Η παλιά Φλώρινα 1912 – 1970 μέσα από το φωτογραφικό αρχείο του Θ.Βογιατζή: Ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου και ο Παπαχρηστίδης

Ωραιότατη φωτογραφία της παλιάς χιονισμένης εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Φλωρίνης. Την τράβηξε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής, τον Δεκέμβριο του 1942, ο παλιός καλός Φλωρινιώτης, νεαρός τότε ερασιτέχνης φωτογράφος και 

μετέπειτα Οικονομικός ΄Εφορος, Ανδρέας Παπακωνσταντίνου (1920-2008). Ο μακαρίτης σήμερα Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, τον οποίο γνώριζα προσωπικά, ήταν μόνιμα εγκατεστημένος εδώ και πολλές δεκαετίες στο πανέμορφο Ναύπλιο, δεν ξεχνούσε όμως ποτέ την αγαπημένη του Φλώρινα, την οποία τακτικά επισκεπτόταν.

Ο ιστορικός Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Φλωρίνης, κτίσθηκε το έτος 1835 από ευσεβείς Χριστιανούς της Ελληνικής Κοινότητας Φλωρίνης. Στον Ναό αυτό έγινε η πρώτη επίσημη δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης μας από τον τουρκικό ζυγό, τον Νοέμβριο του 1912, όπου έκτοτε εορτάζεται κάθε χρόνο. Η ανοικοδόμηση του Ναού έγινε τα χρόνια 1948-1950.

Στο βάθος, το οίκημα όπου για πολλές δεκαετίες κατοικούσε ο σεβάσμιος και πολύ αγαπητός στους παλιούς Φλωρινιώτες, αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Γερμανός Χρηστίδης (1883-1968), ο γνωστός σε όλους μας Παπαχρηστίδης (ένθετη φωτογραφία). Πίσω από το οίκημα αυτό, που εδώ και 40 περίπου χρόνια έχει κατεδαφισθεί, υπάρχει το παλιό νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου, το οποίο λειτούργησε από το 1835 μέχρι το  τέλος του 1984, δηλαδή για 150 ολόκληρα χρόνια.

Ο Παπαχρηστίδης είχε γεννηθεί στο Μαύροβο (σημερινό Μαυροχώρι) της Καστοριάς. ΄Ηταν απόφοιτος της περίφημης Θεολογικής Σχολής της Χάλκης  (1912), που δυστυχώς σήμερα δεν λειτουργεί, κάτοχος τελείως τριών ξένων γλωσσών (Γαλλικά, Γερμανικά, Τουρκικά) και καθηγητής  της Θεολογίας στο Γυμνάσιο της Φλώρινας τα χρόνια 1915-1920 και 1934-1939. Στην Φλώρινα, την οποία αγάπησε με πάθος, είχε εγκατασταθεί από την εποχή του Α΄ παγκοσμίου πολέμου (1915), την αγάπη του δε αυτή του την ανταπέδιδαν όλοι οι Φλωρινιώτες και σήμερα, 45  χρόνια μετά τον θάνατό του, τον θυμούνται  με ευγνωμοσύνη για όσα προσέφερε στην πόλη μας.  Η γενναία δωρεά του προς τον «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ», υπήρξε η βάση για να ανεγερθεί το σημερινό του κτίριο.

Θυμάμαι τον Παπαχρηστίδη με την βιβλική, ασκητική, ευγενική, ήρεμη και πάντα γελαστή μορφή του, να περνάει από τους παραποτάμιους δρόμους της γειτονιάς μου, κρατώντας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες μια ομπρέλα για την προστασία του από τον ήλιο. Παιδιά εμείς, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, κάθε φορά που τον βλέπαμε τρέχαμε να του φιλήσουμε το χέρι και αυτός ευλογώντας  μας, μας έλεγε και μια παροιμία ή κάποιο ανέκδοτο. Άλλες φορές τον συναντούσαμε να κατεβαίνει ξημερώματα, ενώ εμείς ανεβαίναμε, από το γραφικό μονοπάτι που οδηγεί στο «Ουτς Μπουνάρ», (τουρκικές λέξεις που σημαίνουν «τρεις πηγές», σύμφωνα και με τις πινακίδες που είχε τοποθετήσει τότε σε διάφορα σημεία του δάσους, ο αείμνηστος και πολυτάλαντος, καλός μου φίλος, Ηλίας Βυζάντης (1910-1980), ζωγράφος, επιγραφοποιός, φυσιολάτρης, ορειβάτης, κιθαρίστας, χορωδός, προπολεμικός κανταδόρος της Φλώρινας κ.λ.π.) και μέσα στο ημίφως να ξεπροβάλλει ευθυτενής, με  την σεβάσμια και επιβλητική φυσιογνωμία του. Εκείνα τα χρόνια, η τοποθεσία αυτή ήταν από τις αγαπημένες των Φλωρινιωτών, που κατά εκατοντάδες ανέβαιναν κάθε Κυριακή πρωί για αναψυχή. Ας είναι αιωνία η μνήμη του, θα τον θυμόμαστε πάντα με πολύ συγκίνηση.

Θανάσης  Βογιατζής

Φλώρινα   3-1-2013