Διάλογος

 Joan Miro

 Γράφει η Φοίβη

 Η στήλη αυτή είναι ένα σχέδιο φυγής, το έχω ξαναπεί.

 Η στήλη αυτή είναι η ιστορία της «αναγέννησης» ενός        καθημερινού ανθρώπου, επιτομή μιάς ανθρωπότητας σε    παρακμή, ηττημένης. Το ταξίδι της επιστροφής στην ύπαρξη,   είναι μια διέξοδος στην αναζήτηση της χαμένης ακεραιότητας. Πρωταρχική προϋπόθεση για να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι είναι           η συνειδητοποίηση της δικής μας
κατάστασης ως κατάσταση σκλαβιάς.

Σκοπός της είναι να σας δείξει τη διαδρομή που ακολούθησε ένας καθημερινός άνθρωπος για να ξεφύγει από την υπνωτική υποβολή του κόσμου, να αποδράσει από την πορεία μιας ήδη προδιαγεγραμμένης μοίρας.

Ξέρετε το κινέζικο παιχνίδι, το τετράγωνο πλαίσιο με τις μικρές ψηφίδες επάνω στις οποίες είναι χαραγμένα γράμματα του αλφαβήτου η μέρη μιας ζωγραφιάς και μπορούν να μετακινούνται επειδή στο πλαίσιο υπάρχει κι ένα τετραγωνάκι που είναι κενό. Η «τρύπα» αυτή επιτρέπει να γλιστρά κανείς τις μικρές ψηφίδες τη μια μετά την άλλη, μέχρις ότου καταφέρει να σχηματίσει μια λέξη η να συνθέσει μια ζωγραφιά. Το παιχνίδι μπορεί και λειτουργεί χάρη σε αυτή την απουσία, αυτή την έλλειψη.

Το ίδιο και εμείς. Έχουμε ένα κενό, μια έλλειψη που ψάχνουμε αλλά δεν την πετυχαίνουμε ποτέ. Αν κατά τύχη το καταφέρουμε, κρατά λίγο, και το κενό μας μεταφέρεται αλλού, πάντοτε αλλού, όπως το κινέζικο παιχνίδι, μέσα στην τραγική και πανωραία εμπειρία της ζωής.

Η στήλη αυτή δεν θα υπήρχε, ούτε θα μπορούσα να γράψω έστω και μια γραμμή, αν δεν είχα συναντήσει τον Dreamer και τη Διδασκαλία του.

Σ’αυτό το ταξίδι επιστροφής στην ουσία των πραγμάτων χρειάστηκε να ξεφορτωθώ πολλή σαβούρα: κοινότοπες σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, σκουριασμένες πεποιθήσεις και ιδέες. Χρειάστηκε να νικήσω τον εαυτό μου, να αναγνωρίσω και να αντιμετωπίσω το πιο σκοτεινό μέρος του εαυτού μου.

Η κατεύθυνση που υποδεικνύεται από τον Dreamer είναι τρομαχτική και θαυμάσια, βασανισμένη και χαρούμενη, παράλογη και αναγκαία, σαν την πορεία ενός σολομού που ανεβαίνει αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού.

 Η φιλοσοφία Του στην αρχή μου φάνηκε ως παραβίαση των φυσικών νόμων στους οποίους υπακούει ολόκληρη η ανθρωπότητα, είναι όμως προβλεπόμενη και επιθυμητή από την συμπαντική τάξη των πραγμάτων, της οποίας είναι το υπέρτατο όραμα.

 Όλα αυτά που βλέπουμε, αγγίζουμε κι αισθανόμαστε, η πραγματικότητα σε όλη της την πολυμορφία, δεν είναι τίποτε άλλο από την προβολή του αόρατου σύμπαντος που υπάρχει πάνω από τον κόσμο μας και είναι η αληθινή του αιτία. 

Ενίοτε συγχέουμε ανάγκη και επιθυμία. Η ανάγκη μας φέρνει σε επαφή με ένα αντικείμενο που υπόσχεται ευχαρίστηση. Η επιθυμία είναι διαψυχική συνάντηση με τον άλλο. Είναι μια δυναμική, μια ώθηση, μια πηγή που μας σπρώχνει στη ζωή και στην αναζήτηση των άλλων, οι οποίοι και αυτοί μας καλούν. Ατελεύτητη πορεία. Η επιθυμία είναι ώθηση σε κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί, που πάντα λείπει.

      

 Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα πως η ζωή ήταν χαρά

 Ξύπνησα και είδα πως η ζωή ήταν μια υπηρεσία

 Η δράση μου έδειξε πως η υπηρεσία ήταν χαρά

                                                                      Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Όλα μπορούν να είναι χαρά στον εσωτερικό σας κόσμο. Κοιμηθείτε και ονειρευτείτε τη χαρά και, πάνω απ’όλα, να θυμάστε: Νοιώθετε καλά, όχι επειδή ο κόσμος είναι σωστός, αλλά ο κόσμος σας είναι σωστός, επειδή εσείς νοιώθετε καλά.

[Υ.Γ. Ελπίζω να έλαβε απάντηση ο φίλος αναγνώστης που πριν λίγες μέρες αναρωτήθηκε εάν τα κείμενα της στήλης μου είναι λογοτεχνικά η επιστημονικά η αποτελούν απλά ελεύθερη έκφραση της γραφίδας μου.]