Καθαρίστριες Υπουργείου Οικονομικών: Η «Μαίρη Παναγιωταρά» μας (ξανα)θύμισε πως κερδίζεται το ΨΩΜΙ και η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Γράφει ο Βασίλης Τζώτζης

Μια χούφτα γυναίκες της διπλανής πόρτας, μια χούφτα ταλαιπωρημένες ψυχές, τσακισμένα πρόσωπα από τη δουλειά στο βαρύ και δύσκολο μεροκάματο της καθαρίστριας. Το ξέρουμε όλοι μας
καλά αυτό το μεροκάματο, από το πώς συμπεριφερόμαστε και ΕΜΕΙΣ στις καθαρίστριες που περνάνε από το χώρο μας. Τις θεωρούμε και λίγο προσωπικό μας υπηρετικό προσωπικό, ολίγον από Παγώνα! διαφορετικά θα είχαν καλύτερη αισθητική & εικόνα οι δημόσιοι χώροι.

Μια χούφτα γυναίκες που θυμίζουν κάτι από τη μητέρα μας, από τη θεία μας ή τη γειτόνισσά μας κατάφεραν κάτι αξιέπαινο και σημαντικό: ΝΑ ΤΣΑΛΑΚΩΣΟΥΝ την ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ανασχηματισμένη ΕΙΚΟΝΑ, να ακυρώσουν το SUCCESS STORY, να αναδείξουν το ΤΑΞΙΚΟ ΝΟΗΜΑ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, να μας θυμίσουν πως «για ένα κομμάτι ΨΩΜΙ ΔΕΝ φτάνει μόνο η ΔΟΥΛΕΙΑ», να δείξουν πως αρκεί μια δράκα άνθρωποι να πιστέψουν στον Οργανωμένο & Συλλογικό αγώνα και τότε μοιάζουν πανίσχυροι.

Μια χούφτα γυναίκες από αυτές που όταν τις βλέπεις φαντάζεσαι πως ο άντρας τους «κρατάει» το τηλεκοντρόλ, βλέποντας σίγουρα ΜΟΥΝΤΙΑΛ. Ας είναι, γιατί πίσω από το αθλητικό γεγονός ,με τα φανταχτερά χρώματα και τραγούδια ακριβοπληρωμένων σταρ της βιομηχανίας του θεάματος, ΥΠΑΡΧΕΙ ένας ΛΑΟΣ που ΜΑΧΕΤΑΙ και διεκδικεί τα δικαιώματά του στη ΜΟΡΦΩΣΗ, τη ΔΟΥΛΕΙΑ, στην ίδια του ΖΩΗ.

Σε μια κοινωνία που η θέση τους ΔΕΝ είναι κατοχυρωμένη ως ισάξια με αυτή του άλλου φύλλου, σε ένα σπίτι που τις βαραίνει ,κατά κανόνα, το κύριο βάρος της εργασίας (παιδιά - καθαριότητα κ.α.). Αυτές λοιπόν ήρθαν να «πλύνουν τις ντροπές» που σωρεύτηκαν για τα δύο χρόνια αγωνιστικής απραξίας, μοιρολατρίας και ωχαδερφισμού.

Τα ναζιστικά αποβράσματα εκτόξευσαν απειλές εναντίον τους, φαντάζονται πως περνάνε τα νταηλίκια του υποκόσμου σε απλές εργαζόμενες,

(http://www.aftodioikisi.gr/ergasiaka-ypallilwn-ota/meli-tis-xrisis-avgis-apeilousan-kai-evrizan-tis-katharistries-exo-apo-to-ipoiko-video)

αυτές όμως θυμίζουν κάτι από την Κυρά-Λένη του Ρίτσου στις αθάνατες «Γειτονιές του Κόσμου»

«Η κυρά - Λένη ακούει το μακρινό ντουφεκίδι πίσω απ' τ' αστέρια

ακούει που ντουφεκίζουν πάλι τα τρία παιδιά της

ακούει που ντουφεκίζουν το Καλοκαίρι στο έρημο ποδοσφαιρικό γήπεδο

και κρύβει τα χέρια της κάτου απ' τη μαύρη ποδιά της, μη φανερωθεί -

γιατί τα χέρια της κυρά - Λένης είναι δυο πιστόλια

και πρέπει να βροντήξουν τούτα τα πιστόλια ίσια στην καρδιά του φασίστα

για να μπορέσει η κυρά - Λένη να ξαναβρεί τα παιδιά της

και πρέπει να ρίξουν δυο πιστολιές στον αέρα στη γιορτή της Λευτεριάς

για να μπορέσει η κυρά - Λένη να δει τα τριαντάφυλλα της δύσης

να δει ανοιγμένα τα παράθυρα της άνοιξης

να δει τ' αστέρια να κουτρουβαλιούνται σαν τα παιδιά την Κυριακή στην ακροθαλασσιά

να νιώσει το νυχτερινό αγεράκι στο μάγουλό της

σαν τη ζεστή φανελίτσα του μωρού».

Οι ηρωικές καθαρίστριες απέδειξαν πως ΔΕΝ αρκεί να περιμένουμε τα δελτία των οχτώ για να κινηθεί η πολιτική ζωή, ΔΕΝ αποδίδει ΤΙΠΟΤΑ η συζήτηση με τα μάτια στραμμένα στις κοινοβουλευτικές ίντριγκες των «από πάνω», πως ΔΕΝ χωράει καμιά ΑΝΑΜΟΝΗ για εξελίξεις που θα προκύψουν σαν «ώριμο φρούτο» με το λαό θεατή ή τηλεθεατή.

Τώρα και χωρίς καμία αναβολή χρειάζεται να συνενωθεί κάθε ρυάκι αντίστασης, κάθε εκδήλωση αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή λαίλαπα, σε ένα κοινωνικό κέντρο αγώνα - σε ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο. Οι απαντήσεις που θα δοθούν στα πιο μεγάλα και καυτά ερωτήματα της ελληνικής κοινωνίας καθορίζουν την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα. Αβίαστα προκύπτουν ως λογική συνεπαγωγή όσων βιώνουμε: ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ για το ΕΥΡΩ, άμεση ΑΚΥΡΩΣΗ Δανεικών Συμβάσεων - Μνημονίων, ούτε μια δεκάρα για το ΧΡΕΟΣ τους - ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ του, σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς των Δανειστών Ε.Ε. - ΔΝΤ, κοινωνικοποίηση των τραπεζών - μονοπωλίων.

Γιατί πολύ απλά όταν η «Μαίρη Παναγιωταρά» συνειδητοποιεί τα ΤΑΞΙΚΑ της ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ υψώνεται μέχρι τον ουρανό, θυμίζει κάτι από Ρόζα Λούξεμπουργκ ή από Κλάρα Τσέτκιν. Ίσως οι καθαρίστριες να μην τις γνωρίζουν, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, το παράδειγμά τους δημιουργεί κάτι σαν θυμικό, κάτι σαν μια μαζική ψυχολογία ώστε να μπορούν να καρπίζουν οι πιο πρωτοπόρες και ουμανιστικές ιδέες που σκέφτηκαν ανθρώπινα μυαλά, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τζώτζης Βασίλης

https://www.facebook.com/tzotzis.vasilis