Ο Ευαγγελισμός εις τους ποιμένες

       

Γράφει η Φοίβη                    

Ε σεις, πλάϊ στη φωτιά! Το βλέμμα υψώστε!

Προς τα εδώ, σεις, που’χετε σπουδάσει

τον άνοχθο ουρανό, Αστρομάντεις! Δείτε,

ένα καινούργιο, που ανατέλει τώρα,

είμαι άστρο. Όλη φλογίζεται η ύπαρξή μου

κι αστράφτει τόσο δυνατά, γιομάτη

από φως τόσο αθεώρατο, που δε μου φτάνει

πια το βαθύ στερέωμα. Ν’αφήστε

τη λάμψη μου στην ύπαρξή σας μέσα

να μπει: Ω τα σκοτεινά βλέμματα,

οι σκοτεινές καρδιές, νυχτερινές μοίρες,

που σας γιομίζουνε! Ποιμένες, είμαι

τόσο μονάχο μέσα σας! Τον χώρο βρήκα

με μιας. Μην απορείτε: εγώ έχω ρίξει

τη σκιά του μέγα αρτόδεντρου. Το μέλλον,

ω να ξέρατε, άφοβοι, στα πρόσωπά σας,

τα γλαρά, επάνω, πόσο φέγγει τώρα!

Στο δυνατό φως τούτο, θα συμβούνε

πολλά. Σε σας το εμπιστεύομαι, μόνο

γιατί σωπαίνετε` ακόμη, γιατί αμέσως

πιστέψατε, σε σας μιλούν, εδώ, όλα:

μιλεί η φωτιά, μιλεί η βροχή, κι ο δρόμος

των πουλιών κι ο άνεμος, κι ο,τι εσείς είστε

πουθενά δε δεσπόζει μηδέ αυξαίνει,

σιτεύοντας από ματαιότητα.

Δεν κρατάτε στου στήθους σας τον χώρο

ανάμεσα, τα πράγματα, μονάχα

για να τα τυραννείτε. Πως, μέσ’σ’έναν

Άγγελον, η χαρά του κυλά ως ρυάκι,

όμοια το γήϊνο μέσα σας κινείται.

Κι αν, ξαφνικά, καιγόταν ένας βάτος,

θ’ακούγατε από μέσα σας τον Αιώνιο

να σας φωνάζει, κι αν στα ποίμνιά σας

Χερουβείμ ευδοκούσαν να σιμώσουν,

δε θ’απορούσατε, θα είχατε σκύψει.

                                          Rainer Maria Rilke

 H πίστη στο Θεό δεν μοιάζει καθόλου με το είδος της λογικής βεβαιότητας που πετυχαίνουμε στην Ευκλείδεια γεωμετρία. Ο Θεός δεν είναι το συμπέρασμα σε μια σειρά συλλογισμών, η λύση σε ένα μαθηματικό πρόβλημα. Το να πιστεύεις στο Θεό δεν είναι το να δέχεσαι τη δυνατότητα της ύπαρξής του επειδή μας έχει «αποδειχθεί» με κάποιο θεωρητικό επιχείρημα, αλλά είναι το να εμπιστευτούμε τον Ένα που ξέρουμε και αγαπάμε, όπως οι Αστρομάντεις και οι Ποιμένες. Η πίστη δεν είναι η υπόθεση πως κάτι ίσως είναι αλήθεια, αλλά η βεβαιότητα ότι κάποιος είναι εκεί.               

Ίσως υπάρχουν μερικοί που κρατούν σε όλη τους τη ζωή την πίστη ενός μικρού παιδιού, που τους δίνει την ικανότητα να δέχονται ανερώτητα όλα αυτά που έχουν διδαχτεί. Για τους περισσότερους όμως, από εκείνους που ζουν σήμερα στη Δύση, μια τέτοια διάθεση απλώς δεν είναι δυνατή. Κι όμως η αμφιβολία καθαυτή δεν δείχνει έλλειψη πίστης. Ίσως σημαίνει το αντίθετο: ότι η πίστη μας είναι ζωντανή και αυξανόμενη. Γιατί η πίστη δεν συνεπάγεται  μακαριότητα αλλά ριψοκινδύνεμα, όχι απομόνωση από το άγνωστο αλλά πορεία άφοβη για να το συναντήσουμε.