Η ημερομηνία 2 Απριλίου, έχει καθιερωθεί διεθνώς ως «Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό». Η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού καθιερώθηκε με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και άρχισε να ισχύει από το 2008. Σκοπός της είναι η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την ομαλή ένταξη των αυτιστικών ατόμων στην κοινωνία.
Ο αυτισμός αποτελεί μια σύνθετη και διάχυτη νευροαναπτυξιακή διαταραχή που
εμφανίζεται συνήθως στα δύο με τρία πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού και χαρακτηρίζεται κυρίως από αποκλίσεις από την τυπική ανάπτυξη και δευτερευόντως από καθυστερήσεις σε αυτήν. Ο όρος διάχυτη, αναφέρεται στην σύνθετη φύση της διαταραχής, η οποία επηρεάζει την κοινωνική αλληλεπίδραση, την επικοινωνία και τη φαντασία. Πρόσφατα, ο όρος διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές έχει αντικατασταθεί με τον όρο Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ). Πολύ συχνά διαπιστώνουμε στα πληθυσμό των ατόμων με ΔΑΦ ανομοιογενή ανάπτυξη στις γνωστικές τους λειτουργίες, αλλά και άνιση ανάπτυξη των ψυχολογικών δεξιοτήτων στο ίδιο το άτομο με ΔΑΦ. Επιπλέον εκδηλώνονται περιορισμένα, επαναληπτικά και στερεότυπα ενδιαφέροντα και δραστηριότητες καθώς και ελλείμματα όσον αφορά την αισθητηριακή πρόσληψη ερεθισμάτων από το περιβάλλον.
Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες με αυτισμό, έχουν δυσκολίες στη λεκτική ή μη λεκτική επικοινωνία, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, σε δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου και παιχνιδιού. Ωστόσο είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι ο αυτισμός επηρεάζει τα άτομα διαφορετικά και σε διαφορετικό βαθμό. Η έγκαιρη διάγνωση είναι σημαντική ώστε να αρχίσει νωρίς ένα πρόγραμμα παρέμβασης, για να βοηθηθεί το παιδί.
Παρόλο που ο αυτισμός αναγνωρίστηκε το 1943, παραμένει ακόμα μια σχετικά άγνωστη διαταραχή. Ωστόσο οι διαταραχές του αυτιστικού φάσματος υπολογίζεται ότι επηρεάζουν τη ζωή 1.000.000 πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα άτομα με αυτισμό δεν παρουσιάζουν διαφορές στην εμφάνιση σε σχέση με τα άτομα που δεν έχουν την διαταραχή. Λόγω αυτής της αόρατης διαφοράς, σε πολλές περιπτώσεις είναι δύσκολο να αναγνωριστεί η ιδιαίτερη κατάσταση.
Επειδή ένα αυτιστικό παιδί μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό, ο κοινωνικός περίγυρος μπορεί να το θεωρεί ένα "κακό" παιδί ή ότι οι γονείς το έχουν κακομάθει. Οι ξένοι συχνά αναφέρονται στο γεγονός σαν "αποτυχία της οικογένειας". Όμως όλες οι σύγχρονες έρευνες συμφωνούν στο ότι τον αυτισμό ΔΕΝ τον προκαλούν οι γονείς!!!
Δεν υπάρχει ακόμα κάποια ιατρική μέθοδος ανίχνευσης ή θεραπείας του αυτισμού, αλλά αυτό που όλες οι έρευνες έχουν δείξει είναι, ότι η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση συμβάλλουν στη καλύτερη έκβαση της εξέλιξης του παιδιού.
Όσοι από μας ζούμε ή δουλεύουμε με παιδιά και ενήλικες με αυτιστικού τύπου διαταραχές καθημερινά προσπαθούμε να μπούμε στον κόσμο τους, να μάθουμε να κατανοούμε και να βιώνουμε με συμπάθεια τις αυτιστικές τους εμπειρίες, ώστε να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε κάθε παιδί να τα βγάλει πέρα με ένα σύστημα κοινωνικών κανόνων που του είναι ξένο και δυσνόητο λόγω του αυτισμού. Αλλάζοντας τις δικές μας απαντητικές συμπεριφορές και με βοηθητική διαμεσολάβηση (π.χ εικόνες αντί για λέξεις) είναι εφικτό να προκληθούν θετικές αλλαγές στις αντιδράσεις των παιδιών με αυτισμό. Κάθε παιδί με αυτισμό για να καταφέρουμε να το βοηθήσουμε πρέπει να το δούμε σαν μια και μοναδική, ανεξάρτητη προσωπικότητα και να μην το βλέπουμε γενικευμένα σαν ένα αυτιστικό παιδί.
Οι ανάγκες των ατόμων με αυτισμό είναι τεράστιες, ποικίλες και δια βίου. Αντιθέτως, η ενημέρωση της κοινωνίας και η Πρόνοια της Πολιτείας, αν και πρόσφατα σημειώνουν κάποια βελτίωση, εξακολουθούν να είναι τραγικά ανεπαρκείς. Τα αυτιστικά άτομα της χώρας μας, παραμένουν ακόμα πολίτες αποκλεισμένοι από τη ζωή, και η Ελλάδα παραμένει η πιο καθυστερημένη ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ότι αφορά την παροχή υπηρεσιών σε άτομα με αυτισμό.
Εξίσου σημαντικό με την ευαισθητοποίηση της κρατικής μηχανής σε θέματα που αφορούν ευάλωτες ομάδες όπως τα άτομα με αυτισμό είναι η αφύπνιση, η αποδοχή του διαφορετικού και η στάση μηδενικής απορριπτικότητας απέναντι στον διαφορετικό παιδί. Η κοινωνία μας, εμείς οι ίδιοι δηλαδή είμαστε ελλιπώς ενημερωμένοι και κατά συνέπεια αντιμετωπίζουμε με φόβο ή αδιαφορία το ‘διαφορετικό’. Έτσι χάνουμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε τις θετικές πλευρές των ατόμων που αποκλίνουν, τα ιδιαίτερα ταλέντα ή τις χαρές που μπορεί να νιώσει κανείς δίπλα σε ένα άτομο «διαφορετικό»!!!
Παυλοπούλου Γεωργία
Ειδική Παιδαγωγός ΜCs –Υποψήφια Διδάκτωρ
Επιστημονικά Υπεύθυνη
«Κέντρου Ημέρας Παιδιών & Εφήβων με Αυτισμό Ν. Μεσσηνίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου