμαζόμενο από την ισοπέδηση των μισθών και τις απολύσεις ιδιωτικό τομέα που άλλωστε πάντα ήταν στο περιθώριο. Είμαι βέβαιος ότι όποιος έχει απασχοληθεί έστω και μία μέρα στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να αντιληφθεί την διαφορετική ποιότητα εργασίας και το ότι τα εργασιακά δικαιώματα περιορίζονται σημαντικά.

Έχουμε μπροστά μας μια ζοφερή πραγματικότητα με τεράστια ανεργία, μαύρη ανασφάλιστη απασχόληση και αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Κανένας σε αυτόν τον χώρο που θέλει να λέγεται συνδικαλιστικός δεν πρέπει να εφησυχάζει. Αν δεν μπορέσουμε ως κοινωνία να σώσουμε έστω και μία θέση εργασίας θα θεωρηθούμε αποτυχημένοι. Όπως αποτυχημένοι θα θεωρηθούμε και αν δεν βρούμε τρόπο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Ως νέος πρόεδρος αλλά και ως νέος άνθρωπος έχω τόσο εγώ όσο όλο το νέο ΔΣ το χρέος να ξανακερδίσουμε την χαμένη εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας απέναντι στον υγιή συνδικαλισμό. Και αυτό δεν είναι ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Μπορεί να γίνει με απλά και σταθερά βήματα.

Το βασικό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και πάλι με τον κόσμο. Με εργαζόμενους και ανέργους. Με δυσαρεστημένους αλλά και με ευχαριστημένους εργαζόμενους. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να αφουγκραστούμε τα προβλήματα. Ζητάμε από όλους εργαζόμενους, ανέργους, δημοσιογράφους, φορείς αλλά και από όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν σε έναν γόνιμο διάλογο μαζί μας μέσω της ανανεωμένης ιστοσελίδας μας, των social media αλλά και απευθείας με μας τους ίδιους.

Αν καταφέρουμε να καταγράψουμε τα πραγματικά προβλήματα θα μπορέσουμε να τα λύσουμε με συλλογική προσπάθεια.

Στο έλλειμμα εμπιστοσύνης του κόσμου απέναντι στον υγιή συνδικαλισμό έχει συμβάλλει και η ίδια αυτή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια μέσω των μνημονίων. Αυτή η πολιτική χτυπάει διαρκώς τον συνδικαλισμό σαν αυτός να είναι ο μοναδικός υπαίτιος για την καταστροφή της χώρας.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνηµα διέρχεται µια βαθειά δοµική κρίση, η οποία οξύνθηκε λόγω των µνηµονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών τους νόμων. Τα σηµαντικότερα από τα προβλήµατα που ανακύπτουν έχουν τις ρίζες τους αφενός, στις διαχρονικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό µοντέλο συλλογικής οργάνωσης των εργαζοµένων και αφετέρου, στις αδυναµίες που εµφανίζονται σήµερα στις προσπάθειες εκσυγχρονισµού του.

Το συνδικαλιστικό κίνηµα στην Ελλάδα αν και θα έπρεπε χρονικά να  διέρχεται σήµερα την πρώτη φάση ενηλικίωσής του, αν ληφθεί υπόψη η καθυστερηµένη χρονικά εµφάνιση και ανάπτυξή του, αντιθέτως οδηγείται με σταθερά βήματα στον εκμηδενισμό.

Η απόλυτη κυριαρχία του δηµόσιου τοµέα, στενού και ευρύτερου, που εκπροσωπεί το 55% των συνδικαλισµένων, ενώ εκπροσωπεί μόνο το 34% της µισθωτής απασχόλησης, είναι απόρροια εργασιακής ασφάλειας, αλλά και των πελατειακών λογικών που ευδοκιµούν στο εσωτερικό του. 

Επίσης, η απουσία συλλογικής εκπροσώπησης της εργασίας στο 98% των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τοµέα είναι από την µια, δείγµα σοβαρής ανεπάρκειας του νοµοθετικού πλαισίου που καθορίζει την εσωτερική ζωή των συνδικάτων περιορίζοντας τους όρους της οργανωτικής τους αυτονοµίας και από την άλλη, ένδειξη έλλειψης επίµονης διεκδίκησης από µέρους τους για αναγκαίες αλλαγές στο υφιστάµενο πλαίσιο.

Το σημαντικότερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι η οργανωτική ενότητα αναιρείται, επίσης σε µεγάλο βαθµό, από την έντονη παραταξιοποίηση που δίνει την εικόνα της ουσιαστικής διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήµατος. Το ελληνικό παράδειγµα των συνδικαλιστικών παρατάξεων µε την πλήρη αντιστοιχία τους στους υπάρχοντες κοµµατικούς σχηµατισµούς αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Τυπικά, η λήψη των αποφάσεων για συνδικαλιστικά και γενικότερα θέµατα πραγµατοποιείται µέσω εσωτερικών διαδικασιών.

Είναι μερικές από τις μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής συνδικαλιστικής δράσης, που πρέπει άμεσα να αλλάξουν.

Τι συνδικαλισμό θέλουμε όμως;

Θέλουμε έναν συνδικαλισμό σύγχρονο και κυρίως ρεαλιστικό. Να πατάει γερά στα πόδια του και να διεκδικεί πράγματα εφικτά που μπορούν άμεσα να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Πρέπει πρώτα να ρίξουμε µια ψύχραιµη µατιά στο παρελθόν και να κάνουμε µια εµπεριστατωµένη µελέτη των βασικών χαρακτηριστικών που έλαβε το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνηµα στην πορεία του χρόνου, καθώς και των πολιτικών και κοινωνικών αιτίων που καθόρισαν την µέχρι σήµερα εξέλιξή του.

Θέλουμε έναν συνδικαλισμό χωρίς ιδεολογικές και κοµµατικές αγκυλώσεις, οι οποίες µέχρι σήµερα ευθύνονται για την πολυδιάσπαση και την αναποτελεσµατικότητά του.

Θέλουμε έναν συνδικαλισμό με διεθνή προσανατολισμό, που να μας επιτρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά σε πρακτικές και διαδικασίες που ακολουθούνται επιτυχώς σε άλλες χώρες και μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα και για μας. Γιατί  το μεγάλο μειονέκτημα του ελληνικού συνδικαλισμού δεν ήταν ούτε ο δήθεν επαναστατισμός του, ούτε βεβαίως η δήθεν συμβιβαστική του φύση, αλλά η ίδια η βάση στήριξής του. Πρέπει να κοιτάξουμε τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο συνδικαλισμός στη Δυτική Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό παραμένει υποστηρικτής της ιδέας πως είναι καλύτερο να παραχωρείς μέρος των ειδικών σου συμφερόντων, για να διατηρήσεις το γενικό συμφέρον.

Σε τι περιβάλλον όμως καλούμαστε να προσπαθήσουμε;  

Δυστυχώς με την πολιτική που ακολουθείται έχουν επιβληθεί μειώσεις μισθών και ημερομισθίων, καθώς και «πάγωμα» αποδοχών που ρυθμίζονται με ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Επήλθε αναγκαστικά η λήξη των ισχυουσών συλλογικών συμβάσεων εργασίας και διαιτητικών αποφάσεων. Καταλύεται επί της ουσίας το ιερό δικαίωμα της απεργίας.   Καταργήθηκαν όλοι οι όροι εργασίας που προέρχονται από τις προηγούμενες συλλογικές ρυθμίσεις, οι οποίοι μετατράπηκαν ως απλοί συμβατικοί όροι, στις ατομικές εργασιακές σχέσεις(μετενέργεια).

Με απλά λόγια έχουμε περάσει από το συλλογικό στο ατομικό πεδίο διαπραγμάτευσης. Δημιουργείται έτσι ένα κενό ρύθμισης, που θα πληρωθεί αποκλειστικά με ατομική διαπραγμάτευση, δηλαδή με την επιβολή της θέλησης του εργοδότη.

Η όλη καταστροφή του συστήματος παραγωγής συλλογικών ρυθμίσεων (υποτίθεται ότι) εντάσσεται σε ένα σαθρό πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης με μείωση μόνο των μισθών, για τη βελτίωση υποτίθεται της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Αντ’ αυτού τι έχουμε;      

Έχουμε μια οικονομία υπό κατάρρευση με τεράστια ανεργία και ένα περιβάλλον εντελώς ασταθές για επενδύσεις και εξέλιξη. Χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να υπάρξει ανάσχεση της ανεργίας. Αλλά μας ενδιαφέρουν οι επενδύσεις εκείνες που αφενός εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας σε τοπικό επίπεδο και αφετέρου σέβονται τους ίδιους τους εργαζομένους και τα δικαιώματά τους. Επενδύσεις που έρχονται για να μείνουν και να ενταχθούν ομαλά στην περιοχή προσφέροντας τα αντισταθμιστικά τους οφέλη στην κοινωνία.

Τι γίνεται όμως σε τοπικό επίπεδο;      

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, αποτελεί σαφέστατα η ανεργία που αποτελεί μια όχι απλώς κοινωνική αλλά ανθρωπιστική κρίση Είναι κουραστικό πλέον νομίζω να κάνουμε διαπιστώσεις για το μέγεθος της.

Η στυγνή αποτύπωση της πραγματικότητας με αναφορά σε αριθμούς και ποσοστά δεν έχει νόημα. Μόνο  εκείνοι  που είναι ή υπήρξαν  άνεργοι  κάποτε  στη  ζωή  τους  γνωρίζουν  ότι  η ανεργία  έχει  και  άλλα  επακόλουθα.  Ο  φόβος  μήπως  δεν  βρεθεί  άλλη  δουλειά, η αβεβαιότητα  και  η ανασφάλεια  για  το  αύριο, συναισθήματα  μειονεξίας , ακόμα  και  ντροπής,  πλήξη  λόγω  έλλειψης  απασχόλησης, μοναξιά  και  τέλος  κατάθλιψη. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά πράγματα που μας λένε καθημερινά δεκάδες συμπολίτες μας.

Αυτό που ενδιαφέρει όλους μας είναι η μείωση αυτών των ποσοστών.

Θέλουμε τη στροφή στον πρωτογενή τομέα που δίνει έδαφος και για αρκετές θέσεις μισθωτής απασχόλησης. Εδώ σημειώνουμε ως περιοχή σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Θέλουμε να ξαναδοθεί ώθηση στην οικοδομική δραστηριότητα, που θα δώσει μεροκάματα σε εκατοντάδες συμπολίτες μας.

Ο εμπορικός κόσμος διαμαρτύρεται για εκροή χρημάτων στις γειτονικές πόλεις των Σκοπίων. Εκατοντάδες άνθρωποι περνούν καθημερινά τα σύνορα για τις αγορές τους σε είδη πρώτης ανάγκης αλλά και καύσιμα. Τα χρήματα δεν παραμένουν στη περιοχή μας και το κράτος χάνει έσοδα.

Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη επανακαθορίζουν τη στάση τους όσον αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με μονάδες από λιγνίτη, θα μπορούσαμε υπό προϋποθέσεις να απαιτήσουμε και να αναδείξουμε την σημασία και αναγκαιότητα της κατασκευής νέας μονάδας Α.Η.Σ. εξασφαλίζοντας α)μείωση του κόστους παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας β)Οικονομική και περιφερειακή ανάπτυξη για τουλάχιστον πολλά χρόνια στη περιοχή με σημαντική συνεισφορά στην εθνική οικονομία γ)Εξασφάλιση δυνατότητας τηλεθέρμανσης όχι μόνο της πόλης αλλά και τοπικών κοινοτήτων και ΒΙΠΕ με προφανείς στόχους τη μείωση του κόστους θέρμανσης αλλά και σημαντική βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών στο αστικό περιβάλλον.

Στο σημείο αξίζει να αναφέρουμε πως το 2014 η εισαγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας από τις γείτονες χώρες αυξήθηκε κατά 14%.

Η ενέργεια αποτελεί κομβικό σημείο στο χώρο μιας αειφόρου ανάπτυξης, επειδή ακριβώς αλληλεπιδρά με τρεις βασικούς άξονες ανάπτυξης, την κοινωνία, το περιβάλλον και την οικονομία.

Θέλουμε επενδύσεις στο χώρο της παραγωγής ενέργειας μόνο εφόσον αυτές είναι σοβαρές, περιβαλλοντικά αποδεκτές και θέτουν την βάση για μια τοπική κοινωνία που θα ωφελεί και θα ωφελείτε από αυτές μέσω των ανταποδοτικών τελών, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και εναρμόνισής τους στο τοπικό περιβάλλον.

Το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε ενώπιον ενός μείζονος ζητήματος για την περιοχή μας. Την ενδεχομένη επαναλειτουργία του ορυχείου της Βεύης υπό καθεστώς ιδιωτικής εκμετάλλευσης. Ξεκινώντας από το αυτονόητο λέμε ότι όλοι μας θέλουμε το ορυχείο να ανοίξει. Η επαναλειτουργία του ορυχείου θα δώσει δουλειά σε εκατοντάδες ανθρώπους μεγαλύτερους και νεώτερους. Έχουμε μπροστά μας έναν εφιάλτη που λέγεται ΑΝΕΡΓΙΑ και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Η επαναλειτουργία του ορυχείου θα δώσει ζωή σε όλη την περιοχή. Θα βοηθήσει ανθρώπους να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους.

Με ποιους όρους όμως θέλουμε να επαναλειτουργήσει;  

Φίλες και φίλοι, μίλησα νωρίτερα για έναν ρεαλιστικό συνδικαλισμό. Έχουμε μπροστά μας μια ιδιωτική κοινοπραξία που ενδεχομένως αναλάβει την εκμετάλλευση. Κατακρίνουμε και εμείς από την πλευρά μας τον εξοστρακισμό της ΔΕΗ από τη δυνατότητα συμμετοχής στον διαγωνισμό και κυρίως κατακρίνουμε την ίδια την φιλοσοφία της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στα θέματα ενέργειας. Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι δομημένη η νομοθεσία πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Κανείς δεν λέει ότι πρέπει να υποχωρούμε διαρκώς, αλλά και κανείς δεν θέλει να κερδίσουμε μια …κόντρα και να χάσουμε πολύ περισσότερα.

Τώρα πρέπει οι κάτοικοι της περιοχής, οι αιρετοί εκπρόσωποι και οι θεσμικοί φορείς να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε από αυτή την εταιρία και την πολιτεία τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για όλους. 

Ορισμένα από αυτά.

Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων και αποζημιώσεων των πρώην εργαζομένων την Βιολιγνίτ.

Πρόσληψη των εργαζομένων κατά προτεραιότητα από την περιοχή με συμβάσεις εργασίας που θα σέβονται τα εργασιακά και ατομικά δικαιώματά τους.

Ζητάμε τις καλύτερες συνθήκες για την προστασία τους περιβάλλοντος.

Ζητάμε εγγυήσεις τις εταιρίας και της πολιτείας για όλα αυτά.

Ζητάμε αντισταθμιστικά οφέλη όπως η μείωση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος για οικιακή και επαγγελματική χρήση. Αυτό θα αποτελέσει ένα σημαντικό κίνητρο για την παραμονή των κατοίκων στην περιοχή και για νέες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κοιτάμε μακροπρόθεσμα και να σκεφτόμαστε όλες τις πιθανές εξελίξεις.

Οφείλουμε μια καθαρή και έντιμη στάση και απάντηση στις επόμενες γενιές, από τις οποίες στερούμε μεν τον ορυκτό ενεργειακό πλούτο, πρέπει δε να τον αξιοποιήσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό για την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας, διασφαλίζοντας όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Είναι πλέον φανερό πως, η χώρα πρέπει να στηριχθεί για μια ακόμα φορά στο δικό μας εθνικό καύσιμο, το λιγνίτη ώστε να εξασφαλίσει  μια σταθερή και αξιόπιστη ενεργειακή βάση με θετική συνεισφορά στις ζοφερές και δυστυχώς μακροχρόνιες οικονομικές εξελίξεις και προοπτικές.

Δεν θέλουμε να κλειστούμε στα στενά όρια του νομού μας. Ζητάμε την εξωστρέφεια και την ιδιωτική πρωτοβουλία, στοιχεία που κατά την εκτίμησή μου θα μας βγάλουν μια ώρα αρχύτερα από την ανεργία.

Ότι συμβαίνει στην Ελλάδα είναι κυρίως απόρροια της απουσίας ιδιωτικού τομέα, αλλά και του αντίστοιχου σ’ αυτό το μοντέλο παραγωγής συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει ως εργατικό κέντρο είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας. Η εργασία και γενικότερα η απασχόληση εκτός από συνταγματικά κατοχυρωμένο κοινωνικό δικαίωμα αποτελεί και μοχλό ουσιαστικής και βιώσιμης ανάπτυξης.

Από ένα σημείο και πέρα οι θέσεις εργασίας δεν χαρίζονται αλλά επινοούνται.

Μας ενδιαφέρει η “ηθική” επιχειρηματικότητα. Χρειάζεται πρωτοβουλία από καινοτόμους επιχειρηματίες. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να προωθούνται και να στηρίζονται. 

Δεν είναι απόψεις νεοφιλελεύθερες. Είναι απόψεις ρεαλιστικές. Ο στόχος μας δεν είναι η προσήλωση σε ιδεολογίες και ταμπέλες. Ο στόχος είναι η βελτίωση της καθημερινότητάς μας. 

Το νέο ΔΣ και εγώ προσωπικά ως νέος πρόεδρος αλλά κυρίως ως νέος άνθρωπος, επιθυμούμε μια στροφή σε αυτά που γνωρίζαμε ως τώρα στα συνδικαλιστικά πράγματα.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι υπερβολές, οι μεγαλοστομίες και η προσωπική μας προβολή. Θα μας δείτε μόνο εκεί που υπάρχει ανάγκη με τοποθετήσεις ρεαλιστικές και καθόλου προκλητικές γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι πρακτικές και άμεσες λύσεις.

Το εργατικό κέντρο είναι ανοιχτό σε όλους και όλες. Είναι ανοιχτό για πληροφορίες και συμβουλές.

Παροχή νομικής συμβουλευτικής ώστε κανένας εργαζόμενος να μην είναι ανοχύρωτος στον εργασιακό του χώρο. Η μεγαλύτερη δύναμη είναι η γνώση των δικαιωμάτων μας. Γι’ αυτό θα οργανώσουμε εν καιρώ ημερίδες με επιστήμονες του είδους για την πληρέστερη πληροφόρηση όλων μας.

Περιμένουμε την ενεργή συμμετοχή σας στο facebook και στην ανανεωμένη ιστοσελίδα μας.

Ο στόχος είναι ένας και δεν είναι άλλος από το να κερδίσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη όλων.

Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ότι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των απαιτήσεων των πολιτών και κυρίως των εργαζομένων που εκπροσωπούμε, τόσο πιο ουσιώδεις θα είναι οι κινήσεις μας.