Το μάξιμουμ

Γράφει η Φοίβη

Το διαχρονικό πρόβλημα των ανθρώπων για τη σχέση διαφοράς και ενότητας, για τη σχέση ανάμεσα στο ένα και τα πολλά, περιμένει για μια ακόμη φορά απάντηση. «Ν’αγαπήσεις το ξένο σαν τον εαυτό σου»: κανένας δεν είπε ποτέ ότι είναι εύκολο να υπερβείς τους φόβους, τις 

αντιπαραθέσεις, τις απογοητεύσεις, αυτό δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη όμως αυτός είναι ο ορίζοντας προς τον οποίο θέλουμε να κατευθυνθούμε, γιατί αυτό που μας ενώνει είναι πιο δυνατό από τις διαφορές μας.

Η υποδοχή του ξένου αποτελεί την ιδρυτική πράξη της ζωής. Μέσω της προσωποκεντρικής αγωγής, ο πνευματικός άνθρωπος καλείται να συνεισφέρει στη δημιουργία όλων εκείνων των απαραίτητων συνθηκών που θα επιφέρουν την αληθινή ενοποίηση του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, η αγωγή αυτή καλείται να δείξει τον τρόπο υπέρβασης των δοκιμασιών, στις οποίες υποβάλλουν τους ανθρώπους τα έθνη, οι πολιτισμοί, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες. Η προσωποκεντρική αγωγή καλείται να καταθέσει μια πρόταση ζωής που να υπερβαίνει τα διάφορα ψευτοδιλήμματα που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την ιστορία` καλείται να δείξει την περιχώρηση διαφοράς και ενότητας, την αρμονία της συνύπαρξης.

Πλησίον μας είναι όλοι εκείνοι που το πεπρωμένο έφερε κοντά μας όταν είχαμε ανάγκη βοήθειας και μας την προσέφεραν χωρίς να το ζητήσουμε, που μας συνέδραμαν, χωρίς καν να το αποθηκεύσουν στη μνήμη τους. Μας έδωσαν από το πλεόνασμα της ζωτικότητάς τους. Πλησίον μας υπήρξαν όλοι όσοι, αδελφικά και ανιδιοτελώς, μας πήραν υπό την προστασία τους και ύστερα μας άφησαν ελεύθερους να συνεχίσουμε τον δικό μας δρόμο. Ο μόνος τρόπος να ξεπληρώσουμε το χρέος αγάπης και ευγνωμοσύνης απέναντι στον γνωστό η άγνωστο που μας βοήθησε είναι να κάνουμε όπως εκείνος, με άλλους. Αν ο «φιλάνθρωπος» απαιτεί ενδόμυχα κάτι από εκείνον που κάποτε βοήθησε, αν περιμένει αναγνώριση, αποδεικνύει ότι μόνος σκοπός του ήταν να τον εξαγοράσει.

Η ευσπλαχνία δημιουργεί διαψυχική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχει η μέριμνα, η φροντίδα για το σώμα κάποιου, και γι’αυτό χρειάζονται οι αρμόδιοι, που αμείβονται άλλωστε, υπάρχει όμως και η συμπόνοια, που κάνει κάποιον ανθρώπινο. Αν λείψει, σημαίνει ότι η υπηρεσία προς τον άλλο έχει γίνει θεσμός η ότι είναι ρουτίνα, «βιοπορισμός» η συναρπαστικό επάγγελμα. Τότε αυτός που δέχεται την βοήθεια γίνεται αντικείμενο. Δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση. Γίνομαι πρόσωπο σημαίνει ότι παύω σ’ένα βαθμό να είμαι εγωιστής και φίλαυτος. Δηλαδή αποδέχομαι τον άλλο ως έτερο. Στον βαθμό που αυτό θα συμβεί, έχει και συνέπειες στην καθημερινότητα. Υπάρχει πιο δημιουργικό γεγονός στη σχέση? Η σχέση ενοποιεί τα πάντα και τότε ο άνθρωπος μπορεί να αποδώσει, ενδεχομένως και μέσα στην ιστορία, το «μάξιμουμ», χωρίς να αφήνει τίποτε απέξω και χωρίς να είναι αυτό το ζητούμενο.