ΠΑΣΟΚ, στο περιθώριο της ιστορίας…

Μόλις τρία χρόνια πριν-τέτοιος καιρός ήταν περίπου-οι πλατείες γέμιζαν πράσινες σημαίες στις ομιλίες του Γιώργου προεκλογικά Ευρωεκλογών. Χιλιάδες ΠΑΣΟΚτζίδες παραληρούσαν κάτω απ’ τις κορόνες για έλεγχο του καπιταλισμού, για ανάπτυξη, για πάταξη της διαφθοράς και μεταρρυθμίσεις. Έβλεπαν στο ΠΑΣΟΚ, το Κίνημα που 

πραγματικά έπρεπε να είναι, σαν αυτό των αρχών του 80’. Αυτό που θα φέρει την Αλλαγή σε μια Ελλάδα διαφθοράς κι αναξιοκρατίας.

Μάης 2012, τρία χρόνια μετά, το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτο κόμμα με 13%! Στην τριετή αυτή πορεία διαψευστήκαν όλοι. Οι πολιτικές κι οι πρακτικές που ακολούθησαν την εκλογή του, με 44% το 09’ ήταν όχι απλά διαφορετικές αλλά τελείως μα τελείως αντίθετες. Αντίθετες με τις αρχές και τις  αξίες που διέπουν φυσιολογικά ένα φορέα που τοποθετείται στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Εκατομμύρια Ελλήνων ένιωσαν προδομένοι, ότι τους «πούλησαν»!

Θα μου πείτε: το ΠΑΣΟΚ μιλούσε προ κρίσης, ότι δεν ήξερε και άλλα τέτοια… Ωραία λοιπόν, να δεχτούμε ότι μέσα σε μία δύσκολη συγκυρία δε θα μπορούσε να εφαρμόσει το προεκλογικό του πλάνο. Από τη στιγμή όμως που ο λαός ψήφισε για κάποιο πρόγραμμα, το οποίο εν τέλει δεν είναι εφαρμόσιμο γιατί να μην ξαναγίνουν εκλογές; Με νέο πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στα πραγματικά νούμερα αυτή τη φορά. Γιατί να μη ρωτηθεί ο λαός πώς θέλει να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος της κατάρρευσης, με ένα δημοψήφισμα;

Αντί αυτού ξεκίνησαν να περνάνε ένα-ένα από τη βουλή τα μνημόνια, με την ελληνική κοινωνία και οικονομία να καταρρέουν ουσιαστικά. Την ίδια ώρα ο λαός βομβαρδίστηκε με ανελέητη   προπαγάνδα από ξεπουλημένα ΜΜΕ, τρομοκρατία, φόβο και καταστροφολογία. «Κάθε άλλος δρόμος πέρα από τη λιτότητα θα οδηγήσει στη χρεοκοπία» λένε όλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Σε ποιους; Σε αυτούς που είναι άνεργοι, έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους, παίρνουν πενταροδεκάρες κι έχουν χρεοκοπήσει στην καθημερινότητά τους…

Το Κίνημα λοιπόν που εξέφρασε για χρόνια τη μεγαλύτερη μάζα του ελληνικού λαού, από άνεργο μέχρι συνταξιούχο κι από εργάτη μέχρι φοιτητή, έφτασε στο σημείο να μη διαφέρει καθόλου απ’ το πολιτικό του αντίβαρο στην κοινωνία μας.

Η ρίζα του κακού βέβαια βρίσκεται πολύ μακριά, εκεί που το Δημόσιο γέμιζε υπαλλήλους, που ιδρυόταν ο ένας οργανισμός μετά τον άλλο, που οι αγρότες έπαιρναν τσουβάλια τα εκατομμύρια , ο συνδικαλισμός γινόταν από αγώνας, επάγγελμα και τα στελέχη τις «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» ένα με τους εκπροσώπους της αστικής τάξης, βιομήχανους, τραπεζίτες, καναλάρχες.

Έτσι, στις τελευταίες εκλογές οι μεγάλες μάζες των «μη προνομιούχων» αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ μετακινούμενοι στο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως αλλά και τη ΔΗΜΑΡ. Η μεσαία κι εργατική τάξη πλέον βρίσκει την ελπίδα στα κόμματα της αριστεράς και σαφώς όχι στο νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ.

Ο Βενιζέλος αμέσως τους παραίτησε όλους, «γραμματείς και φαρισαίους» για να φέρει την ανανέωση, την αλλαγή του Κινήματος.

Το θέμα όμως δε είναι προσώπων. Είναι πολιτικής, νοοτροπίας και κουλτούρας! Πρώτα λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσει με ποιους είναι, με το λαό ή με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Από εκεί και πέρα για ποια νέα πρόσωπα μιλάμε; Γι’ αυτά που είναι πιο διεφθαρμένα κι ελέγχονται από τα παλιά ή αυτά που στην ηδονή της όψης του ανατέλλοντος ηλίου, βλέπουν ως μονόδρομο τη λιτότητα; Τι θα αλλάξει αν συνεχιστεί το αλισβερίσι με τα «κουκιά» σε κόμμα και νεολαία ακόμα κι αν αντικατασταθούν όλα τα πρόσωπα; Τι θα καλυτερεύσει αν το Κίνημα συνεχίσει να εκτρέφει στελέχη χωρίς κριτική σκέψη, πολιτική συνείδηση και συντηρεί διαδικασίες και πρακτικές άνευ πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου; Τι ανανέωση θα είναι αυτή αν συνεχίσει να χαϊδεύει τ’ αυτιά των συνδικαλιστάδων;

Όσο διατηρούνται τα παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ τίθεται στο περιθώριο των εξελίξεων και  βρίσκει σιγά-σιγά τη θέση του στο χρονοντούλαπο της μεταπολιτευτικής ιστορίας.

Αυτό που με απασχολεί όμως περισσότερο είναι το ποιος θα οργανώσει την αντίσταση στην επίθεση που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν η συσπειρωμένη κεντροδεξιά και οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού εντός κι εκτός συνόρων; Είναι ικανός ο ΣΥΡΙΖΑ ή έφτασε η ώρα της συγκρότησης ενός νέου σοσιαλιστικού-δημοκρατικού μετώπου που θ’ αγκαλιάσει τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα;

Η ιστορία μένει να μας δείξει…

ΚΑΛΠΑΚΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ