Κάθε σκαλοπατι...

Γράφει η Φοίβη

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αναζητούν την αιτία του προβλήματός τους έξω από τον εαυτό τους. Αυτή όμως η τάση μας κάνει τελικά θύματα. Μας κάνει να νομίζουμε ότι δεν μπορεί να τακτοποιηθεί η ζωή μας, αν δεν αλλάξουν οι άλλοι προς τους οποίους αποβλέπουμε. Μ’αυτό το σκεπτικό παραμένουμε ανίσχυροι και άπρακτοι, κατηγορώντας τους άλλους γι’αυτό. Ίσως μ’αυτό να νοιώθουμε ηθικά 

‘καλύτεροι’ από τους άλλους που ‘φταίνε’, αυτό όμως δεν λύνει το πρόβλημά μας.

 Είναι ανάγκη να παραδεχτούμε μια για πάντα, ότι μέσα μας υπάρχει αντίσταση στην αλήθεια ότι εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να αλλάξουν.

Δεν έχεις πια τον χρόνο για να επαναπαυτείς. Ξεπέρνα, ξεπέρνα συνεχώς κάθε επίτευγμα, κάθε φαινομενική επιτυχία η αποτυχία. Μη στέκεσαι ούτε λεπτό στα παλιά μονοπάτια, στις παλιές πεποιθήσεις. Ξεπέρνα τον εαυτό σου. Άλλαξε τη ζωή σου. Μην πηγαίνεις στον κόσμο προτείνοντας τον εαυτό σου...Τα σημάδια της ανεπάρκειας είναι ακόμα πολλά...Αν ζητήσεις από έναν καθημερινό άνθρωπο να εγκαταλείψει τους ρόλους είναι σαν να του ζητάς να απαρνηθεί τη ζωή του...να εγκαταλείψει το σωσίβιο σε μια απέραντη θάλασσα. Οι άνθρωποι είναι δεμένοι με τους ρόλους τους, και κυρίως με τις δυστυχίες που είναι αναπόσπαστο μέρος τους, περισσότερο και από την ίδια την αναπνοή τους. Οι ρόλοι είναι ασπίδες, πίσω από τις οποίες οι άνθρωποι, προσποιούμενοι ότι είναι απασχολημένοι, υπερασπίζονται την έλλειψη της ευθύνης τους. Η υπευθυνότητα αρχίζει από τη στιγμή που θα στραφούμε στον εαυτό μας με παραδοχή των σφαλμάτων μας και διάθεση για αλλαγή τρόπου σκέψης και πράξης. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, στον εαυτό μας, ας εντοπίσουμε την εσωτερική μας αντίσταση και ας αφήσουμε κατά μέρος την επιθυμία μας να ήταν οι άλλοι το πρόβλημά μας.

Οφείλουμε να αγαπάμε τους άλλους, όχι όμως και να τους υποκαθιστούμε. Δεν είναι δικό μας χρέος να αισθανόμαστε εμείς τα αισθήματα που οφείλει να νοιώσει ο άλλος. Δεν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς την υποχρέωσή του να σκεφτεί. Δεν μπορούμε να ενεργούμε εμείς στη θέση του. Και σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να υποστούμε εμείς αντί γι’αυτόν, τις απογοητεύσεις που θα του χρειαστούν για να αναγκαστεί να οριοθετήσει τη ζωή του. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να ωριμάσουμε εμείς για κάποιον άλλο. Αυτό είναι που ο καθένας μόνο για τον εαυτό του μπορεί να το κάνει. Και κανένας δεν μπορεί να ωριμάσει αντί για μας.

Αυτό είναι που πρέπει να μετατρέψεις...αυτό που νιώθεις τώρα! Παρατήρησε τον εαυτό σου! Εσύ μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι ο πόνος που αισθάνεσαι προκλήθηκε από εμένα, από τις λέξεις μου` στην πραγματικότητα, εκείνος ο πόνος λιμνάζει μέσα σου...ανέκαθεν, σαν ένα κανάλι με στάσιμο νερό! Είναι το σύμπτωμα μιας πληγής που είναι ακόμη ανοιχτή, αιτία για όλες σου τις συμφορές...Συγκράτησε αυτό τον πόνο...κατανόησέ τον...Αγάπησέ τον. Μην ξεφεύγεις! Νοητές εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, προσαρμόζονται σε προκαθορισμένα μηχανικά πρότυπα, οι μύες του προσώπου συσπώνται για να λάβουν συγκεκριμένες εκφράσεις, στα χείλη έρχονται εκείνες οι λέξεις, και συ είσαι όμηρος ώσπου νέες καταστάσεις και συναντήσεις να σε εκσφενδονίσουν σε κάποιο άλλο κλουβί...

Οι ρόλοι είναι τα σκαλιά μιας σκάλας. Μην επαναπαύεσαι σε κανένα από αυτά. Χρησιμοποίησέ τα! Χρησιμοποίησέ τα για να πατήσεις το πόδι σου και να ανέβεις ψηλότερα, γιατί ο κάθε ρόλος είναι η υλοποίηση ενός τρόπου σκέψης. Η εγκατάλειψη ενός ρόλου και η μετάβαση στον επόμενο σημαίνει ότι η υπέρβασή του έχει πραγματοποιηθεί στο Είναι` κάθε σκαλοπάτι που αφήνουμε πίσω μας σηματοδοτεί την ολοκλήρωσή μας.  

(Φωτο:Robert Doisneau, Παρίσι 1949)