Το πετρέλαιο θέρμανσης έγινε "είδος πολυτελείας" και σαν τέτοιο απαγορευτικό για τους περισσότερους κατοίκους της περιοχής μας. Η πολιτεία μας κρίνει με τα δεδομένα της Αθήνας. Εμφανίζεται απρόθυμη να μας ανακουφίσει από το δυσβάστακτο κόστος θέρμανσης προβάλλοντας φτηνές δικαιολογίες, που αν μη τι άλλο προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας.
Τελευταία όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας καταφεύγουν στη λύση των καυσόξυλων. Εκείνο όμως που βλέπουμε είναι μια ραγδαία αύξηση της τιμής τους που δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι είναι ανάλογη της αύξησης της τιμής του πετρελαίου.
Αυτή την περίοδο κυκλοφορούν φήμες γιά διπλασιασμό της τιμής τους από την ερχόμενη περίοδο. Κι επειδή οι φήμες συνήθως προετοιμάζουν το έδαφος για τα γεγονότα, καλό θα ήταν οι αρμόδιοι (Δασαρχείο-Δήμος) να ενεργήσουν ώστε να μη γίνουν κι αυτά "είδος πολυτελείας".
Τα καυσόξυλα δεν είναι προϊόν των κυρίων εμπόρων που τα διακινούν. Είναι φυσικός πλούτος της περιοχής μας και ανήκει σε όλους μας. Δικαιούμαστε, νομίζω, να μάθουμε πόσο πλήρωναν ως τώρα και πόσο θα πληρώνουν φέτος οι ξυλέμποροι για το κόψιμο καυσοξύλων από τα δάση μας. Να μάθουμε αν συντρέχει λόγος αύξησης της τιμής τους ή κινδυνεύουμε να πέσουμε θύματα κερδοσκοπίας και εκμετάλλευσης από συντοπίτες μας αυτή τη φορά.
Είναι απαραίτητο να επικρατήσει η λογική. Είναι βέβαιο ότι κάποιος αποκλεισμένος από την αγορά πετρελαίου θέρμανσης, αν αποκλειστεί κι από την αγορά καυσοξύλων θα καταφύγει σε παράνομες και καταστροφικές ενέργειες για τα δάση μας. Είναι απαραίτητη η ομαλή διακίνηση καυσοξύλων. Επιβεβλημένη, για την αποφυγή "κλεφτοπόλεμου" Δασαρχείου-λαθροξυλοκόπων.
Θείος Κωστάκης
Τα παρακάτω, γράφονται εξ αφορμής των παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ρητορική που αναπτύσσεται τελευταία και αφορά τα φλέγοντα ζητήματα του τόπου μας, υπαινίσσεται ότι δημοσιοποιεί παλλαϊκά αιτήματα. Εκτιμώ πως πόρρω απέχει από το να αποτελεί μήνυμα αγώνα και δη παλλαϊκό. Ομιλώ για συνθήματα που αφορούν το πετρέλαιο, τον αβάσταχτο ακριτισμό μας και άλλα τινά.
Κατά τη γνώμη μου η ρητορική αυτή είναι ένα προϊόν που απευθύνεται στην τοπική αγορά και ως τέτοιο δικαιούνται να το καταναλώνουν μόνον οι ιθαγενείς αυτού του τόπου, για να βαυκαλίζονται ότι αγωνίζονται, γκιόμτες, και ότι, πού ξέρεις, μπορεί να και να μας δώσουν του χρόνου φθηνό πετρέλαιο. Πρόκειται για μείζονα ένδειξη μιζέριας και απουσίας πολιτικής συνείδησης.
Εγκλωβισμένοι σε μια λογική που μας παρουσιάζει ως παραπεταμένους στα σύνορα, που κρυώνουμε διαρκώς, χωρίς στον ήλιο μοίρα και λοιπά, αναξιοπαθούντων σημαντικά, περιμένουμε την έξωθεν καλή ενέργεια, ώστε να προκόψει αυτός ο τόπος. Φενακίζονται όσοι στηρίζουν ελπίδες σε τέτοιες λογικές.
Και βέβαια, σε τέτοιες κρίσιμες και πικρές ώρες, οι τελευταίοι από τους οποίους θα πρέπει να περιμένουμε να ενεργοποιηθούν για να βγάλουν τον τόπο από την πράγματι κρίσιμη κατάσταση είναι οι αιρετοί στην τοπική αυτοδιοίκηση. Για τους άλλους δυο... να μην πω τώρα! Πλην ελαχίστων, γι' αυτό και σπανίως ακουομένων, οι λοιποί λειτουργούν ως ενδείκτες των παραγόντων που διαμόρφωσαν την τρέχουσα πολιτική ηθική και πρακτική.
Ανοίγω παρένθεση: τους βουλευτές και άλλους δημοφιλείς πολιτευτές τους γιαουρτώνουν και τους δέρνουν. Τους ντόπιους συνεργάτες τους, ήγουν τους αιρετούς στην τοπική αυτοδιοίκηση γιατί τους εξαιρούν; Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στην προεκλογική περίοδο που θα αρχίσει δεν θα πετούν γιαούρτια ή άλλα καταναλωτικά προϊόντα, γιατί κοστίζουν. Θα πέφτει ξύλο και μάλιστα ανελέητο. Τζάμπα είναι. Κλείνω την παρένθεση.
Αντί λοιπόν αυτής της κοντόφθαλμης και εξόχως μαλακίζουσας ρητορικής – και ουδόλως πρακτικής, προτείνω τη δραστηριοποίηση των πολιτών στο επίπεδο της πρωτογενούς παραγωγής, ακόμη και αν πρόκειται για το ζήτημα της θέρμανσης. Αφού και οι τοπικοί έμποροι καυσόξυλων είναι έτοιμοι να διπλασιάσουν τις τιμές την επόμενη χειμερινή περίοδο, ας παράγουμε μόνοι μας την καύσιμη ύλη που χρειαζόμαστε. Ξέρω ότι αυτό προϋποθέτει πολλά και κυρίως χρόνο. Είναι όμως η μόνη λύση που δεν θα επιτρέψει σε μονοπώλια, ολιγοπώλια και άρπαγες (έστω κι αν αυτοί είναι ακόμη και συγγενείς μας) να μας γδέρνουν. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και σε άλλα προϊόντα. Λόγου χάρη, μια κοινωνική συσσωμάτωση μπορεί, στη βάση μιας συμφωνίας, να εξασφαλίσει καλύτερες τιμές για ένα προϊόν, π.χ. το κρέας, που παράγει παραγωγός του τόπου μας. Έτσι και αυτός θα ξέρει εκ των προτέρων ότι θα πουλήσει το κρέας του σε συγκεκριμένες τιμές και οι καταναλωτές θα γνωρίζουν τι τρώνε και πόσο πληρώνουν γι' αυτό.
Τα παραπάνω είναι δυο παραδείγματα. Εντάσσονται σε μια λογική ανάπτυξης με τοπικό χαρακτήρα, η οποία δεν εξαρτάται από πανευρωπαϊκές ή εθνικές πολιτικές. Θέλει να αξιοποιήσει το τοπικό ανθρώπινο δυναμικό και τους πόρους για να πετύχει την πρόοδο που αρμόζει στον τόπο μας.
Επειδή οι αιρετοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, δήθεν και πραγματικοί, συνηθίζουν να αναλώνονται σε κορώνες απίστευτης χαζομάρας και δείχνουν να μην εννοούν ότι πρέπει να αλλάξουν. απευθύνομαι στους πολίτες που δεν έχουν την παραπάνω ιδιότητα: Να βρεθούμε, να συζητήσουμε και να διαμορφώσουμε μια πολιτική ήπιας και κυρίως αειφόρου ανάπτυξης. Να βρούμε τρόπους για να λύσουμε τα προβλήματα, όσα τελοσπάντων μπορούμε, οργανωμένοι σε τοπικό επίπεδο.
Τότε θα έρθει και το τρένο.
Με τα λίγα Ελληνικά που γνωρίζω -δεν είναι και εύκολο
ΑπάντησηΔιαγραφήστον καθένα να κατανοήσει τη γλώσσα που χρησιμοποιείς-
κατάλαβα ότι σίγουρα δεν κατάλαβες τίποτα.
Όσο για την πρότασή σου να στραφούμε στον πρωτογενή τομέα
για να λύσουμε το πρόβλημά μας υπάρχει κι άλλη λύση. Να πιάσουμε από έναν κασμά και να αρχίσουμε το σκάψιμο. Μπορεί να φτάσουμε κάπου που θα έχει λιγνήτη.... ίσως
και πετρέλαιο!