Για την ΑΠΕΡΓΙΑ των Καθηγητών και τις Πανελλαδικές Εξετάσεις

Τις προηγούμενες μέρες αποτέλεσε πρώτο θέμα στη Δημόσια συζήτηση μια πιθανή ΑΠΕΡΓΙΑ της ΟΛΜΕ στις ημέρες των Πανελλαδικών εξετάσεων. Σήμερα οι Πανελλαδικές είναι σε πλήρη εξέλιξη, ενώ γίνεται μια προσπάθεια να εξαχθούν (πολιτικά) συμπεράσματα για έναν ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ.

Τώρα που «κάθισε ο κουρνιαχτός» μπορούμε με σχετική ευκολία να διαπιστώσουμε:

Μέσα στο οργανωμένο μαζικό κίνημα υπάρχουν ισχυρές ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ και υποκειμενισμός, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ να κατανοηθεί πως σε περίοδο Καπιταλιστικής Κρίσης ΔΕΝ υπάρχουν ΟΥΤΕ ιερά ΟΥΤΕ όσια. Κανείς πλέον ΔΕΝ θα είναι στο απυρόβλητο. Κανείς ΔΕΝ θα έχει καλύτερη συμπεριφορά, επειδή είναι μορφωμένος, έχει πτυχία, χαίρει σεβασμού ή είναι κάποιας ηλικίας.

Η περίοδος όπου υπήρχαν δυνατότητες συνεννόησης με την ΕΞΟΥΣΙΑ πέρασε ανεπίστρεπτη. Το μοντέλο διακυβέρνησης που συνδιαλέγεται με τους εκπροσώπους των εργαζομένων ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, σήμερα ισχύει το «ΝΟΜΟΣ & ΤΑΞΗ» και όποιος αργήσει να το καταλάβει θα μετράει πικρές τις ΗΤΤΕΣ.

Σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης η άρχουσα τάξη, η τρόικα, το αστικό πολιτικό σύστημα ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ να ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΙτο εργατικό κίνημα με όχημα τους ξεπουλημένους ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ από την κορφή ως τα νύχια.

Οι πολιτικές εκπροσωπήσεις των εργαζομένων ,που έχτιζαν ειδικές σχέσεις με την εξουσία, για να διαφθείρουν συνειδήσεις με το ρουσφετολογικό μηχανισμό ΔΕΝ θα βρίσκουν πια απέναντί τους κυβερνητικούς παράγοντες σε υπουργικά σαλόνια ΑΛΛΑ ΩΜΗ ΒΙΑ, ΜΑΤ & ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ.

Η προώθηση της σημερινής πολιτικής υλοποιείται όχι με την ενσωμάτωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά με την εμπέδωση του ΝΟΜΟΥ και της ΤΑΞΗΣ, πάνω σε έναν λαό ηττημένο ΠΟΛΙΤΙΚΑ - ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ - ΟΡΓΑΝΩΝΙΚΑ. 

Όποιος θρηνολογεί και γκρινιάζει ταλαντευόμενος για να παραπάνω ΕΧΕΙ ΗΔΗ  ΗΤΤΗΘΕΙ. Ο Συνδικαλισμός της μεταπολίτευσης και του κράτους πρόνοιας «έφαγε τα ψωμιά του». Ο Συνδικαλισμός που αντλούσε όλη του τη δύναμη από το θεσμικό του ρόλο να υπογράφει συλλογικές συμβάσεις, να κηρύσσει ΝΟΜΙΜΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, να χαίρει συνδικαλιστικής ασυλίας, και να υπερασπίζεται ένα ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ σε περίοδο κρίσης ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Η νέα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΔΕΝ χτίζεται πλέον με αυτά τα υλικά. Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΕΛΕΙ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ και μαζί της τα στοιχειώδη δικαιώματα, οποιοδήποτε ψήγμα ταξικής προσέγγισης, αγωνιστικού συλλογισμού, ιδεολογικής απομάκρυνσης από την κυρίαρχη αντίληψη της ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορούσε να ΓΙΝΕΙ:

Μπορούσαν οι καθηγητές και πλάι τους ο εργαζόμενος λαός να πάρουν όλα εκείνα τα μέτρα που ακόμη και αν ΔΕΝ νικούσαν την Κυβέρνηση θα άφησαν παρακαταθήκες, αποκρυσταλλώματα για να αξιοποιηθούν στο μέλλον ΚΑΙ ΟΧΙ να το «βάλλουν στα πόδια».

Στις μαζικότατες συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μπορούσαν να εκλεχθούν ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ για να οργανώσουν την ΑΠΕΡΓΙΑ, έπρεπε να εκλεχθούν σε αυτές ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΝ, να ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ τα χαρτιά της ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ από τα ΣΩΜΑΤΕΙΑ ως χαρτιά που ΔΕΝ έχουν σχέση με τις λαϊκές ελευθερίες, να ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ που θα ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ όσοι ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΝ γιατί καλό το 90% ΥΠΕΡ της ΑΠΕΡΓΙΑΣ αλλά οι απεργίες ΘΕΛΟΥΝ ΑΠΕΡΓΟΥΣ κ ΟΧΙ ΠΟΣΟΣΤΑ.

Έτσι μέσα στον αγώνα θα χτιζόντουσαν οι συμμαχίες με λαϊκά στρώματα που θα έβλεπαν τους καθηγητές να μάχονται για ολόκληρη την κοινωνία, για την ΠΑΙΔΕΙΑ που θα έπρεπε να έχουμε και να αποτελεί ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.

Λίγες σκέψεις για τους μαθητές που δοκιμάζονται στις Πανελλαδικές

Το καλύτερο μάθημα, μάθημα ζωής και αλήθειας έπρεπε να είναι για τους μαθητές (που δίνουν τώρα που μιλάμε εξετάσεις) ο ΑΓΩΝΑΣ των ΔΑΣΚΑΛΩΝ τους. Μάθημα που υπό όρους θα τους έδειχνε και τις δυσκολίες της ζωής, θα τους ΕΔΙΩΧΝΕ το ΑΓΧΟΣ και θα έσπαγε τη «γυάλα» του οικογενειακού υπερπροστατευτισμού.

Εκεί θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις να συζητηθεί η ΑΝΕΡΓΙΑ όσων ΑΠΕΤΥΧΑΝ αλλά και όσων ΕΠΕΤΥΧΑΝ στις Πανελλαδικές, εκεί θα άνοιγε το ζήτημα της ΝΕΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ, των αυτοκτονιών των μέχρι χθες κοινωνικά καταξιωμένων, των νέων κοινωνικών φαινομένων όπως των λιποθυμιών στα σχολεία από πείνα κτλ.

 Κλείνοντας να ευχηθούμε ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ στους μαθητές που περνούν τη βάσανο των εξετάσεων, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ Ο ΓΡΙΦΟΣ της ΖΩΗΣ είναι πολύ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟΣ από το 4^ο ΘΕΜΑ.

Όσο για τον ΑΓΩΝΑ της ΟΛΜΕ ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους οι ίδιοι οι καθηγητές γιατί η ιλαροτραγωδία που βίωσαν είναι σε απόλυτη αντιστοιχία με τη ΨΗΦΟ τους στις αρχαιρεσίες του συνδικαλιστικού τους οργάνου όπου πρώτευσαν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της τρικομματικής Κυβέρνησης των Μνημονίων.

Υ.Γ. Το κείμενο αναπαράγει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες του Κ. Μαραγκού από το blog Κόκκινος Τύπος

Τζώτζης Βασίλης

https://www.facebook.com/tzotzis.vasilis