Είναι καιρός

                                                

          

 Γράφει η Φοίβη                                    

Είναι καιρός η παιδεία να γίνει αυτό που μόνο είναι: παιδεία, γυμνασία, άσκηση. Άσκηση, αγώνας και πάλη για να νικήσει ο άνθρωπος το κακό, να υπερβεί το στοχασμό και τα διλήμματα και να αγαπήσει το καλό, να επιστρέψει στην πρώτη του αξία και
ομορφιά. «Δυστυχώς», επισημαίνει ο Οδυσσέας Ελύτης, οι «άνθρωποι αποκτούν εύκολα μεγάλη παιδεία και σε ό,τι απαιτείται μονάχα εγκέφαλος, διαπρέπουν. Σε ό,τι όμως απαιτείται να μετέχουνε οι αισθήσεις, υπνώττουν, εξ ου και ο περίφημος διανοητισμός της εποχής μας που αποκόπτει, ένα – ένα, όσα νήματα μας συνδέουν με την άμεση ζωή και μας καταδικάζει σε πείνα θερμής αγκαλιάς και αληθινών δακρύων.»

«Δυστυχώς», επισημαίνει ο Χρήστος Γιανναράς στην επιφυλλίδα μιας Κυριακής στην «Καθημερινή», «...σερβίρουν τον πρωτογονισμό για ανάπτυξη. Η αλογία της πολιτικής σκηνής μεταφέρεται στην κοινωνία καθιστώντας αυτονόητη την αυθαιρεσία, δικαιολογημένον και από τους δικαστές τον βασανισμό του πολιτη. Ο πολίτης είχε στηρίξει τις προοπτικές της ζωής του στο συμβόλαιό του με το κράτος -συμβόλαιο μισθού, σύνταξης, περίθαλψης, σταθερού συστήματος φορολογίας.- Και οι εξουσιαστές του κομματάνθρωποι τα ακυρώνουν όλα με δολοφονική στιγνότητα τεχνοκράτη. Απολύουν δίχως αξιολογική κρίση, χαρατσώνουν γκαγκστερικά τους πολίτες με τον εκβιασμό της συνέχισης η της διακοπής του ηλεκτροφωτισμού τους. Μεταγγίζουν στον δουλοπάροικο ψηφοφόρο τους την καταθλιπτική μοιρολατρική βεβαιότητα ότι η πατρίδα του τον αντιμετωπίζει σαν σφάγιο προορισμένο, να πληρώσει αυτός, αναιτιολόγητα, την κρεπάλη όσων εγκλημάτησαν σε βάρος του.

...»Ολοφάνερο: Από τη σημερινή καταστροφή και ατίμωση δεν θα βγούμε ούτε πιο σοφοί ούτε πιο συνετοί ούτε πιο ανθρώπινοι και φιλάνθρωποι ούτε ωριμότερι. Όταν σε έχουν μεταχειριστεί οι ολίγιστοι και σπιθαμιαίοι, τα τέρατα της ιδιοτέλειας και ό,τι τους ενδιαφέρει από σένα είναι αποκλειστικά η ψήφος σου και πως θα σου την υποκλέψουν, τότε μοιάζει έσχατη μωρία να διολισθαίνεις στην επιείκια που τους νομιμοποιεί να τερατουργούν και να βασανίζουν.

Με την ψήφο μας στις εκλογές του Μαϊου δεν επιλέγουμε κόμμα. Συντασσόμαστε με την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια η με τον υπόκοσμο της βουλιμικής κακουργίας».

Οι δάσκαλοι θα μπορούσαν καθημερινά να επαναλαμβάνουν στους μαθητές τους: «Νομίζω πως όλοι σε τούτον τον κόσμο πρέπει ν’αγαπήσουν πρώτα απ’όλα τη ζωή. Ν’αγαπήσουν τη ζωή περισσότερο απ’το νόημά της Αυτό είναι απαραίτητο. Πρέπει να την αγαπήσουν πριν από τη λογική, απαραίτητα πριν από την λογική, και τότε μονάχα θα καταλάβουν και το νόημα. Να τι τριγυρνάει από καιρό στο μυαλό μου. Το μισό της δουλειάς σου, έγινε πια, το κατέχτησες: αγαπάς να ζεις. Τώρα πρέπει να προσπαθήσεις ν’αναστήσεις τους νεκρούς σου...» - Φ.Ντοστογιέφκη, Αδελφοί Καραμάζοβ, Τόμος β [18-119]

Τι είναι η παιδεία, παρά η τέχνη να ζωγραφίζουμε την ωραιότητα του προσώπου, δια του κάλλους των αρετών? «Όπως λοιπόν όταν μαθαίνουμε τη ζωγραφική τέχνη, και ο δάσκαλος τοποθετεί στον πίνακα κάποια ωραία μορφή, που το κάλλος της πρέπει να μιμηθούμε στην κάθε ζωγραφιά μας, ώστε όλοι οι πίνακες να είναι ωραίοι, σύμφωνα με το υπόδειγμα του κάλλους που μας δίνεται, κατά τον ίδιο τρόπο να κάνουμε και εμείς, επειδή καθένας μας είναι ζωγράφος της ζωής του. Τεχνίτης αυτής της δημιουργίας είναι η ελευθερία και χρώματα, για να αποτελειώσουμε την εικόνα, οι αρετές.»