Αποσύνθεση, βία, εγκληματικότητα, ανεργία, φτώχεια, αγανάκτηση, θλίψη.Λέξεις που σκιαγραφούν την εικόνα μιας χώρας που υπήρξε κάποτε στην παγκόσμια κορυφή.
Κάποτε ήμασταν το λίκνο της Δημοκρατίας, σήμερα την εκφυλίζουμε.
Κάποτε κληρονομούσαμε μια Ιστορία, ένα όνομα, έναν τόπο, σήμερα κληρονομούμε χρέη.
Κάποτε πεινούσαν όσοι δεν εργάζονταν, σήμερα πεινάνε κι αυτοί που εργάζονται.
Κάποτε δεν έβρισκαν δουλειά συνήθως οι ανειδίκευτοι, σήμερα ο ΟΑΕΔ καθημερινά εκδίδει κάρτες ανεργίας σε πτυχιούχους και μεταπτυχιούχους.
Κάποτε δεχόμασταν μετανάστες, σήμερα γινόμαστε οι ίδιοι.
Κάποτε μιλούσαμε για νεόπλουτους, σήμερα μιλάμε για νεοάστεγους.
Κάποτε φωνάζαμε το ΟΧΙ, σήμερα πώς έγινε και λέμε σε όλα ΝΑΙ;
Kάποτε η Ελλάδα….
Πού είναι εκείνη η χώρα του Περικλή, ου Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κολοκοτρώνη, που εξύψωσε τον πολιτισμό, που κατέκτησε τον κόσμο, που αγωνίστηκε για την ελευθερία;
Πού είναι η Ελλάδα της ΟΝΕ και των Ολυμπιακών Αγώνων, του ήλιου και της θάλασσας που ενέπνευσαν τον Ελύτη και τον Σεφέρη;
Όταν οι αξίες αυτές υπονομεύονται και διαβρώνονται τί να ονειρευτεί κανείς, τί να σχεδιάσει και σε τί να ελπίσει;
Η κρίση κάποτε θα περάσει. Και θα είναι ανάμνηση για λίγους και διήγηση για πολλούς. Ή θα περάσει από πάνω μας και θα μας ποδοπατήσει ή εμείς πάνω από αυτήν. Ένωμένοι ως Έλληνες, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να την προσπεράσουμε. Για την αξιοπρέπειά μας. Για την πατρίδα μας. Αν χάσουμε κι αυτή δε μας μένει τίποτε άλλο.
Δεν αλλάζουμε χώρα λοιπόν. Αλλάζουμε τη χώρα. Το είπε και ο Ελύτης: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις ότι σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την φτιάχνεις». Κι όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα ξυπνήσουμε όλοι σε μια νέα Ελλάδα, ξαναγεννημένη από τις στάχτες της, στεκόμενη υπερήφανα δίπλα στα παιδιά της, πιο δυνατή από ποτέ.Verceremos!
Τσομπάνου Ολίνα
Η "Ελλάδα της ΟΝΕ και των Ολυμπιακών Αγώνων" ηταν η ελλαδα του Μπομπολα, των μεγαλων εργολαβων και των μεγαλοεκδοτων! Η ελλαδα των μεγαλεπενδυσεων στα βαλκανια με τις τεραστιες μιζες (ΟΤΕ κτλ).Η ελλαδα της ντοπας και της ψευτουπερηφανειας των νεοελληνων. Ηταν η ελλαδα των χιλιαδων μεταναστων που εργαστηκαν (μαυρα τις περισσοτερες φορες)για να γινουν πραξη τα μεγαλα ονειρα των νεοελληνων...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κάποτε ήμασταν το λίκνο της Δημοκρατίας, σήμερα την εκφυλίζουμε." Δηλ. σημερα την εκφυλιζουμε την δημοκρατια? Τοσα χρονια που ψηφιζε ο καημενος ο λαος τους βουλευτες του για τα ρουσφετια και για το βολεμα ολα ηταν καλα ε?
"Πού είναι εκείνη η χώρα του Περικλή, ου Μεγάλου Αλεξάνδρου". Το ποσο σχεση εχουν οι νεοελληνες του 1821 μεχρι σημερα με τους αρχαιους το αφηνω ασχολιαστο!!μονο γελια προκαλει...
Τελος, το ολοι "ελληνες μαζι" ειναιτο τραγικοτερο σημειο του αρθρου...Τι σχεση εχει ενας ανεργος, ενας μισθωτος, ενας εργατης και ενας αγροτης με εναν μεγαλοκτηματια ενα αφεντικο και ενα μικροαστο ακομα προσπαθω να το καταλαβω...
Οσο ειναι καιρος ξυπνηστε..η λυση ειναι ο μαζικος αγωνας, η μαζικη απεργια
Φίλε κομμισάριε, προφανώς δεν μπορείς να αντιληφθείς το πνεύμα του κειμένου και τους συμβολισμούς που περιέχει.
Διαγραφή"Φιλε ανωνυμε " με το να με αποκαλεις κομμισαριο σιγουρα θελεις να δειξεις το πνευμα σου και να μειωσεις τα λεγομενα μου...
ΔιαγραφήΠροφανως εσυ δεν καταλαβες τιποτα απο το "πνευμα" του κειμενου μου!
Σε παρακαλω διαφωτισε μας εσυ με την αποψη σου...
Ευγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάσπαρτες φωνές πρέπει να γίνουν μία. Είναι η πρόκληση των νέων
"Μένω Ελλάδα και το παλεύουμε ή φεύγω για να σωθώ;" Μόνο ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Η Ελπίδα πρέπει να φανεί ΤΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Το έκαναν οι γονείς μας στο πολυτεχνείο, εμείς τι θα κάνουμε για το σήμερα για να υπάρχει αύριο;
Νέος εργαζόμενος και καθόλου αμοιβόμενος...
Την είδαμε και τη γενιά του Πολυτεχνείου ανώνυμε των 3:40μ.μ. στο πρόσωπο της Δαμανάκη,του Λαλιώτη,του Τζουμάκα,του Ανδρουλάκη κ.α.Αυτοί μας έφεραν σ αυτό το χάλι ενώ η κακιά χούντα παρέδωσε έλλειμα 3% επί του ΑΕΠ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι Σήμερα Χούντα έχουμε αλλα τη Βάφτισαν Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Τότε ο Παπαδόπουλος σήμερα τα συμφέροντα. Τοτε Ελλάδα σήμερα Ουγκάντα... Καλά και κακά υπάρχουν σε κάθε σελίδα της ιστορίας γι αυτό τη μαθαίνουμε. Πίσω δε μπορούμε να πάμε. Το πολυτεχνείο σηματοδοτεί την αλλαγή μιας κατάστασης που χρειαζόμαστε σήμερα όχι την άσχημη κληρονομιά του , τους σημερινούς δοσίλογους που ανέφερες.
ΔιαγραφήΟ 3:40μ.μ.
"ανωνυμε 05.29"
ΔιαγραφήΓια τα προσωπα που αναφερεις μονο δικιο εχω να σου δωσω...ΑΛΛΑ αλλο να συγχεεις ενα τεραστιο μαζικο εργατικο-φοιτητικο κινημα που εφερε τεραστιες αλλαγες στη χωρα (κυριως κοινωνικα), με τη ξεπουλημενη ηγεσια του που εκμεταλλευτικε τον οποια αγωνα εκανε για να πλουτισει!
Η λυση δεν βρισκεται σε απολυταρχικα-φασιστικα-καταπιεστικα (κοκκινα και μαυρα) καθεστωτα, αλλα
στη μαζικη συμμετοχη και στην οσο το δυνατοτερη αμεσοδημοκρατια στις αποφασεις!
Καλυτερα να κανουμε ενα λαθος ολοι μαζι ΠΑΡΑ ενας αλλος για μας...
Η συντάκτρια του κειμένου μάλλον τάχει μπερδεμένα μέσα της. Η αποσύνθεση της Ελλάδας κορυφώθηκε με την ΟΝΕ και τους Ολυμπιακούς και δυστυχώς συνεχίζεται και τώρα. Οιπαραπάνω σχολιαστές έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους και πιστεύω οτι αίναι αστείο να συγκρίνουμε τους αρχαίους Έλληνες με τους σημερινούς προδότες, υπαλλήλους των τοκογλύφων που θα μας εξαθλιώσουν αν δεν αντιδράσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοτε να γραψετε ενα δικο σας αρθρο με το ονοματεπωνυμο σας για να εκφρασετε επαρκως την αποψη σας και οχι ετσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαποτε στην Ελλαδα μας, και στους αγωνες που δωσαν οι γονεις τοσο εναντια στους Γερμανους αλλα και στον Εμφιλιο,γραψανε Ιστορια.Μετα ηρθε η σειρα του 114 και του πολυτεχνειου.Βγηκαμε στους δρομους, στις πλατειες, στους χωρους δουλειας και στα πεζοδρομια,και φωναζαμε για ψωμι,για παιδεια,για ελευθερια,για τα ξενα κεφαλαια και τους ξενους και ντοπιους κεφαλαιοκρατες.Σημερα ομως τι κανουμε? Ποιος βγηκε στο πεζοδρομιο να φωναξει? Ποιος αντεδρασε για ολα αυτα που γινοντε σημερα εις βαρος του λαου και προς οφελος και παλι των τραπεζων και τραπεζιτων.Μονο οι ιδιοι και οι ιδιοι,εδω και πολλα χρονια.ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ απο ολους μας,λοιπον.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο χερι ολων μας ειναι να αλλαξουμε τα παντα στη χωρα. Εμεις και μονο εμεις. Οπως αναφερει και ο Νικος Καζαντζακης:
ΑπάντησηΔιαγραφή” Πολλοί πού διάβασαν τον Καπετάν Μιχάλη θαρρούν πώς τέτοια παιδιά – τέτοια αντράκια, όπως λέμε στην Κρήτη – ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε άντρες τόσο χεροδύναμοι, τόσο ψυχοδύναμοι, που ν’ αγαπούν με τόση λαχτάρα τή ζωή και ν’ αντικρίζουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θαύματα μπορεί να γεννήσει ή πίστη; Ξεχνούν πώς ή ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πίκρες δοκιμασίες, καταλάβεις πώς μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύ ναμη του ανθρώπου, τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα κα ταλάβεις πώς υπάρχει ή δύναμη αυτή δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους· ξέρεις πια πώς εσύ, όχι ή τύχη, όχι ή μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μο νάχα έχεις, ότι κι αν κάμεις, ότι κι αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.
Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ‘ναι ή άξια του ανθρώπου : να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο· και να ‘ναι σίγου ρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τί του κανοναρχάει ή λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Το ελληνικό Γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε υ στέρα από τόσους εχτρούς – εξωτερικούς κι εσωτερικούς, προ πάντων εσωτερικούς – ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική – θυμηθείτε τους τρεις εμποράκους που ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, θυμηθείτε το 21 – το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.
Ευλογημένη ή σπίθα αύτη πού αψηφάει τις φρόνιμες συμβου λές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θά ματα χρωστάει ή Ελλάδα τη ζωή της.
Πατρίδα, πατρίδα, αναστενάζει ό Μακρυγιάννης, ήσουν άτυχη, από ανθρώπους να σε κυβερνούν, μόνο ο Θεός σε κυβερνάει και σε διατηρεί ακόμη. Αλήθεια μόνο ό θεός, μόνο ή σπίθα’ τη στιγμή που κιντυνεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας να σβήσει, πετιέ ται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά…………
….. Πάλι οι φρόνιμοι, οι λιγόπιστοι, δίνουν νηφάλιες ,πολύ λογι κές συμβουλές πώς μπορεί, λένε, μία σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; όμως ο αληθινός άντρας δεν απελπίζεται’ ξέρει αυτός πως στον άτιμο, αλλοπρόσαλλο τούτον κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, πού αυτός τις έπλασε με Ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες- οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δυό οι πιο τρανές; ή ελευθερία κι ή αξιοπρέπεια του ανθρώπου……………..
…. Η τύχη μας, λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, έχει τους ΄Ελληνες πάν τοτε ολίγους· παλαιόθε ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε’ τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά. Αυ τή τη μαγιά τηνε λέω σπίθα. Είναι ή σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.
Αυτό είναι το μυστικό της Ελλάδας* σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη, κι από τι στάχτη ξεπετιέται άνανιωμένη. Δε θα πεθάνει λοιπόν ποτέ ή ράτσα ετούτη ; Δεν μπο ρεί να την εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης μήτε καν ή διχόνοια; Όχι, δεν μπορεί, σίγουρα υπάρχει μέσα της κάτι το αναπάντεχο, το ακατάπαυστα ανανεούμενο, το αληθινά θεϊκό· κι εί χαν δίκιο τα παιδικά μας μάτια να ταυτίζουν τα πάθη του Χριστού με τα πάθη της Κρήτης, όπως, είμαι βέβαιος, σήμερα τα μι κρά Κυπριωτόπουλα ταυτίζουν τά Πάθη του Χρίστου με τα πάθη της Κύπρου, και να περιμένουν με ακλόνητη πίστη κι αυτά, όπως κι εμείς τότε, την Ανάσταση.”
Μεγαλο αλλα αληθινο και ξεσηκωτικο. Νιωστε..