Εμπρός!

Γράφει η Φοίβη

Στις ημέρες μας χρειάζεται ένα πνευματικό ρεύμα που θα παρασύρει το πολιτικό σύστημα, το οποίο μπορεί να μην έχει τις λύσεις αλλά μπορεί να έχει επίγνωση των προβλημάτων. Έχουμε ανάγκη ενός άλλου πολιτικού λόγου, να μην λέμε την 

πραγματικότητα με παλιά λόγια. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας μπορούμε να αρχίσουμε από το τι μας φταίει. Το καλύτερο είναι να πάμε σε συμπεριφορά ευθύνης και να αρχίσουμε την κριτική από τον εαυτό μας.

Ως ευθύνη θα μπορούσε να ορισθεί η ικανότητα του ανθρώπου να ικανοποιεί τις ανάγκες του, έτσι ώστε να μην εμποδίζει τους άλλους να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες. Τα παιδιά συνήθως μαθαίνουν την υπευθυνότητα μέσα από μια αγαπητική σχέση με υπεύθυνους γονείς, μια σύνδεση που περιλαμβάνει τη διδασκαλία και το παράδειγμα. Η υπευθυνότητα διδάσκεται επίσης από υπεύθυνους συγγενείς, δασκάλους και φίλους με τους οποίους τα παιδιά έχουν κάποιο σύνδεσμο και κάποια επαφή.

Η διανόηση του τόπου μας πρέπει να ενεργοποιηθεί ώστε να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα ώριμο κλίμα, όπως έγινε με τη γενιά του 1930 όπου οι διανοούμενοι αλλά και οι εφημερίδες που την εξέφρασαν, δημιούργησαν μια νέα προοπτική.

Το πνεύμα θέλει να γνωρίζει η ψυχή αρέσκεται στις εκπλήξεις. Το πνεύμα που στρέφεται προς τα έξω θέλει το διαφωτισμό και την ευχαρίστηση του φλεγόμενου ενθουσιασμού. Η ψυχή, που διαρκώς έλκεται προς τα μέσα, επιζητεί την περισυλλογή και την αυτογνωσία. Η θεραπεία του υλισμού επομένως θα ήταν να βρούμε συγκεκριμένους τρόπους να επαναφέρουμε την ψυχή στα πράγματα. Η ύστατη ένωση του πνεύματος και της ψυχής, είναι το πάντρεμα του ουρανού και της γης, των υψηλότερων ιδανικών και φιλοδοξιών μας με τις ταπεινότερες παθολογίες και παράπονα.

Αντίσταση και υπέρβαση του εαυτού μας. Ποτέ η αντίσταση σε κάτι που είναι εξωτερικό δεν μας φέρνει καρπό. Μόνο η αντίσταση σε αυτό που είμαστε έχει βάθος, σημασία και προοπτική. Πρέπει να καταλάβουμε ποιοί είναι οι λόγοι για τους οποίους αισθάνεται άνετα η ελληνική ψυχή μέσα στον διχασμό. Αυτό που ζητάει ο κόσμος, μέσα σ’αυτή την κρίση της γενικής αναξιοπιστίας, συνοψίζεται σε δυο λέξεις: παράδειγμα και νόημα. Η ζωή έχει ανάγκη από το ΝΑΙ. Να ξανασκεφτούμε την ζωή μας με τους όρους της λογικής και του νοήματος. Έρχεται η ώρα μιας λογικής αξιών και μιας λογικής της ευθύνης. Τα ψέμματα τέλειωσαν. Ηρθε η στιγμή της αλλαγής. Πρέπει να πατήσουμε στα πόδια μας, διδασκόμενοι από τα λάθη μας. Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία. Εμπρός!