Ταξίδι στην αιωνιότητα

Ο Αγγελόπουλος έφυγε ξαφνικά και άδικα, αλλά έχει σημασία ότι ο θάνατος τον αντάμωσε πάνω στην δουλειά του όπως τους άξιους στρατηγούς στο πεδίο της μάχης. Η ''άλλη θάλασσα'' [η ταινία που δεν ολοκλήρωσε ο ίδιος] είναι η μετά θάνατον θάλασσα. Η θάλασσα του βάθους με ανεξιχνίαστα ρεύματα της ιστορίας. Είναι η θάλασσα των 

δικών του εικόνων στις ταινίες του. Εκεί που το αργό πλάνο τις μετέτρεπε σε πίνακα ζωγραφικής, που σε ανάγκαζε να σκέφτεσαι, να συναισθάνεσαι, να συμπάσχεις για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους ηττημένους της ιστορίας. Αυτούς που έμειναν μετέωροι ανάμεσα στο δίκιο και στο άδικο, στο σωστό και το λάθος. Ποιητής του κινηματογράφου, στοχαστής- φιλόσοφος της ιστορίας, με το βλέμμα του να δακρύζει στα πάθη του ελληνικού εμφυλίου. Λάτρης της βασανιστικής αναζήτησης της αλήθειας και μόνον αυτής, μακριά από βερμπαλισμούς και φθηνούς εθνικισμούς, μακριά από το αποχαυνωτικό σινεμά, μέσα στη μαγεία της σκέψης, της κριτικής ματιάς, της έρευνας, της απόρριψης, της αμφισβήτησης αλλά και της αποδοχής. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αγαπήθηκε ως δημιουργός από πολλούς, Έλληνες και μη. Οι λίγοι που τον ''αφόρισαν'' δεν ήξεραν, δεν διάβασαν, σκέφτηκαν και κρίναν όπως 0ι ''κατηχητές '' τους είπαν. Τον πολέμησαν με δανεικές ασπίδες και ακόντια. Γι’ αυτό όταν ο χρόνος ωρίμασε ηττήθηκαν. Όμως ο Αγγελόπουλος με τους ηττημένους ήταν και θα είναι για πάντα.

Γερμανίδης Θανάσης

Υ.Γ. ο Δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Καιμάκης γράφει στην εφημερίδα FREE SANDAY. ''Μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή του [του Αγγελόπουλου] την άσκησε ο πατέρας του.'' Σε απόσπασμα συνέντευξης του [''Θόδωρος Αγγελόπουλος'', εκδόσεις Καστανιώτη], αναφέρει: «Δεκέμβρης 1944. Ξεσπάει εμφύλιος. Η οικογένειά μου χωρισμένη στα δύο. Άλλοι με τους ''αριστερούς'' και άλλοι όπως ο πατέρας μου, παλιοί Φιλελεύθεροι με την παλιά τάξη πραγμάτων. Στη μάχη της Αθήνας, που κατέληξε σε σφαγή, ο πατέρας προσπάθησε να κρατήσει ουδέτερη στάση και κριτική απέναντι και στους δύο. Συνελήφθη από τους ''αριστερούς επαναστάτες'' με τον ξάδελφό μου επικεφαλής και μεταφέρθηκε έξω από την πόλη για εκτέλεση. Ψάχναμε μέρες με την μητέρα μου να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε άλλα πτώματα, σκόρπια σε χωράφια και οικοδομές. Έχω ακόμη το τρέμουλο του χεριού της στα χέρια μου. Μετά την ήττα και την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού μάθαμε ότι τον είχαν πάρει όμηρο. Γύρισε αργότερα. Έπαιζα στον δρόμο, όταν τον είδα να έρχεται από μακριά. Αντί για παπούτσια είχε στα πόδια πανιά... Φώναξα τη μάνα μου. Βγήκε αλαφιασμένη. Θυμάμαι πως έτρεξαν ο ένας προς τον άλλο... μπήκαμε στο σπίτι... από τη συγκίνηση δεν μιλούσε κανείς... σωπαίναμε και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο... ούτε αυτός μιλούσε… κοιτάζανε τον πατέρα, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο… το φαγητό ήταν μια σούπα, κι αυτή η σούπα κράτησε μια αιωνιότητα. Ήμουν 9 χρονών».