Διάλογος

Γράφει η Φοίβη

Η δημοτική ποίηση είναι εκδήλωση πνευματική, μέσα στην οποία καταφαίνεται ακριβέστερα ίσως απ’όλες τις άλλες εκδηλώσεις με όλο το νοηματικό της βάθρο η συνείδηση που έχει ο λαός για τον άνθρωπο και 

τον κόσμο. Η γνωριμία της μας εισάγει στα εσώτατα κινήματα της ψυχής του λαού, εκεί όπου από τις πρώτες πηγές του ξεπηδά ασυγκράτητη η μεγάλη ορμή και ο μεγάλος πόνος της ζωής.

Έτσι και η δημοτική μας ποίηση στέκει μπροστά μας σαν μιά ολοζώντανη παρουσία, σαν μιά δυναμική αποκάλυψη αυτού, που παλεύει να γίνει άνθρωπος μέσα στην πράξη. Γιατί μέσα στην ποίηση αυτή αντικρύζουμε ένα μεγάλο λαό, που η συνείδησή του έχει τις καταβολές της βαθειά μέσα στην ιστορία του ανθρώπου. Ο λαός ο ίδιος έρχεται να δώσει το λόγο για τη ζωή. Και ο λόγος αυτός είναι τόσο παλιός όσο και η ζωή του.

Η αγάπη μου για τη δημοτική ποίηση είναι αυτή που με οδήγησε να γράψω τους: «Επισκέπτες», εμπνεόμενη από το αντίστοιχο δημοτικό τραγούδι μας και συγχαίρω τον φίλο αναγνώστη που πρόσεξε το διαφορετικό στυλ γραφής και αναρωτήθηκε το γιατί.

Ίσως να ήταν παράλειψη που δεν το ανέφερα αλλά παρασύρθηκα από την προσπάθειά μου να στραφώ στον Ερμή – «Ερμηνευτική», την τέχνη δηλαδή να ανακαλύπτουμε την ποίηση στις εμπειρίες μας. Η οπτική του Ερμή μπορεί να μας δείξει τον τρόπο να συμφιλιώνουμε τις εμπειρίες του βάθους και του σκότους με την καθημερινή ζωή. Σύμφωνα με το δημοτικό τραγούδι που προσπάθησα να σας κάνω κοινωνούς, ο Ερμής μπορεί να αποκαταστήσει τη σχέση ανάμεσα στη μητέρα – ψυχή που θέλει να ανθεί η ζωή με οποιοδήποτε κόστος, και τη θυγατέρα – ψυχή που έχει μιά τάση απομάκρυνσης από τη ζωή προς το άγνωστο. Με τη βοήθεια του Ερμή μπορούμε να «διαπεράσουμε με το βλέμμα μας» την αυτοκαταστροφικότητα και τη μελαγχολία μας, τις ερωτοτροπίες μας με τον κίνδυνο και τους εθισμούς μας και να αναρωτηθούμε τι σκοπό άραγε να εκπληρώνουν στη ζωή μας και τι εκφράζουν.

Ένα συνηθισμένο πρόβλημα με τις μητέρες είναι ότι ασχολούνται τόσο πολύ με την καλοπέραση των παιδιών τους και είναι τόσο αφοσιωμένες στο ρόλο της μητέρας που το βρίσκουν δύσκολο να επιτρέψουν στα παιδιά τους να γίνουν ανεξάρτητα άτομα, διαφορετικά από τις ίδιες. Όλοι έχουμε την ανάγκη να βρούμε τρόπο να γίνουμε ανεξάρτητα άτομα ανακαλύπτοντας τα βάθη και ακόμη το ίδιο μας το σκότος χωρίς να αποκοβόμαστε από την εσωτερική μητρική καθοδήγηση που μας κρατάει στη ζωή και τη κοινωνία.

Η σοφή μητέρα ξέρει ότι το παιδί της μπορεί να διαμορφώσει την προσωπικότητά του ζητώντας εκείνο το μυστήριο που δραματοποιήθηκε στη δημοτική μας ποίηση και στην αρχαία μας λογοτεχνία από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα. Δεν μπορούμε να κρύψουμε όλους τους πειρασμούς που μας οδηγούν στον αφανισμό. Μάταια προσπαθούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από την επαφή με το θάνατο, όπως μαθαίνουμε από την ιστορία του Βούδα, που οι γονείς του προσπάθησαν να τον προστατέψουν από κάθε ανθρώπινη δυστυχία` η ολοκληρωμένη μητρότητα όμως απαιτεί να επιτρέψουμε στο παιδί να εκτεθεί στον κίνδυνο. Η βαθειά αίσθηση μητρότητας περιλαμβάνει την έξοχη ικανότητα της μητέρας, της μάνας του  δημοτικού τραγουδιού να αγαπάει την κόρη της περιμένοντας, "προσευχόμενη" στα "αξιοπρεπη" γράμματά της, την επιστροφή στον εαυτό της και την ανοιχτή αγκαλιά της.