Για το Πολυτεχνείο: Nα γνωρίζουμε τα κτίσματα για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους

Δήλωση του Μάνου Στεφανίδη επισκέπτη καθηγητή στην Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας

Τα graffiti στην Αθήνα, τα οποία έχουν έγκαιρα προβάλλει διεθνείς εφημερίδες, είναι ότι πιο παρήγορο συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο της συχνής απελπισίας. Συχνά στα όρια

του νόμιμου και του παράνομου συχνά διωκόμενα τα graffiti με την έμμονη τους παρουσία , είναι σαν να λέμε πως εξακολουθεί να υπάρχει μια γενιά και ένας κόσμος έστω και αν το επίσημο κράτος αγνοεί.

Η μεγάλη σύνθεση στην πρόσοψη του κτιρίου  του Πολυτεχνείου, έχει μελετήσει την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής και έχει ενσωματωθεί εξαιρετικά με αυτή. Ήταν για μένα μια έκπληξη αυτό το γκριζάιγ καθώς αγκαλιάζει το κέλυφος του κτιρίου σαν να το προστατεύει. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για βανδαλισμό, υπάρχει πολλή γνώση και πολλή ευαισθησία στην παρέμβαση.  Ασφαλώς και πρόκειται για μια τοιχογραφία που αναπνέει με όρους που πια δεν υφίστανται (εννοώ την επική ζωγραφική των μοναστηριών ή του Θεόφιλου που έχει εκλείψει).    

Δημιουργείται βεβαίως ένα θέμα νομιμότητας. Μπορούμε να «γράφουμε» σε διατηρητέα μνημεία, σε ιστορικά κτήρια στα ελάχιστα δείγματα του νεοκλασικισμού του 19^ου αιώνα? Η απάντηση μου είναι «όχι» αλλά υπό προϋποθέσεις. Στην συγκεκριμένη παρέμβαση ο ζωγράφος, σεβάστηκε το μνημείο και το αντιμετώπισε σαν αυτό που είναι, δηλαδή ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι υποκρισία να μην θυμάται κανείς, πως επρόκειτο για έναν βρώμικο τοίχο γεμάτο επιγραφές και σκισμένες αφίσες. Είμαι σίγουρος πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, είναι γνώστης της ιστορίας του Πολυτεχνείου το οποίο δεν είναι απλά ένα ιστορικό κτήριο, αλλά κάτι περισσότερο. Το γεγονός αυτό δίνει στον ζωγράφο το δικαίωμα να ζωγραφίζει, και σε μένα το δικαίωμα να μιλάω. Άποψη μου είναι πως πρέπει να γνωρίζουμε τα κτίσματα για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Και να μην φοβόμαστε τις ζωγραφικές. Ας είναι αυτές η τελευταία βία που θα πλήξει αυτόν το τόπο.

Φλώρινα 9/3/2015

Μάνος Στεφανίδης