Είσαι ένα ρουμπίνι

Henri Cartier-Bresson, Ινδία 1948                            

Γράφει η Φοίβη

      

Χρόνια τώρα πας κι έρχεσαι.

Ερωτοτροπείς με την ίδια πλάνη.

Χρόνια τώρα ξεφεύγεις απ’τον πόνο.

Χάνεις την έκσταση.

Έλα, γύρισε πίσω στη ρίζα της ρίζας

της ίδιας σου της ψυχής.

Όταν χάσεις κάθε αίσθηση του εαυτού σου,

θα σπάσουν οι αλυσίδες που σε κρατούν δεμένο.

Χάσε ολότελα τον εαυτό σου.

Έλα, γύρισε πίσω στη ρίζα της ρίζας

της ίδιας σου της ψυχής.

Πως σε πλάνεψε τόσο αυτός ο κόσμος

ενώ μέσα σου κρύβεται τέτοιος πλούτος?

Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου κι έλα –

Γύρισε πίσω στη ρίζα της ρίζας

της ίδιας σου της ψυχής.

Γεννήθηκες

από τις ακτίνες του μεγαλείου του Θεού,

όταν τ’αστέρια βρίσκονταν σε τέλεια θέση.

Πόσο ακόμα θα υποφέρεις από τα χτυπήματα

ανύπαρκτου χεριού?

Έλα, γύρισε πίσω στη ρίζα της ρίζας

της ίδιας σου της ψυχής.

Είσαι ένα ρουμπίνι φυλακισμένο στο γρανίτη.

Πόσο καιρό ακόμα θα μας ξεγελάς

μ’αυτό σου το περίβλημα?

Φίλε μου,

τη βλέπουμε την αλήθεια στα μάτια σου!

Έλα, γύρισε πίσω στη ρίζα της ρίζας

της ίδιας σου της ψυχής.

                                                           Τζελαλαντίν Ρουμί

  Όποιος εξαρτάται από τον κόσμο παραμένει γητευμένος στίς χαμηλότερες περιοχές της ύπαρξης. Μια ολόκληρη ζωή έψαχνες για ασφάλειες και εφήμερες ικανοποιήσεις έξω από τον εαυτό σου...συνεχώς αμφιταλαντευόμενος μεταξύ φόβου και ελπίδας...που είναι οι ρίζες της εξάρτησης...

Η πιο ακράδαντη πίστη σου...η πιο βλαβερή πεποίθησή σου, είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω από τον εαυτό σου, κάποιος η κάτι από το οποίο εξαρτάσαι, κάποιος η κάτι που μπορεί να σου δώσει η να σου πάρει, να σε επιλέξει η να σε καταδικάσει. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από το να εξαρτάσαι από τους άλλους, από την κρίση τους. Για να απελευθερωθείς από όλα αυτά χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία. Το να κατηγορείς τον κόσμο, να διαμαρτύρεσαι, να δικαιολογείσαι, να κρύβεσαι, είναι εκδηλώσεις μιας κακορίζικης ανθρωπότητας, συμπτώματα που αποκαλύπτουν την εξάρτηση, την απουσία της ‘πραγματικής’ θέλησης.

Δεν θα σταματήσω ποτέ να το επαναλαμβάνω: δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον εαυτό σου...Αυτό που αποκαλείς ‘κόσμος’ είναι μόνο ένα αποτέλεσμα...Αυτό που αποκαλείς πραγματικότητα είναι η υλοποίηση, η αντανάκλαση των ονείρων η των εφιαλτών σου...Ψάξε την ελευθερία, βγές από αυτή την πληθώρα των απελπισμένων. Επίβαλε στον εαυτό σου ένα νέο τρόπο διαίσθησης. Κατάκτησε το άπειρο μέσα σου και οι γαλαξίες θα μοιάζουν με κόκκους άμμου. Διεύρυνε την οπτική σου και θα δεις τον κόσμο να μικραίνει. Ψάξε την ακεραιότητα και αυτά που για τους άλλους είναι ανυπέρβλητα βουνά για σένα θα είναι μικρά λοφάκια.

Εάν εργαστείς ακατάπαυστα και αφοσιωθείς για τόσα χρόνια όσα ξόδεψες για να κάνεις κακό στον εαυτό σου, μια μέρα ο χρόνος θα σκιστεί, θα ανοίξει ένα τούνελ που θα σε οδηγήσει στο πιο πραγματικό κομμάτι με το οποίο ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να επανασυνδεθεί: το όνειρό του. Ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο δρόμο προς την ψυχή όταν νοιώθουμε συνδεδεμένοι με τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω μας και όταν ζούμε τόσο με την καρδιά όσο και με το μυαλό. Ξέρουμε ότι έχουμε φροντίσει την ψυχή όταν νοιώθουμε την ευχαρίστηση βαθύτερα απ’ό,τι συνήθως κι όταν η ευσπλαχνία παίρνει τη θέση της δυσπιστίας και του φόβου.

Επομένως, όταν μες στη σύγχυση και τα σφάλματα της προσπάθειάς μου να ζήσω μια διάφανη ζωή, εγώ είμαι ο τρελλός κι όχι οι άλλοι γύρω μου, ξέρω ότι ανακαλύπτω τη δύναμη που έχει η ψυχή να κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα.