Τι θέλετε αλήθεια για τα παιδιά σας?

                  

Γράφει η Φοίβη

Φανταστείτε έναν κόσμο γεμάτο από εκπαιδευμένους γονείς, που ανατρέφουν τα παιδιά τους έτσι ώστε να γίνουν άτομα με συναισθηματική σταθερότητα και υψηλά κίνητρα, τα οποία δεν λειτουργούν πια μέσα στα καταστρεπτικά πλαίσια που κυριάρχησαν στον κόσμο μας ως τώρα. Ο John Ruskin έγραψε κάποτε: «Πλουσιότερη χώρα είναι εκείνη που τρέφει τον μεγαλύτερο αριθμό εκλεκτών και ευτυχισμένων ανθρώπων». Αυτή η δυνατότητα υπάρχει: Να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους και
να δημιουργήσουμε ολόκληρα έθνη όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού να αποτελείται από εκλεκτούς και ευτυχισμένους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σπουδαιότερη κληρονομιά απ’αυτήν. Μια αρχαία κινέζικη παροιμία λέει το εξής:

Αν σκέφτεσαι έναν χρόνο μπροστά – σπείρε έναν σπόρο.

Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά – φύτεψε ένα δέντρο.

Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά – μόρφωσε το λαό!

Στα πλαίσια αυτής της δυνατότητας λοιπόν, αναπαράγω αυτολεξί την επιφυλλίδα στην Καθημερινή μιας Κυριακής, με τίτλο: «Η ατιμωρησία ως κατεστημένη μωρία» και υπότιτλο: «Η ψήφος μας θα κρίνει την επιβίωση η τον αφανισμό μας, όχι ‘βελτιώσεις’». Γράφει λοιπόν ο Χρήστος Γιανναράς με την χαρακτηριστική του γραφίδα: «Η μωρία είναι ένα είδος τυφλότητας: απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, αδυναμία να δει ο άνθρωπος ακόμα και το συμφέρον του. Ποιοί παράγοντες ‘σκοτίζουν τον νου’, μωραίνουν και τον ευφυή, αμβλύνουν η ακυρώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας? Ο ελλαδικός πολιτικός βίος προσφέρεται κατεξοχήν για τη σπουδή της μωρίας.

 ...Η αυτονόητη και σχεδόν θεσμοποιημένη ατιμωρησία της παραβατικότητας, των εκβιασμών, της αυθαιρεσίας, της διαφθοράς, οικοδομούν εκείνο το υπόβαθρο κοινωνικής ψυχολογίας που καθιστά ‘φυσική’, παθητικά ανεκτή, αν και από όλους ‘μετά βδελυγμίας’ αποδοκιμασμένη, την αμνήστευση ειδεχθών κακουργημάτων κλοπής του κρατικού κορβανά, δηλαδή του κοινωνικού χρήματος. Ποτέ δεν ακούστηκε να παραπεμθεί σε δίκη και να βρίσκεται στη φυλακή εργολήπτης δημοσίων έργων για εξόφθαλμες κακοτεχνίες η για την επιβάρυνση του δημοσίου με ιλιγγιώδη ποσά, πρόσθετα στην αρχικά συμφωνημένη κοστολόγηση που προέβλεπε η σύμβασή του.

...Ο εθισμός του λαού στην αυτονόητη ατιμωρησία των ευτελών ηγητόρων του επιτρέπει τον εξωφρενικό παραλογισμό και το σκάνδαλο, να αναθέτουμε τη σωτηρία μας από την καταστροφή στους αυτουργούς των κακουργημάτων του υπερδανεισμού της χώρας, της κατάλυσης του έννομου κράτους για χάρη του ‘πελατειακού’ κράτους, της διαπλοκής, της διαφθοράς, της αρνησιπατρίας, της μεθοδικής εξηλιθίωσης και του χυδαίου εκβαρβαρισμού των μαζών.

Το πρόβλημά μας δεν είναι ‘να ληφθούν μέτρα’, να ‘βελτιωθούν’ οι πολιτικές πρακτικές, να εφησυχάσουμε με την κάποια τιμωρία ‘αποδιοπομπαίων τράγων’, ‘εξιλαστήριων θυμάτων’. Μπορούμε να σωθούμε από τον ιστορικό αφανισμό, τον βυθισμό στο χάος, μόνο αν η κρίσιμη εκλογική μάζα, αρνηθεί με συνέπεια το καραγκιοζιλίκι του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Το λαϊκό αίτημα δεν μπορεί να είναι: να αλλάξουν τα πρόσωπα η έστω και οι συμπεριφορές. Αλλά να αλλάξει ο ‘τρόπος’: Ο τρόπος που συντάσσεται το Σύνταγμα, που λειτουργούν τα κόμματα και η Βουλή, που ελέγχεται κοινωνικά ο τηλεοπτικός εξευτελισμός της ποιότητας. Να αλλάξει ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα, ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι θεσμικές εγγυήσεις ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, αξιοκρατίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, ο εξοβελισμός της κομματικής λέπρας από τον συνδικαλισμό και τα πανεπιστήμια.

Να σωθεί η γλώσσα, η καλλιέργεια, η ποιότητα, η αριστεία. Αυτό είναι το πολιτικό μας πρόβλημα σήμερα.»