Σκέφτομαι πολλές φορές τι έχω κερδίσει στα τέσσερα χρόνια, που σπουδάζω στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας. Έχω σίγουρα ''προσθέσει στην πλάτη μου'' πολλά χιλιόμετρα, τα οποία αδυνατώ να απαριθμήσω, καθώς χρειάστηκε και χρειάζεται να κάνω, έως ότου τελειώσω, πολλά χιλιόμετρα ακόμη, αφού ανεβοκατεβαίνω
τουλάχιστον τις τρεις από τις τέσσερεις εβδομάδες του μήνα, κάνοντας το δρομολόγιο Αθήνα-Φλώρινα να μοιάζει με Περιστέρι-Ομόνοια και αντίστροφα. Έχω να θυμηθώ στα τέσσερα χρόνια αυτών των σπουδών την πίεση που δεχτήκαμε καθώς έπρεπε μέσα στη μέρα να τρέχουμε από εργαστήρι σε εργαστήρι, από μάθημα σε μάθημα, φτάνοντας το βράδυ πια να μας βρίσκει πραγματικά εξουθενωμένες-ους. Βάλε και τις υποχρεωτικές παρουσίες! Έχω να θυμηθώ τους καθηγητές μας, με τους οποίους δε σημαίνει ότι απαραίτητα συμπλέαμε πάντα σε απόψεις, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι δεν ήταν πάντα δίπλα μας και οι οποίοι χρειάστηκε να κάνουν και κάνουν ακόμα τα ίδια χιλιόμετρα με μας, νιώθοντας πάντα την ανασφάλεια για το μέλλον τους. Με τις τελευταίες δε μειώσεις στους μισθούς τους τείνουν να ασκούν το επάγγελμά τους με τη μορφή της εθελοντικής εργασίας. Στην τελική δε μας εγκατέλειψαν, κάτι που θα μπορούσαν να έχουν κάνει κοιτώντας το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτά που όμως έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα φιλαράκια που απέκτησα, την αγάπη που μας δένει, τους κοινούς μας στόχους, το πραγματικό ενδιαφέρον μας για την Τέχνη. Το γεγονός ότι όλοι μαζί σα μια γροθιά δημιουργούμε μια εικαστική πραγματικότητα αξιοζήλευτη, μέσα από πολλές δυσκολίες, είμαι σίγουρη πως σαν αποτέλεσμα θα έχει πως αυτή η Σχολή θα έχει να πει πολλά στο άμεσο μέλλον. Γι’ αυτόν το λόγο, δε δέχομαι άνθρωποι της Τέχνης, οι οποίοι ευγενικά προσφερθέντες, ήλθαν να μας μιλήσουν για σύγχρονες εικαστικές προτάσεις, να εκφράζονται αρνητικά για τη Σχολή μας, λέγοντας ότι θυμίζει Σχολή του 1950-60, διότι όλοι οι φοιτητές ζωγραφίζουν είτε σουρεαλιστικά είτε εξπρεσιονιστικά και ότι θα κλείσει, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την πικρία τους επειδή οι προτάσεις τους δεν έγιναν αποδεκτές από το σύνολο των φοιτητών. Ξέρετε γιατί νιώθω περήφανη; Γιατί θα αποφοιτήσω από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας. Νιώθω περήφανη για τις πρώτες πτυχιακές των συμφοιτητών μου, οι οποίοι τόσο ταλαιπωρήθηκαν στην προσπάθειά τους να βρουν χώρους για να εκθέσουν. Ξέρεις τί λέω; Καλή η τεχνολογία, ποτέ δεν ήμουν αντίθετη στη χρήση της στη Τέχνη. Αλλά πάνω από όλα για μένα μετράει ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και στο μέλλον δε θέλω να συνομιλώ με μηχανές για να πνίξω τη μοναξιά μου, αλλά με τους συνανθρώπους μου.
τουλάχιστον τις τρεις από τις τέσσερεις εβδομάδες του μήνα, κάνοντας το δρομολόγιο Αθήνα-Φλώρινα να μοιάζει με Περιστέρι-Ομόνοια και αντίστροφα. Έχω να θυμηθώ στα τέσσερα χρόνια αυτών των σπουδών την πίεση που δεχτήκαμε καθώς έπρεπε μέσα στη μέρα να τρέχουμε από εργαστήρι σε εργαστήρι, από μάθημα σε μάθημα, φτάνοντας το βράδυ πια να μας βρίσκει πραγματικά εξουθενωμένες-ους. Βάλε και τις υποχρεωτικές παρουσίες! Έχω να θυμηθώ τους καθηγητές μας, με τους οποίους δε σημαίνει ότι απαραίτητα συμπλέαμε πάντα σε απόψεις, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι δεν ήταν πάντα δίπλα μας και οι οποίοι χρειάστηκε να κάνουν και κάνουν ακόμα τα ίδια χιλιόμετρα με μας, νιώθοντας πάντα την ανασφάλεια για το μέλλον τους. Με τις τελευταίες δε μειώσεις στους μισθούς τους τείνουν να ασκούν το επάγγελμά τους με τη μορφή της εθελοντικής εργασίας. Στην τελική δε μας εγκατέλειψαν, κάτι που θα μπορούσαν να έχουν κάνει κοιτώντας το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτά που όμως έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα φιλαράκια που απέκτησα, την αγάπη που μας δένει, τους κοινούς μας στόχους, το πραγματικό ενδιαφέρον μας για την Τέχνη. Το γεγονός ότι όλοι μαζί σα μια γροθιά δημιουργούμε μια εικαστική πραγματικότητα αξιοζήλευτη, μέσα από πολλές δυσκολίες, είμαι σίγουρη πως σαν αποτέλεσμα θα έχει πως αυτή η Σχολή θα έχει να πει πολλά στο άμεσο μέλλον. Γι’ αυτόν το λόγο, δε δέχομαι άνθρωποι της Τέχνης, οι οποίοι ευγενικά προσφερθέντες, ήλθαν να μας μιλήσουν για σύγχρονες εικαστικές προτάσεις, να εκφράζονται αρνητικά για τη Σχολή μας, λέγοντας ότι θυμίζει Σχολή του 1950-60, διότι όλοι οι φοιτητές ζωγραφίζουν είτε σουρεαλιστικά είτε εξπρεσιονιστικά και ότι θα κλείσει, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την πικρία τους επειδή οι προτάσεις τους δεν έγιναν αποδεκτές από το σύνολο των φοιτητών. Ξέρετε γιατί νιώθω περήφανη; Γιατί θα αποφοιτήσω από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας. Νιώθω περήφανη για τις πρώτες πτυχιακές των συμφοιτητών μου, οι οποίοι τόσο ταλαιπωρήθηκαν στην προσπάθειά τους να βρουν χώρους για να εκθέσουν. Ξέρεις τί λέω; Καλή η τεχνολογία, ποτέ δεν ήμουν αντίθετη στη χρήση της στη Τέχνη. Αλλά πάνω από όλα για μένα μετράει ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και στο μέλλον δε θέλω να συνομιλώ με μηχανές για να πνίξω τη μοναξιά μου, αλλά με τους συνανθρώπους μου.
ΕΛΕΝΗ
Πηγή: Φλώροι Εικαστικοί
Πολύ καλό άρθρο!Μπράβο κοριτσάκι μου, μη το βάζεις κάτω!Αγωνήσου με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές σου, και πες στους ευγενικά προσφερθέντες ανθρώπους της Τέχνης, αντί να έρχονται να κάνουν τους έξυπνους σε εσάς τους φοιτητές, αν όντως ενδιαφέρονται για το μέλλον της σχολής, τότε ας πάνε να καταθέσουν τις προτάσεις τους αλλού και ας βοηθήσουν στο να την "εξυχρονήσουν" να την κάνουν ανταγωνιστική!Αν όντως έχουν σοβαρή σχέση με την τέχνη!Οι ευγενικά αυτοί προσφερθέντες άνθρωποι της τέχνης, με ποια ιδιότητα ήρθαν;Ποιος τους κάλεσε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Γ