Εξόχως βολικά για το αστικό πολιτικό σύστημα αναδεικνύονται τα περιστατικά προπηλακισμού βουλευτών και η αντιπαράθεση και η αντιπαράθεση που αυτά πυροδότησαν ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ.«Πατώντας» σ’ αυτά, ο Πρωθυπουργός, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου (6/7/2011), αξίωσε από το λαό και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα να βάλουν «την ουρά στα σκέλια» (!), στο όνομα του κινδύνου που διατρέχουν η αστική δημοκρατία και οι «ελευθερίες», τις οποίες αυτή η δημοκρατία έχει ήδη καρατομήσει, κυρίως στους τόπους δουλειάς.
[Η αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΝ για τους προπηλακισμούς και τις επιθέσεις κατά Βουλευτών, από διάφορες ομάδες «αγανακτισμένων», δεν έχει στόχο μόνο τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων. Η κυβέρνηση και οι άλλοι μηχανισμοί του συστήματος με σχέδιο αξιοποιούν τις μεγάλες αντιφάσεις και παλινωδίες του ΣΥΝ, που, από τη μια μεριά δεν αμφισβητεί το σύστημα και εχθρεύεται την ταξική πάλη, ενώ, από την άλλη, γοητεύεται από μικροαστικές αντιδράσεις και εκτονώσεις ορισμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων και να τις παγιδεύσουν σε διλήμματα και καταστάσεις που είναι χρήσιμα για το σύστημα. Θέλουν να συκοφαντηθεί η λαϊκή δράση και να «νομιμοποιηθεί η καταστολή της οργανωμένης λαϊκής ανυπακοής και της ταξικής πάλης, που αποτελεί το εμπόδιο στην αντιδραστική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τον πραγματικό αντίπαλο που μπορεί να το ανατρέψει].
Ο Πρωθυπουργός, μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο, κατέταξε τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις, που αντιπαλεύουν την πολιτική που τους καταστρέφει τη ζωή, στις «συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας» και προανήγγειλε «πολιτικές για την καλύτερη οργάνωση των δημόσιων συναθροίσεων και τη λειτουργία της αστυνομίας», απειλώντας με περιορισμό το δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει με μορφές πάλης που το ίδιο το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα αποφασίζει μέσα από συλλογικές διαδικασίες.
Το «κερασάκι» στην πρωθυπουργική κινδυνολογία περί «ανομίας», «ανασφάλειας» και «αντιδημοκρατικής εκτροπής» ήταν η αναγόρευση σε καθήκον όλων της «κοινωνικής συνοχής», δηλαδή της υποταγής του λαού στην πολιτική που τον σφάζει, και η γνωστοποίηση της πρόθεσής του για παραπέρα θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, έντασης του αυταρχισμού και της καταστολής. [Ο ΛΑ.Ο.Σ., η Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα της Μπακογιάννη δηλώνουν πρόθυμοι να συνδράμουν σ’ αυτήν την προσπάθεια της κυβέρνησης].
Το «παζλ» συμπληρώνεται και η εικόνα προβάλει ξεκάθαρη: Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την εκδήλωση φαινομένων ανώδυνης για το σύστημα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, τώρα τα αξιοποιούν για να δικαιολογήσουν νέα μέτρα, που στόχο έχουν να τσακίσουν το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα. Και το έπραξαν κανακεύοντας το «χύμα», το δήθεν «ακηδεμόνευτο» και «ακομμάτιστο», ακόμα κι όταν αυτό εκφράζονταν με ισοπεδωτικά συνθήματα του τύπου «να καεί η Βουλή», «οι 300 στο Γουδή», κλπ. Συνθήματα που τα αστικά κόμματα πρόβαλλαν, δικαιολογώντας την κρίση και το χρέος «στους κλέφτες πολιτικούς», – προσωποποιώντας ευθύνες για να μένουν στο απυρόβλητο η άρχουσα τάξη, η πλουτοκρατία και τα κόμματά της και η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά της. Σπρώχνοντας ανώριμες πολιτικά συνειδήσεις στην εκτόνωση, όπως- όπως, ώστε να τις αποτρέπουν από τη ριζοσπαστικοποίηση και την ταξική αφύπνιση. Συκοφαντώντας, ταυτόχρονα, το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα και επιστρατεύοντας εναντίον του ομάδες προβοκατόρων επιλεκτικά τις ημέρες που υπήρχε απεργία.
Ματαιοπονούν, ωστόσο, αν πιστεύουν ότι μπορούν να τσακίσουν το ταξικό κίνημα. Στη βία της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού, – που πάει πάντα, χέρι-χέρι με τη βία της εκμετάλλευσης, της ανέχειας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, – ο λαός μπορεί και οφείλει να απαντήσει. Καταδικάζοντας πολιτικά τους άρπαγες του πλούτου, που ο ίδιος παράγει, και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, επαγρυπνώντας και πυκνώνοντας τις γραμμές του οργανωμένου ταξικού κινήματος, καθιστώντας τες αδιαπέραστες στην προβοκάτσια, στην καταστολή, στον αυταρχισμό. Αποφασίζοντας να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του, στην κατεύθυνση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις δικές του και μόνο ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου