Συμπεράσματα ενός πολέμου

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Την τρέχουσα περίοδο βρισκόμαστε στη μέση ενός αμυντικού οικονομικού πολέμου τον οποίο, προς το παρόν, χάνουμε χωρίς να υπάρχουν περιθώρια ουσιαστικής αντίστασης. Η χώρα βρίσκεται για ακόμα μία φορά στην ιστορία της σε "κατοχή". Εχει μικρή σημασία το είδος των όπλων και μεθόδων που εφαρμόζονται: ο κλασικός πόλεμος προσβάλει τη βιολογική ζωή άμεσα, ενώ ο οικονομικός δια μέσου της 

καθήλωσης στην κατάσταση του σκλάβου που παραιτείται όλων των δικαιωμάτων του πλην της αναπνοής. Αυτό χωρίζει τα δύο είδη πολέμων: μία αναπνοή.

Τα συμπεράσμα που εξάγονται για τις ισορροπίες της κοινωνίας είναι χαρακτηριστικά και απαντούνται από τον άνθρωπο ξανά μετά από 70 χρόνια. Καταρχήν διαπιστώνεται ότι υπάρχει μια κρυφή ελίτ στο παρασκήνιο που εκκινά και υποκινεί τη διαμάχη καθώς και νέμεται άμεσα τα οφέλη αυτής μέσω της εξαθλίωσης των κρατών που προσβάλλονται. Η ίδια όμως ζει στην ασφαλή κατάσταση ειρήνης και ευημερίας. Στο επίπεδο της κοινωνίας οι αλλαγές είναι δραματικές. Η πλειοψηφία του λαού, που για δεκαετίες έκτισε μια υλική υποδομή και κυρίως επένδυσε τα όνειρα της για μια ακόμα καλύτερη στο μέλλον, βλέπει όλα να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι. Οσα κατακτήθηκαν με δεκαετίες αγώνα χάνονται μέσα σε λίγους μήνες, ενώ στην πραγματικότητα δωρίζονται σαν θυσία στους αδηφάγους κυβερνώντες του κόσμου. Εκτελεστικά όργανα και μεσάζοντες αυτής της νέας τάξης είναι οι πολιτικοί και διευθυντές που για την ελίτ δεν παύουν να είναι μισθωτοί εργάτες, αλλά για την κοινωνία είναι δοσίλογοι και "τσιράκια". Επιμέρους φαινόμενα αποτελούν, αλλά δεν περιορίζονται, στην εμφάνιση φασιστικών στοιχείων (αν και "ξεφουσκωμένα" σε σχέση με παλαιούς καιρούς), η εμφάνιση νόμιμων τοκογλυφικών ανταλλακτηρίων χρυσού που αγοράζουν οικογενειακά κειμήλια για λίγα μετρητά και τέλος ο διάχυτος φόβος της επιβίωσης που οδηγεί σε άκριτη αποδοχή κάθε είδους εξουσίας.

Δε θα πρέπει να παραλείψουμε τα θετικά αυτού του πολέμου. Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι ότι, μετά την άλωση της χώρας αυτή θα συνεχίσει με νέα ελπίδα στο μέλλον, όπως ένα καμμένο δάσος ανανεώνεται, αρκεί και τα δύο να μην καταπατηθούν. Ενα ακόμα είναι ότι, η τρέχουσα νέα γενιά μπορεί να επιτέλους να αποκρούσει την κατηγορία ότι είναι "κακομαθημένη", αχάριστη και χωρίς ποιότητα. Βλέπει να χάνει τα όνειρα της, που είναι πολύ χειρότερο από τη φτώχεια του περασμένου αιώνα η οποία όμως συνοδευόταν από ελπίδα και αισιοδοξία. Ενα τελευταίο συμπέρασμα ακόμα είναι ότι, ούτως ή άλλως, η ζωή συνεχίζεται...