Ο Φλωρινιώτης μαέστρος "βλέπει" μέσα από τις νότες…

Έχασε το φως του απ΄το 1941… Από τότε ο μαέστρος Δημήτρης Λιώτσης “βλέπει” τον κόσμο μέσα από τη μουσική που συνθέτει και τη χαρά των παιδιών που ερμηνεύουν τα τραγούδια του.

Γεννήθηκε το 1919 στη Φλώρινα. Στις 16 Ιανουαρίου του 1941 πολεμώντας για την ελευθερία της πατρίδας,

 τραυματίστηκε στη μάχη της Κλεισούρας χάνοντας την όραση του. Νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός και κατόπιν επέστρεψε στη Φλώρινα για να ιδρύσει μια παιδική χορωδία όπου προσέφερε ανεκτίμητο έργο στην πόλη του.

Ο μαέστρος σήμερα θυμάται τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και αφηγείται αποκλειστικά στιγμές του πολέμου έως ότου να χάσει ολοκληρωτικά το φως του:

"Εμείς οι Φλωριναίοι, καθώς παρακολουθούσαμε τους αξιωματούχους της Αλβανίας με επικεφαλής τον βασιλιά τους Αχμέτ Ζώγου να περνούν από τη Φλώρινα κυνηγημένοι από τους Ιταλούς που μπήκαν με βία στην πατρίδα τους, παίρναμε μια πρώτη γεύση των κατακτητικών σχεδίων του αρχιφασίστα Μουσολίνι. Όλοι μαντεύαμε τι θα επακολουθούσε και για εμάς, αλλά δε μας άφηναν να το πιστέψουμε.

Το τάγμα μας δεν άργησε να συμπληρωθεί και ξεκινάμε για τα σύνορα. Χαμηλά, σκεπασμένη στην ομίχλη, η Φλώρινα. Τη νύχτα της 29ης Οκτωβρίου το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, που καθώς βαδίζαμε ο ένας πίσω από τον άλλο πιανόμασταν για να μην αποκοπούμε και χαθούμε. Κάποια στιγμή ακούω μια φωνή να με αναζητάει. Ήταν ο αδερφός μου. Χαιρετηθήκαμε όσο το επέτρεπε ο βηματισμός και ύστερα νεκρική σιγή.

Το πρώτο τάγμα προωθείται και ξανασυναντώ τον αδερφό μου μπροστά στον πρώτο μας νεκρό στρατιώτη. Φριχτός ο θάνατος αλλά αφού είναι αναπόφευκτος ας τον αντικρίσουμε με αξιοπρέπεια σ’ ένα πεδίο τιμής. Πιο πέρα σάπιζαν σκόρπια τα κατακερματισμένα μέλη των σκοτωμένων πολεμιστών. Εδώ σταματάει το μυαλό και μιλάει η τρέλα του πολέμου.

Η πορεία μας μέρα με τη μέρα γινόταν δυσκολότερη. Η βροχή, το χιόνι, το κρύο, η λάσπη… Για να ξεδιψάσουμε λιώναμε στις καραβάνες μας χιόνι. Το καπνισμένο εκείνο νερό, αηδιαστικό. Το κρύο που όλο δυνάμωνε γινόταν αβάσταχτο. Θα διερωτάται κανείς ποια τακτική μάχης μπορούσαμε να εφαρμόσουμε κάτω από εκείνες τις αντιξοότητες. Απλούστατα την ενστικτώδη.

Παραμονή των Φώτων. Ο διμοιρίτης Βλάχος που ήρθε με τη διμοιρία του ν’ αντικαταστήσει τη δική μου, δε μου απέκρυψε κάποιο κακό προαίσθημα για τη ζωή του στην επίθεση που θα ακολουθούσε. Η σκέψη μου προσηλωμένη στο προαίσθημα του Βλάχου γινόταν και δικό μου προαίσθημα.

Στις 16 του Γενάρη, ανηφορίζουμε τον γολγοθά μας. Τη στιγμή που λάμβανα τις τελευταίες οδηγίες πριν την εξόρμηση, ένας όλμος από τους πολλούς που έπεφταν γύρω μου, τινάζει στον αέρα το λοχία μου. Τα κομματιασμένα μέλη του μ’ έβαψαν στο αίμα. Ένας άλλος όλμος με ρίχνει αναίσθητο. Δυο χέρια φιλικά μου σκουπίζουν τα μάτια. Σκοτάδι.

Στο ορεινό χειρουργείο ανακουφιζόμουν λιγάκι από τα πολλαπλά τραύματα που έφερνε το κορμί μου. Αλλά καθώς συνειδητοποιούσα την αποκοπή μου από τον ορατό κόσμο, αναζητούσα κάτι που θα μου μετρούσε τον ψυχικό μου πόνο.

Στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός της Αθήνας. Με την τελευταία επέμβαση στα μάτια μου, επιβεβαιώθηκε η ολοκληρωτική απώλεια της όρασης μου. Είναι μεγαλειώδες να θυσιάζεσαι για τη λευτεριά, να χάνεις όμως την προσωπική σου ανεξαρτησία είναι αβάσταχτο."

Φανή Τόλη

Πηγή: greekreporter.gr