Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία: Ένα σύνθημα πιο επίκαιρο από ποτέ

Όταν πριν από 41 χρόνια οι φωνές των φοιτητών γέμιζαν τον ουρανό της Αθήνας, και της Ελλάδας ολόκληρης, με το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», διατύπωναν, στην ουσία, το αίτημα για τα αυτονόητα μιας δημοκρατικής, δίκαιης και ευημερούσας κοινωνίας. Το ψωμί σημαίνει και συμβολίζει την κάλυψη των βασικών βιολογικών αναγκών του ανθρώπου. Η Παιδεία είναι το αίτημα για μία κοινωνία φιλοπρόοδη, αφυπνισμένη και
μορφωμένη. Η ελευθερία είναι το προαπαιτούμενο για τη λειτουργία του Πολιτεύματος και της Δημοκρατίας.

Σαράντα ένα χρόνια μετά – και αφού μεσολάβησε μία περίοδος επίπλαστης ευημερίας, αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης του λαού – το αίτημα της 17 Νοέμβρη παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Μπορεί οι τύραννοι να μη φοράνε στρατιωτικές στολές και οι άρχοντές μας να είναι εκλεγμένοι μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Πόση εξουσία, όμως, διαθέτουν ή καλύτερα, πού έχουν εκχωρήσει την εξουσία που τους εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός;

Οι δεσμοφύλακές μας σήμερα φοράνε κοστούμια και γραβάτες και είναι είτε τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, είτε καναλάρχες, δημοσιογράφοι και διαμορφωτές της «κοινής γνώμης». Και τα τανκς, που κατέλυσαν τη δημοκρατία μας, έχουν τη μορφή μνημονιακών, μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών, τραπεζών και επιχειρήσεων. Η εξουσία, που πηγάζει από το λαό, στρέφεται, με έναν κυνικό τρόπο, κατά του λαού.

Έτσι λοιπόν, τα διακυβεύματα της 17 του Νοέμβρη είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Οι συμπολίτες μας όχι μόνο φτωχοποιήθηκαν, αλλά στερούνται πλέον και της πιο αυτονόητης κοινωνικής μέριμνας, όπως είναι η προστασία της υγείας τους. Τρανό παράδειγμα η κατάντια του Νοσοκομείου της πόλης μας, όπου στο πλαίσιο της γενικής απαξίωσής του, κινδυνεύει να κλείσει και αυτή η Παθολογική Κλινική. Την ίδια στιγμή, από πάρα πολλές ελληνικές οικογένειες λείπει ακόμη και το καθημερινό ψωμί.

Η Δημόσια Παιδεία μας υποχρηματοδοτείται και απειλείται με κατάρρευση. Οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι φοιτητές δυσφημίζονται και τρομοκρατούνται από τις δυνάμεις καταστολής. Η εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό τείνει να καταστεί προνόμιο μόνο των εύπορων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων.

Τέλος, η ελευθερία του Έλληνα πολίτη έχει πάψει να υπάρχει, αφού ο καθένας είναι δέσμιος της τράπεζας, της εφορίας ή του τοκογλύφου του και δεν μπορούμε να αντισταθούμε και να σπάσουμε τα δεσμά μας.

Η οργή, όμως, σοβεί. Ο ξεσηκωμός των φοιτητών του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικό σύμβολο του αγώνα του λαού μας για τα θεμελιώδη δικαιώματά του και αλίμονο σε όποιον υποτιμήσει τη φωνή του και τη δύναμή του.

Γιώργος Νικολάου

Αναπληρωτής Καθηγητής

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων