Με αφορμή μία φωτογραφία

Φωτογραφία

Η 8η τέχνη για πολλούς, καθόλου τέχνη για άλλους...

Έχει προκαλέσει συζητήσεις, διαμάχες, εχθρότητες και φιλίες. Το σίγουρο είναι πως έχει προκαλέσει συναισθήματα, σκέψεις, φαντασιώσεις και όνειρα.

 Σε αυτά οφείλεται το βιβλίο «Με αφορμή μία φωτογραφία» που δημιουργήθηκε και εκδόθηκε από τους μαθητές της Γ’ Τάξης του Λυκείου που παρακολουθούν μαθήματα στο Εργαστήρι Πληροφορικής Αλγόριθμος στην Φλώρινα..

 Ήταν ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου 2010, όταν είχε ολοκληρωθεί η λύση μιας άσκησης στην Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον (μάθημα Πληροφορικής σε απλή γλώσσα) και είχα ζητήσει από τους μαθητές να αντιγράψουν την λύση της άσκησης στο τετράδιό τους. Ένας από τους μαθητές , για την ακρίβεια μαθήτρια, τελειώνοντας νωρίτερα την αντιγραφή, παρατηρούσε επίμονα τις φωτογραφίες μου, που είναι αναρτημένες στους τοίχους του εκπαιδευτηρίου και με ρώτησε.. “Κύριε, όλες αυτές οι φωτογραφίες στους τοίχους, είναι δικές σας;” και στην καταφατική απάντηση μου, συνέχισε.. “Με ταξιδεύουν.. το περιεχόμενό τους, αυτό που απεικονίζουν..”

 Αυτό ήταν..

 Η αφορμή για να στηθεί ένα ολόκληρο project. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια, ούτε πολλά λόγια. Η πρόταση; να διαλέξει ο κάθε μαθητής μία, δύο ή περισσότερες φωτογραφίες από την συλλογή μου, να τις πάρει σπίτι του και να γράψει ένα κείμενο με αφορμή την φωτογραφία.. να παρουσιάσει τις σκέψεις του, τις αγωνίες του, τα όνειρά του, τον θυμό του και το παράπονό του.. τα συναισθήματά του γενικά, με αφορμή την φωτογραφία..
Μόνο ένα ερέθισμα, προτροπής να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό, είναι αρκετό για αυτούς, να ξεσηκωθούν και να πουν «ναι» σε μία διαφορετική εργασία. Πάνω από 30 μαθητές μου, πήραν μία έως τρεις φωτογραφίες μου και σε διάστημα 2 μηνών, ανέλαβαν να γράψουν και να μου φέρουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα ή ότι άλλο τους προκαλεί η φωτογραφία. Μαζεύτηκε ένα αξιόλογο υλικό, χωρίς περιορισμούς μεγέθους ή περιεχομένου, το οποίο ελέγχθηκε και αξιολογήθηκε μόνο ως προς την σύνταξη – ορθογραφία (τα κείμενα δεν αλλοιώθηκαν, ούτε κατά μία λέξη) και έτσι άρχισε η προετοιμασία του λευκώματος.
Η φωτογραφία έδωσε απλά το ερέθισμα. Το λεύκωμα δεν προβάλει φωτογραφίες, δεν προβάλει τον φωτογράφο, αλλά τις γραμμές που έγραψαν παιδιά που δεν είχαν χρόνο να γράψουν.  Οι μαθητές ξαφνικά από «υποψήφιοι πανελλαδικών» μετατράπηκαν σε συγγραφείς, ποιητές, στιχουργούς, τραγουδοποιούς, πολιτικούς και αναλυτές της καθημερινότητας και της οικονομίας, άλλοτε έχοντας θετική κριτική και άλλοτε καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.

 Βασίλης Χρυσοχοΐδης