Κάθε πευκοβελόνα...

Γράφει η Φοίβη

Όταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Franklin Pierce ζήτησε το 1855 από τον Seathl, αρχηγό της ινδιάνικης φυλής Σουάμι να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γη του, εκείνος απάντησε με μια 

συγκλονιστική επιστολή, όπου μεταξύ άλλων γράφονται τα εξής: «Πως μπορείτε ν’αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό, τη θέρμη της γης? Τούτη η ιδέα παράξενη είναι για μας. Μα η φρεσκάδα του αέρα και το σπινθηροβόλημα του νερού δεν είναι ιδιοκτησία σας. Πως μπορείτε σείς να τ’αγοράζετε από μας? Κάθε κομμάτι τούτης της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε πευκοβελόνα που τη χτυπάνε οι ακτίνες του ήλιου, κάθε αμμουδερή όχθη, το πούσι στα σκοτεινά δάση, καθε ξέφωτο, κάθε έντομο που βουϊζει, είναι άγιο στη μνήμη και την εμπειρία του λαού μας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τα φερσίματά μας. Τη μια μεριά της γης τη βλέπει ίδια με την άλλη, γιατί είναι ξένος που`ρχεται τη νύχτα και αρπάζει από τη γη ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι αδέρφι του, είναι εχθρός του, κι αφού την κατακτήσει, την αφήνει πίσω και προχωράει. Η αχορτασία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’αφήσει πίσω μονάχα μια έρημο. Η θέα των πόλεών σας πονάει τα μάτια του κόκκινου ανθρώπου. Όμως μπορεί να φταίει που ο κόκκινος άνθρωπος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει».

Μαζί με τα αίτια της οικολογικής κρίσης η απάντηση του αρχηγού των Σουάμι μας αποκαλύπτει και τη δυνατότητα εξόδου απο αυτή, όπως εύστοχα επισημαίνει ένας αναλυτής: «Η λύση του οικολογικού προβλήματος δεν είναι απλώς ζήτημα διοίκησης και τεχνολογίας, όσο σπουδαία κι αν είναι αυτά. Ειναι ζήτημα αλλαγής της πνευματικής μας στάσης, στην πραγματικότητα αλλαγής της κοσμοθεωρίας μας. Και τούτο γιατί μια ορισμένη κοσμοθεωρία δημιούργησε και συνεχίζει να συντηρεί την οικολογική κρίση, και όχι απλώς ένα είδος συμπεριφοράς που θα μπορούσε να αλλάξει μέσω της ηθικής. Το οικολογικό πρόβλημα περιλαμβάνει κοσμολογικές απόψεις που χρειάζεται να αναθεωρηθούν».

H ζωή όπως μας χαρίστηκε και όχι όπως κατασκευάζεται, είναι νόημα, δεν έχει νόημα, είναι ομορφιά, δεν έχει όμορφες πτυχές. Η ζωή είναι μια πραγματικότητα όμορφη στην τραγικότητά της η τραγική στην ομορφιά της. Από τις φαντασιώσεις ή τις ψευδαισθήσεις, από τη ζωή που είναι έξω από τη ζωή, από τη ζωή που αναζητείται στα λεξικά καλούμαστε να επιστρέψουμε προς την ίδια τη ζωή, προς την ελευθερία και τον έρωτά της, προς τη ζωή την ποιητική και τη ζωή της ομορφιάς, προς αυτό που είναι ή οφείλει να είναι η ζωή, «το μη θολούμενον, το έντρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτον».