Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

50 χρόνια από την ίδρυση του οικοτροφείου στη Νεάπολη Κρήτης

Σαν αυτές τις μέρες πριν από 50 χρόνια (μισό αιώνα !!!) εκατό περίπου 12χρονα, 13χρονα και 14χρονα, από όλη τη Δυτική Μακεδονία ταξιδεύαμε από τη Φλώρινα για την Κρήτη. Αποχωριζόμασταν  τις οικογένειές μας  με στόχο «να μάθουμε γράμματα» και «να γίνουμε άνθρωποι» και τέλος να ζήσουμε μια καλλίτερη ζωή από
τους γονείς μας. Την ίδια στιγμή πριν από μας και για μας «άλλοι» είχαν άλλες στοχεύσεις.
Σε ανάμνηση αυτού του πρώτου ταξιδιού και στην προσπάθεια να δοθεί μια απάντηση τόσο στο εσωτερικό των ίδιων των «Παιδιών της Φρειδερίκης» όσο και προς το περιβάλλον αυτών των «ευαγών ιδρυμάτων», τους συμμαθητές μας, τους κατοίκους της Κρήτης και της Κεφαλονιάς, γιατί μας απομάκρυναν από το οικογενειακό μας περιβάλλον (σαν το παιδί της Ρούπα) .
Καταθέτω την προφορική μου εισήγηση (ποτέ δεν μπορούσα να μιλήσω με κείμενο γραπτό) στην ημερίδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για τα «Παιδιά της Φρειδερίκης», που πραγματοποιήθηκε την 15η  Απριλίου του 2011, όπως τυπώθηκε στο Βήμα της Φλώρινας.

 ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΑ – ΠΑΙΔΟΦΥΛΑΓΜΑΤΑ
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ»  
«Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα ο ευρύτερος Μακεδονικός χώρος μετατράπηκε σε θέατρο έντονου ανταγωνισμού των τριών βασιλείων :Ελλάδας-Βουλγαρίας-Σερβίας. Τα τρία βασίλεια διενεργούσαν τους μακεδονικούς αγώνες, με στόχο την εγγραφή μελλοντικής υποθήκης για τον εν δυνάμει επεκτατισμό τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις διαθέσεις των τοπικών πληθυσμών. Οι κάτοικοι της Μακεδονίας, με την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αντί να έχουν την δυνατότητα να ΦΑΝΤΑΣΘΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ, υποχρεώθηκαν να το ΥΠΟΣΤΟΥΝ.                                      Με την εκδίωξη των Οθωμανών από την Βαλκανική προέκυψε ΑΜΕΣΑ μια σύγκρουση της ήδη διαμορφωμένης και διαμορφούμενης αστικής εθνικής συνείδησης των τριών Βασιλείων με την αδιαμόρφωτη Εθνική συνείδηση των κατοίκων της Μακεδονίας, καθόσον η ολοκλήρωση εθνικής συνείδησης χωρίς την ύπαρξη εθνικού κράτους είναι αδύνατη. Έτσι και για την Ελλάδα προέκυψε το ζήτημα της ΑΦΟΜΟΙΩΣΗΣ των τοπικών πληθυσμών, ζήτημα στο οποίο το ελληνικό κράτος είχε την εμπειρία της αφομοίωσης των Αλβανικών πληθυσμών μετά το 1821. Η Ελλάδα επέλεξε με δύο τρόπους να επιβάλλει τη θέλησή της και, αν θέλετε την αφομοίωση των κατοίκων. Το απλό ήταν να εξοβελισθούν όποιοι δεν ταιριάζανε με την εθνική συνείδηση που ήταν διαμορφωμένη και διαμορφώνονταν στο Ελληνικό Κράτος και από την άλλη πλευρά το μεγάλο μέγεθος των κατοίκων της περιοχής να μπει σε μια διαδικασία αφομοίωσης. Οι διώξεις από τη μια πλευρά των ασυμβίβαστων και από την άλλη μεριά η προσπάθεια αφομοίωσης συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1940, όπου έχουμε μια έκρηξη των τοπικών πληθυσμών και την ένταξή τους στο αριστερό επαναστατικό κίνημα, γιατί μέσα από αυτό διαβλέπανε την κοινωνική τους κυρίως απελευθέρωση και ενδεχόμενα και κάποια εθνικά χαρακτηριστικά σ’αυτή  την απελευθέρωση. Έτσι έχουμε μια περιοχή που μετατρέπεται σ’ένα θέατρο ατελείωτων μαχών και με τη συμβολή των κατοίκων της περιοχής στο αριστερό επαναστατικό κίνημα, και αυτό είναι δεδομένο καθώς το 74% των γηγενών είχαν σύνδεση με το ΕΑΜ, και παρόλα αυτά η αμφισβήτηση του προσανατολισμού τους ήταν δεδομένη από διάφορες πλευρές. Βέβαια, προϊόντος του χρόνου, είχαμε την, τρομακτικής ισχύος, προδοσία της Σταλινικής ηγεσίας της επαναστατικής αριστεράς και για όσους έχουν αμφιβολίες τα περιβόητα αποσιωπητικά των διαφόρων ολομελειών , εδώ έγιναν, στην περιοχή της Φλώρινας.
Μ ε τη λήξη του εμφυλίου πολέμου η περιοχή χάνει την πνευματική της ηγεσία είτε με φυσικούς θανάτους, είτε με εξορίες στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο και βέβαια με απουσία έστω και ψηγμάτων αστικής τάξης η περιοχή και οι κάτοικοί μένουν πραγματικά μετέωροι. Η μετεμφυλιακή πραγματικότητα στην περιοχή μας ήταν ένα αστυνομικό κράτος βίας και καταστολής όλων των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών και τρομοκρατία σε καθημερινή βάση.
Το Ελληνικό Κράτος και η ηγεσία της Αριστεράς, συνειδητοποιώντας ότι το μέλλον του λαού της περιοχής έχει να κάνει με την «κοινωνική κατασκευή» των νέων ανθρώπων που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και κυρίως της Δυτικής Μακεδονίας, λειτούργησαν με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο και οι δύο πολιτικές πλευρές.
Το ΚΚΕ και ο Δημοκρατικός Στρατός εγκαινιάζουν το παιδομάζωμα-παιδοφύλαγμα για να σώσουν από τις φλόγες του εμφυλίου τα παιδιά της περιοχής, αλλά και να τα μορφώσουν στην κατεύθυνση των δικών τους αρχών και αξιών. Ταυτόχρονα έρχεται η κορυφαία έκφραση του μισαλλόδοξου Ελληνικού Αστικού Κράτους, η  Βασίλισσα Φρειδερίκη, που είναι γνωστός ο αποτροπιασμός της, και τον έχει εκφράσει, για τον Ελληνικό λαό , και αναλαμβάνει το ρόλο της προστάτιδας, της μητέρας των παιδιών της περιοχής, των παιδιών της Μακεδονίας. Είχαμε κι άλλα παιδιά από άλλες περιοχές, αλλά ήταν ελαχιστότατα και η «πύκνωση» ήταν το ζήτημα.
Έτσι, όπως ο Δημοκρατικός Στρατός και το ΚΚΕ ανέλαβαν να μορφώσουν δωρεάν τα παιδιά και πραγματικά τα μόρφωσαν κι εκείνα τα παιδιά, ανέλαβε και η Βασίλισσα και όλες οι παραφυάδες του Βασιλικού Ιδρύματος να μας μορφώσουν δωρεάν, βέβαια σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στο κοινωνικό, στο ιδεολογικό και στο εθνικό επίπεδο.
Οι στόχοι του παιδομαζώματος-παιδοφυλάγματος , κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΥ  και η κατασκευή ανελεύθερων ανθρώπων, των παιδιών της Μακεδονίας.
Έρχομαι σε αντιπαράθεση με κάποιους «αδερφούς» και το εννοώ «αδερφούς», που μεγαλώσαμε μαζί, που αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία των ιδρυμάτων αυτών ήταν απλά η παιδική χαρά που νιώσαμε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό καθώς μας ενσταλάξανε υποδόρια χωρίς να το αντιληφθούμε πάρα πολλά πράγματα.
Η αφομοίωση ενός λαού, από έναν κυρίαρχο, επιτυγχάνεται με την υιοθέτηση των κοινωνικών σημασιών, των παραστάσεων, των εικόνων και των κοινωνικο-πολιτικών θεσμών του κυρίαρχου κι αυτό βέβαια συνοδεύεται από την εγκατάλειψη, εκούσια ή ακούσια, του δικού του φαντασιακού, της ιστορικότητάς του, του πολιτισμού του και της γνώσης αυτού, κι αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος των ιδρυμάτων της Φρειδερίκης και στη συνέχεια της Χούντας.
Η αφομοίωση και μόνιμη αλλοτρίωση και η κοινωνική κατασκευή στα εργαστήρια των διαφόρων Οικοτροφείων, ανθρώπων που υιοθετούν αρχές και αξίες σύμφωνες με το κοινωνικό φαντασιακό της άρχουσας τάξης της μετεμφυλιακής Ελλάδας που συνοψίζονταν στο «ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ». Και βέβαια η κοινωνική κατασκευή ανελεύθερων ανθρώπων δεν γίνονταν μόνο μέσα στα ιδρύματα αυτά, αλλά γινόταν και από το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλο το μήκος και πλάτος της Ελλάδας.
ΕΜΕΙΣ βέβαια είχαμε ένα μειονέκτημα σ’αυτή την ιστορία. Δεν είχαμε το αντίβαρο της οικογένειας που είναι το πρώτο κύτταρο κατασκευής του κοινωνικού ανθρώπου κι αυτό απουσίαζε, οπότε ήμασταν έρμαια όλων αυτών των «κατασκευαστών» στην κατεύθυνση που επιλέγανε αυτοί.
Τα αποτελέσματα όσον αφορά τα παιδιά του αριστερού παιδομαζώματος, η κατάληξή τους ήταν μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού, να χάσουν το υποκατάστατο της εθνικής συνείδησης, την ταξική τους συνείδηση, το διεθνισμό και βέβαια έχοντας χάσει και την Ελληνική ιθαγένεια να μην ξέρουμε που βρίσκονται, τι γίνονται και βέβαια πλήρης αδιαφορία από τον φυσικό αυτουργό του εξοβελισμού αυτών των παιδιών.
Η μεγάλη, λοιπόν, Αριστερά απουσίαζε σ’αυτόν τον εγκληματικό διαχωρισμό (του επαναπατρισμού)των παιδιών των 3,4,5 και 10 χρονών που είχαν εθνική συνείδηση και βγήκαν και πολέμησαν ενάντια στο Έθνος και έτσι αγνοείται η τύχη αυτών των παιδιών.
Όσον αφορά τα «καλόπαιδα της Φρειδερίκης» και καταλαβαίνετε τον υπαινιγμό- γιατί είναι ένα στίγμα που επιχειρούν κάποιοι να μας προσδώσουν- αφού σπουδάσαμε δωρεάν από το υστέρημα του Ελληνικού λαού, γιατί η Φρειδερίκη δεν ήταν η Χουσεϊνη της Παλαιστίνης που σπούδασε χιλιάδες κορίτσια από το δικό της εισόδημα πουλώντας όλη την περιουσία της. Καμία σχέση. Δεν μπορούσε αυτή η κυρία να είναι η μητέρα μας.
Ειρωνικά και πολύ σωστά σχηματικά είναι και ο τίτλος της ημερίδας «Τα παιδιά της Φρειδερίκης». Δεν υπήρξαμε ποτέ κανενός παιδιά, παρά των   φυσικών μας γονέων και του Ελληνικού λαού, της Ελληνικής κοινότητας γιατί τα λεφτά που σπουδάσαμε ήταν των Ελλήνων εργαζομένων. Αφού τελειώσαμε, ενταχθήκαμε στην Ελληνική κοινωνία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εντάχθηκαν και τα αδέρφια μας που δεν είχαν την ιδρυματική μας εμπειρία και έτσι υπήρξε η συνολική αποδοχή όλων των Ελληνόπουλων ισότιμα στην κοινωνία.
Σήμερα απουσιάζουν δύο κατηγορίες «αδερφών μας». Αυτοί που είναι συντηρητικών αντιλήψεων και οι άλλοι που αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί. Η κατηγορία των συντηρητικών έχουν την αίσθηση ότι η αποκάλυψη όλων των ρόλων των μηχανισμών του Κράτους τότε και  του Βασιλικού Ιδρύματος, μειώνει την εθνική τους συνείδηση γιατί αποκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο και την αμφισβήτηση της προτέρας δικής τους εθνικής συνείδησης, ότι είχαν ανάγκη αναμόρφωσης. Η άλλη πλευρά, η ορθόδοξη της Αριστεράς έχει την εντύπωση ότι το πέρασμα από αυτά τα ιδρύματα και η αποκάλυψη του περάσματος από εκεί, μειώνει τη συγκρότησή μας, την ταξική μας συνείδηση κ.τ.λ. 
Πιστεύω, ότι και τα δύο είναι λάθος, γιατί ο καθένας μας στην υπόλοιπη ζωή του έχει εγγράψει τις πραγματικές προθέσεις του και την πραγματική του συνείδηση στην κοινωνία που δρα και ζει. Άρα λοιπόν, η ντροπή μακριά από εμάς.  Αλλά τα ενοχικά σύνδρομα μας τα καλλιέργησαν όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τον εαυτό μας.
Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να χρεώνεις ευθύνη  σε ένα 12χρονο για τους σχεδιασμούς ολόκληρου κρατικού μηχανισμού, ολόκληρων Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους.
Εμείς ήμασταν θύματα και μπορεί να είναι χειρότερο ότι δεν το αντιλαμβανόμασταν ότι ήμασταν θύματα και δεν ήμασταν θύτες και άρα πρέπει να έχουν ενοχές.
Όσον αφορά την Κρήτη, απορώ πως η ανεγκεφαλικότητα της Χούντας, τους οδήγησε να κάνουν Ίδρυμα τέτοιου προσανατολισμού στην Κρήτη που η δημοκρατική της συνείδηση και το δημοκρατικό της φρόνημα ποτέ δεν έχουν καμφθεί.
Όταν ήρθε ο Ζωιτάκης, ο τότε Αντιβασιλέας, τον υποδεχτήκαμε μόνο εμείς τα παιδιά του Οικοτροφείου και κανένας κάτοικος της Νεάπολης και μάλιστα τότε μας ντύσανε για πρώτη φορά με πολιτικά, γιατί φορούσαμε στρατιωτικά(στολή). 
Στην Κρήτη η δομή και η λειτουργία του ιδρύματος, το μεγαλύτερο διάστημα, ήταν στρατοκρατικής μορφής, με Διευθυντή Λοχαγό των ΛΟΚ και ο προσανατολισμός και οι επιλογές σαφέστατες.
Η εξουσία του Διευθυντή και ο τρόπος άσκησής της παραπέμπουν στη λογική του Big Brother καθώς η ιδιωτικότητα απουσίαζε πλήρως και είχε όλους τους μηχανισμούς να μαθαίνει τα πάντα που μας αφορούσαν. Αυτός ο «λεβέντης» του Ελληνικού Στρατού ήταν με σαφήνεια προσανατολισμένος  και όπως σε κάθε μορφή εξουσίας και ειδικά όταν υπάρχει αυταρχισμός, η βάση μοιράζεται.
Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών ήμασταν απέναντι σ’αυτή την καταστολή, υπήρχαν κι αυτοί που τα «έλεγαν» στην Διεύθυνση, αλλά η μεγάλη μάζα αντιστεκόταν με τον παιδιάστικο τρόπο που μπορούσε.
Θυμάμαι για παράδειγμα ότι τρία παιδιά απ’όλο το σύνολο αρνηθήκαμε να φιλήσουμε το «νεκρό χέρι» της κυρίας επί των τιμών του θρόνου, της Αλεξάνδρας Μελά και φύγαμε στο βουνό κι αυτό ήταν ο τρόπος αντίστασής μας απέναντι στο προσκύνημα που επιχειρούσαν να μας επιβάλλουν.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εμείς στον Α’ ή στον Β’ βαθμό δεν στρατιωτικοποιηθήκαμε, γιατί απουσίαζε εντελώς η οικογενειακή θαλπωρή και η μητρική τρυφερότητα. Αλλά για εμένα το πιο συγκλονιστικό απ’όλα , που με καθορίζει και στη ζωή μου, ήταν η απουσία της πατρικής φιγούρας και η αντικατάστασή της από αυτό το αυταρχικό πρότυπο της Διεύθυνσης, γιατί οι παιδικές ψυχές χαράζονται εφ’όρου ζωής κι έτσι αυτό μας μεταφέρει έναν αυταρχισμό και σ’εμάς προς τις οικογένειές μας και προς το κοινωνικό περιβάλλον που δεν το ομολογούμε γιατί είναι ψυχολογική βλάβη.
Η στρατιωτικοποίηση πέτυχε απόλυτα καθώς για όλους μας ο στρατός, όταν πήγαμε να υπηρετήσουμε, φάνταζε αστεία ιστορία και ήταν κολέγιο, με την φοιτητική έννοια, και περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε γιατί εμείς ήμασταν για 4,5 ή 6 χρόνια στρατιώτες πειθαρχημένοι και φορούσαμε και στολή με σήμα Β.Π. και πιο πάνω το πουλί της Χούντας.
Ο έλεγχος της αλληλογραφίας, η σταδιακή πολιτιστική μας αλλοτρίωση(δεν μαθαίναμε τους Μακεδονικούς χορούς), η καθημερινή παρουσία του πνεύματος της Χούντας(κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με τον ύμνο της 21ης Απριλίου) και ταυτόχρονα για τους απείθαρχους υπήρχε η βία, έτσι  επεβλήθη το επαναστατικό πνεύμα της συγχρόνου Ελλάδος.
Στόχος τους, κατά τη δική μου άποψη, ήταν η παραγωγή αποστειρωμένων κοινωνικά ανθρώπων με εφόδια όμως τεχνοκρατικής μορφής – και δεν είναι τυχαίος ο προσανατολισμός μας – ήταν  για να αξιοποιηθούμε στο μέλλον που δεν ήρθε ποτέ όμως γι’αυτούς, γιατί οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις ακύρωσαν το στόχο τους.
Εμείς όταν βγήκαμε από τα ιδρύματα αυτά ξαφνικά βρεθήκαμε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και στη , τρομακτικής ισχύος, κινητικότητα που υπήρχε στη νεολαία μετά τη μεταπολίτευση. Και για να δείτε πόσα πράγματα έχουν να κάνουν με τον ψυχισμό μας που διαμορφώθηκε και κατασκευάστηκε κατά την παρουσία μας στα ιδρύματα είναι ότι αυτή η προστασία που μας προσέφερε αυτός ο χώρος, μας είχε κάνει σαν τους δούλους, που όταν απελευθερώνονται ψάχνουν να βρουν νέο αφέντη να φροντίσει για το μέλλον τους, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι μπορούν και μόνοι τους.
Εμείς, τον νέο αφέντη τον αναζητήσαμε στις κομματικές γραφειοκρατίες της περιόδου και είναι πραγματικά στοιχείο που δικαιολογεί και εξηγεί την πολύ πυκνότερη πολιτικοποίηση της δικής μας ομάδας παιδιών των ιδρυμάτων και τον ρόλο που παίξαμε στη συνέχεια στα πολιτικά και κομματικά δρώμενα της περιοχής.
Παρά τα «κουσούρια» που μας άφησε η ιδρυματική μας ζωή, το πέρασμα από τα ιδρύματα αυτά μας κοινωνικοποίησε πάρα πολύ γρήγορα. Μακριά από το σπίτι, μακριά από την οικογένεια, ήμασταν υποχρεωμένοι να επιβιώσουμε σ’εκείνο το περιβάλλον , δεθήκαμε μεταξύ μας σαν αδέρφια που μεγάλωσαν μαζί και δεν ντρεπόμαστε καθόλου για το πέρασμά μας από αυτά τα ιδρύματα.
Η εκτίμησή μου είναι ότι τελικά οι σχεδιασμοί τους απέτυχαν παταγωδώς, και ανεξάρτητα αν κάποιοι εξελίχθηκαν σε «συντηρητικούς» ή «προοδευτικούς», απέτυχαν παταγωδώς λόγω των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και γιατί τα έβαλαν με παιδικές ψυχές τις οποίες δεν είχαν τη δυνατότητα να ξεκλειδώσουν στην κατεύθυνση που θέλανε”.

                                         ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
                             ΟΙΚΟΤΡΟΦΟΣ  ΣΤΗ  ΝΕΑΠΟΛΗ  ΚΡΗΤΗΣ

5 σχόλια:

  1. ΦΥΣΙΚΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΓΙΑΤΙ ΚΕ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΔΕΝ ΦΥΓΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΑΤΕ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΕΤΟΙΜΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως μεγάλο σφάλμα που δεν ''πουλήσε'' τα πιστεύω του....!

      Διαγραφή
  2. Φίλε ανώνυμε(αν θα προτιμούσα να απαντήσω σε επώνυμο-η επωνυμία είναι ελευθερία), στο ψυχολογικό επίπεδο μη φαντασθεις ότι η απόσταση μεταξύ του αυταρχισμού της εποχής εκείνης και του πολιτικού χώρου που εδρασα, ήταν τεράστια. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός της εισδοχης στον χώρο αυτόν πολλών σταγονιδιων της χούντας μεταξύ των οποίων και ο αναφερόμενος στρατοκρατης διευθυντής, που διορίστηκε το1981 οικονομικός διευθυντής του Αερολιμένα Αθηνών. Τέλος για το ολοκληρωμενος πολίτης σε ευχαριστώ πολύ, αλλά για τα "ανομηματα" μου κάνοντας αυτοκριτική, επανειλημμένα, έχω ζητήσει συγγνώμη. Να είσαι καλά και πάντα κριτικος(επώνυμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kύριε Νικολαίδη μπορεί η δική σας η γενιά να έζησε όπως τα περιγράψατε .Η δική μου η γενιά μπορεί να μην υποχρεώθηκε να ¨φιλήσει το χέρι της νεκράς Βασσιλίσης Φρειδερίκης ούτε να ΄πέρασε χουντικά η πολυτεχνειακά γεγονότα όπως τα περιέγραψες βιωματικά .Η δική μου η γενιά , έζησε και βιώνει ΄τα αποτελέσματα της δικής σας εποχής ( μεταπολίτευση) Συνοψίζοντας σε μία φράση ενδεικτική " Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Γνωρίζω τον Υπουργό γνωρίζω τον βουλευτή γνωρίζω τον κομματάρχη γνωρίζω τον τοπικό κομματάρχη , γνωρίζω τον Δήμαρχο γνωρίζω τον Νομάρχη γνωρίζω τον κοινοτάρχη γνωρίζω τον χωροφύλακα γνωρίζω κι ελέγχω τα ΜΜΕ και αν μου φέρεις αντίδραση δεν υπακούσεις (δεν είσαι της κλίκας) να είσαι σίγουρος ότι θα σε διαλύσω "

    Φυσικά η δική μου η γενιά έγραψε στα @@@@@δια όλους και όλα άσχετα αν είναι μαζικώς ενσταυλισμένη ή προβατοποιημένη στα Κομματικά Προβατοσφαγεία της νέα μεταπολίτευσης

    Σήμερα που έχουν καταβαθρωθεί σχεδόν τα πάντα ζούμε σε μία χώρα σε μία κοινωνία σε μία πατρίδα ορφανή χωρίς μάνα χωρίς πατέρα και τα συναφή..Σήμερα αυτά που περιγράφετε φαντάζουν σαν τα μυθιστορήματα που διαβάζαμε μικροί πρίν μας πιάσει ο...ύπνος.

    Σχολιάζω ανωνύμος γιατί δεν είμαι ΕΠΩΝΥΜΟΣ και φυσικά ποτέ δεν θέλω να γίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΚΎΡΙΕ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΕΙΣΤΕ ΒΑΘΙΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ.ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΣΕ ΘΕΣΗ , Η ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΑΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΣΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΩΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή