Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Ακρίτας-Μπούφι


Εννέα χλμ. δυτικά από τις ΄Ανω Κλεινές, με ανηφορικό αλλά βατό δρόμο, στις πλαγιές του Περιστερίου και 18 χλμ. μακριά από τη Φλώρινα, βρίσκεται το ξακουστό Μπούφι, που φημίζεται για τα υπέροχα μήλα του, τις βραστερές πατάτες του και τα νόστιμα φασόλια του.
Είναι χτισμένο σε μια πλαγιά που 

ξαπλώνεται πλούσια, σε έκταση 9 περίπου χλμ. και περιβάλλεται από πλούσια δάση στα οποία κυριαρχεί η οξυά κι η βελανιδιά.
Έχει υψόμετρο 1.000 περίπου μέτρα και ολόκληρη η περιοχή του είναι επικλινής κι έχει άφθονα νερά.
Είναι ένα από τα κεφαλοχώρια της ορεινής περιοχής της περιφέρειας Φλωρίνης το Μπούφι και είναι ίσως το πλουσιότερο από αυτά.
Οι κάτοικοι του χωριού αυτού είχαν αισθήματα ανέκαθεν ελληνικά όπως και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής αλλά επειδή, βρίσκεται μακριά από τη Φλώρινα και μέσα σε δασώδη και ορεινή περιοχή και στην περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα ήταν κάτω από τον έλεγχο των κομιτατζήδων, παρασύρθηκαν μερικοί από τους κατοίκους που εξαγοράσθηκαν με άφθονο βουλγαρικό χρήμα και προκάλεσαν την αγανάκτηση των άλλων συγχωριανών τους. Ευτυχώς οι περισσότεροι από τους κατοίκους πιστεύουν στην ελληνική καταγωγή τους και στο άφθαστο μεγαλείο της Ελλάδας και οι λίγοι παρασυρμένοι δεν μπορούν να κάνουν κανένα κακό.
Έχει 6/ξιο δημοτικό σχολείο το χωριό αυτό και είναι έδρα αστυνομικού σταθμού.
Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία κι ένα σημαντικό μέρος αυτών βρίσκεται εργαζόμενο στο εξωτερικό. Το κυριότερο προϊόν του χωριού είναι η πατάτα.
Παράγει 200-250.000 οκάδες εξαιρετικής πατάτας κάθε χρόνο. Παράγει επίσης 50-60.000 οκάδες μήλα, 25.000 οκάδες καλαμπόκι, 5.000 οκάδες σιτάρι, 7.000 οκάδες σίκαλη και 3.000 οκάδες εξαιρετικά φασόλια.
Τα απέραντα δάση του χωριού αυτού μένουν ανεκμετάλλευτα.
Το σχολείο του Μπουφίου είναι 6/ξιο, γιατί συγκεντρώνει 425 περίπου μαθητές και στεγάζεται σ’ ένα επιβλητικό διδακτήριο που χτίστηκε με δαπάνη των κατοίκων πριν από το 1912.
Σήμερα υπηρετούν σε αυτό ο Σπηλιόπουλος Μιχ., ο Τσάπανος Νικ. και η νηπ/γός Βαλαούρα.
Η ζωή του Μπουφίου δε διαφέρει από τη ζωή των άλλων χωριών της περιφέρειας. Σ’ ένα μόνο διαφέρει: Στο ζήτημα των σχέσεων των δύο φύλων.
Εδώ κάθε βράδυ σχεδόν, ύστερα από τη δύση του ήλιου οι νέοι και οι νέες του χωριού ντύνονται, καθαρίζονται και βγαίνουν σ’ ‘ένα σημείο του χωριού όπου υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος. Στη μια άκρη του χώρου αυτού μαζεύονται τα κορίτσια και στην άλλη τα αγόρια και μένουν εκεί αρκετή ώρα κοιτάζοντας η μια ομάδα την άλλη χωρίς να έρχονται σε επικοινωνία.
Μόλις όμως βραδιάσει, ξεκόβονται μια-μια οι νέες του χωριού και προχωρούν προς ένα οιοδήποτε άλλο σημείο έξω από το χωριό. Σε λίγο ξεκόβονται και οι νέοι και λίγο πιο πέρα, σαν να έχουν καθορισμένο σχέδιο, γίνονται ζευγαράκια.
Αυτό γίνεται μόλις αρχίσει να σουρουπώνει και ώρα πολλή μένουν τα ευτυχισμένα ζευγαράκια μαζί. Εννοείται ότι αυτό γίνεται σαν κάτι το σοβαρό και το επίσημο και οι γονείς διερχόμενοι από το μέρος αυτό βλέπουν με καμάρι την κόρη τους να βρίσκεται στο πλάι κάποιου νέου.
Το ίδιο περίπου γίνεται και στο χωριό Παπαγιάννη και Μαρίνα.
Και στα χωριά αυτά ο έρωτας στους νέους και τις νέες είναι κάτι το φυσικό και το ζήτημα της παρθενίας θεωρείται σαν μειονέκτημα για μια κόρη.
Ας σημειωθεί ότι κι εδώ, μόλις αρραβωνιασθεί ένας νέος, έχει επί της αρραβωνιαστικιάς του, δικαιώματα συζύγου κι αυτό γίνεται επίσημα και με την προστασία των γονέων της νύφης.
Τα  παραπάνω στοιχεία είναι από ένα πολύ παλιό βιβλίο το οποίο μου έδωσε ο φίλος Μάρκος Γιάντσης κάτοικος Μελβούρνης Αυστραλίας με καταγωγή από το χωριό Κρατερό και Αγία Παρασκευή και τον οποίο πρέπει να ευχαριστήσω, δυστυχώς δε φαίνεται ποιος είναι ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου με το οποίο  αναφέρεται στην ιστορία πολλών χωριών της Φλώρινας, κάποιος όμως έγραψε στο blog της florine@ πως το βιβλίο αυτό έχει τίτλο: «Λεύκωμα Εκπαιδευτικών Φλωρίνης 1945-1947» έκδοση του 1947 και συγγραφέας του είναι ο τότε Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπ/σης Κωνσταντίνος Μπάλλας.
Επιμέλεια Νάσος Στ. Παπαδάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου