Όπου η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται...

Όπως είναι γνωστό ιστορικά, το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης ανακοίνωσε την πτώχευση της Ελλάδας, λόγω υπέρογκου εξωτερικού χρέους. Προσπαθώντας να διευθετήσει τις διαπραγματεύσεις με τους ομολογιούχους (τους κατόχους δλδ του ελληνικού χρέους) βρήκε μεγάλη αντίσταση

 ...αυτοί (οι Άγγλοι ομολογιούχοι) τον απέρριψαν, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα ήταν σε θέση να προσφέρει καλύτερες 

εγγυήσεις και όρους, καθώς και ότι η πτώχευσή της ήταν «δόλια», άποψη που αναπαραγόταν συνεχώς από μεγάλης κυκλοφορίας βρετανικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και ο Εκόνομιστ.

Ανάλογες απόψεις εξέφρασαν και οι γάλλοι ομολογιούχοι, ενώ οι Γερμανοί, οι οποίοι, αν και κατείχαν το μικρότερο ποσοστό του ελληνικού χρέους από τους Αγγλους και τους Γάλλους, εμφανίζονταν ιδιαίτερα αδιάλλακτοι απέναντι στην Ελλάδα και αρκετοί αξιωματούχοι, αλλά και έντυπα, ζητούσαν να χρησιμοποιηθεί το ελληνικό εξωτερικό χρέος ως μοχλός για την αύξηση της επιρροής της Γερμανίας στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.

Τρία κοινά σημεία με τη σημερινή μας κατάσταση: 1. "Δόλια" πτώχευση, 2. Οι Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον της μικρής Ελλάδας και 3. Η Γερμανία με τάσης κυριαρχίας.

Το 1895 ο Τρικούπης έχασε τις εκλογές και τον διαδέχτηκε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο οποίος στην ουσία έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να αποκλείσει την Ελλάδα απο την υπόλοιπη Ευρώπη

...Οπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα, εκείνο τον Φεβρουάριο του 1897, η Ελλάδα είχε χάσει τη μοναδική ευκαιρία να επιτύχει έναν αμοιβαίο συμβιβασμό. Οι ατυχέστατοι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης στο κρητικό ζήτημα, οι τυχοδιωκτικοί χειρισμοί της εθνικιστικής οργάνωσης της «Εθνικής Εταιρείας», η άρνηση της επικύρωσης της συμφωνίας του Στρέιτ και η αναμενόμενη έκβαση του «ατυχούς» ελληνοτουρκικού πολέμου του Απριλίου - Μαΐου του 1897, επρόκειτο να καταδικάσουν τις όποιες πιθανότητες είχε η Ελλάδα να επιτύχει έναν αξιοπρεπή, δημοσιονομικά και ηθικά, συμβιβασμό με τους ξένους δανειστές. Ο σκληρός Διεθνής Ελεγχος ήταν πλέον προ των πυλών και η Ελλάδα είχε χάσει κάθε διαπραγματευτικό χαρτί σε αυτό το δημοσιονομικό «μπρα-ντε-φερ» με τις ξένες Δυνάμεις.

Θα φανεί πολύ περίεργο στον οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο, πώς είναι δυνατόν μια χώρα που κυρήσσει πτώχευση, 4 χρόνια μετά να οδηγείται σε πόλεμο με την Τουρκία.

Ο ελληνικός στρατός εκείνη την εποχή ήταν σε κάκιστη κατάσταση και η έκβαση του πολέμου ήταν προδιαγεγραμμένη. Αν και διήρκησε μόνο 30 μέρες, οι Τούρκοι πρόλαβαν και έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλία, όπου και με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ο πόλεμος έληξε. 

...είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικά πως η Ελλάδα εξωθήθηκε στον ατυχή πόλεμο του 1897 από τη Γερμανία Κάιζερ Γουλιέλμου ΙΙ, η οποία προεξοφλώντας την ελληνική ήττα αρχικά στήριξε με θέρμη τις ελληνικές απόψεις για την ανεξαρτησία της Κρήτης, αλλά μετά τη συντριβή του ελληνικού στρατού, αξίωνε την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα

Έτσι λοιπόν, 113 χρόνια πριν την ιστορική ανακοίνωση του Γιωργάκη Παπανδρέου στο Καστελόριζο, ο Θ. Δηλιγιάννης κηρύττοντας τον παραπάνω πόλεμο στην ουσία προσκαλούσε την τότε ΔΟΕ στην Ελλάδα

Οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλλαν στην Ελλάδα να καταβάλλει πολεμική αποζημίωση 95.000.000 χρυσά φράγκα, τα οποία φυσικά δεν μπορούσε να αποπληρώσει. Άρα, έπρεπε να συνάψει ένα εξωτερικό δάνειο, εκτός βέβαια από το ομολογιακό χρέος που υπήρχε λόγω πτώχευσης.

... Η Ελλάδα αναγκάστηκε να δεχτεί τους δυσμενείς αυτούς όρους της αρχικής συμφωνίας που υπογράφτηκε ως συνθήκη ειρήνης τον Σεπτέμβριο του 1897. Στο άρθρο 2 της συνθήκης προβλεπόταν πως η καταβολή της αποζημίωσης δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος και προέβλεπε την ίδρυση Επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Επιτροπή αυτή θα βρίσκονταν μονίμως στην Αθήνα και θα επέβλεπε την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η συνθήκη αυτή περιείχε την πρωτοφανή ρήτρα πως η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να εξασφαλίσει την υπερψήφιση των όρων της συνθήκης από την ελληνική βουλή 

Μήπως ακριβώς όπως σήμερα; 

Όλα πήγαν βάση σχεδίου, το νομοσχέδιο πέρασε και το Φεβρουάριο του 1898 η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (ΔΟΕ) ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Τι έκανε; Απλά χρησιμοποίησε τον εθνικό μας πλούτο για την αποπλήρωση των χρεών

1.Κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου (δραχμές)................12.300.000

2. Φόρος καπνού δραχμές)........6.600.000

3. Τέλη χαρτοσήμου (δραχμές)... 10.000.000

4. Δασμοί τελωνείου Πειραιώς (δραχμές).. 10.700.000

Σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονταν τα ποσά αυτά προβλέπονταν επικουρικά τα εξής:

1. Δασμοί τελωνείου Λαυρίου (δραχμές)...1.500.000

2. Δασμοί τελωνείου Πατρών (δραχμές).....2.400.000

3. Δασμοί τελωνείου Βόλου (δραχμές) 700.000

4. Δασμοί τελωνείου Κέρκυρας (δραχμές) 1.600.000

Το χειρότερο όλων ήταν ότι η ΔΟΕ πήρε τον έλεγχο των προσλήψεων, των μεταθέσεων και των προαγωγών των υπαλλήλων του Δημόσιου Τομέα. Η εθνική κυριαρχία είχε επισήμως καταλυθεί και ο λαός στην ουσία εργαζόταν για τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Αφού λοιπόν, η ΔΟΕ πήρε τον έλεγχο των πάντων στην Ελλάδα, τότε μας δόθηκε το δάνειο των  170.000.000 χρυσών φραγκών, για να καλύψουμε το έλλειμμα μας και να αποζημιώσουμε την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τις 30 μέρες πολεμικών συγκρούσεων.

Άρα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία για τα 400 χρόνια υποδούλωσης και απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, πόσα τρις μας χρωστάει;

Η δραχμή ισχυροποιήθηκε, η Ελλάδα έχασε σε ανταγωνιστικότητα και χρειάστηκε πολλά χρόνια μέχρι να επανακάμψει.

Δυστυχώς εκεί βαδίζουμε και σήμερα εν έτη 2012. Η απώλεια εθνικής κυριαρχίας είναι προ των πυλών. Είναι στο χέρι μας να το προλάβουμε (ή όχι).

Σπύρος Καρατζούλης

Πηγές

TVXS, reporter.gr, spoudasterion.pblogs.gr, romiazirou.blogspot.com