Ο σπλαχνικός Ιησούς

Σάββατο Θ΄ εβδομάδος, Μθ 15,32-39

Ο Κύριος ευρισκόμενος για τρεις μέρες πάνω στο βουνό που υψώνεται ανατολικά της λίμνης Γενησαρέτ, θεράπευσε πολλούς  χωλούς, τυφλούς, κωφούς , κουλλούς, και άλλους πολλούς. Τους είχαν φέρει με κόπο οι δικοί τους ως πάνω και τους έρριξαν στα πόδια του. Κι όταν τους έκανε καλά, όλος ο λαός δόξαζε το Θεό. Στη συνέχεια Ο Ιησούς κάλεσε τους
μαθητάς του και τους είπε· Σπλαχνίζομαι αυτό το λαό, διότι τρις μέρες τώρα μένουν κοντά μου και δεν έχουν τί να φάνε. Να τους αφήσω να φύγουν νηστικοί δεν θέλω, μήπως εξαντληθούν και πέσουν στο δρόμο (32). Του λένε οι μαθηταί του·

-Εδώ στην ερημιά από πού να έχουμε τόσα ψωμιά, ώστε να χορτάσουμε την πείνα τόσων ανθρώπων; (33). Και τους λέει ο Ιησούς.

-Πόσα ψωμιά έχετε; Κι εκείνοι του απάντησαν ότι έχουν εφτά ψωμιά και λίγα ψαράκια (34).

Και έδωσε εντολή στο πλήθος του λαού να μισοξαπλώσουν  κάτω στη γη (35).

Πήρε τότε στα χέρια τα εφτά ψωμιά και τα ψαράκια κι αφού ευχαρίστησε το Θεό, τεμάχισε το ψωμί και το έδωσε  στους μαθητάς του και οι μαθηταί του στο λαό (36).

Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν και πήραν το περίσσευμα των τεμαχίων του ψωμιού εφτά σπυρίδες γεμάτες (37).

Αυτοί που έτρωγαν ήταν τέσσερες χιλιάδες άντρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά (38).

Κι όταν απόλυσε τα πλήθη του λαού, ανέβηκε στο πλοίο και ήρθε στα όρια της περιοχής Μαγδαλά (39).

Σχόλια.

32. Ο Χριστός σπλαχνίζεται το λαό. Η παρουσία του στη γη, το κήρυγμά του, και τα σημεία του, δείχνουν πολλά και μεγάλα, αλλά κυρίως δείχνουν την ευσπλαχνία του για το λαό. Νοιάζεται όχι μόνο για το μεγάλο, τη σωτηρία τους, αλλά και για τις υλικές ανάγκες τους, για το ότι λ.χ. οι άνθρωποι είναι χωρίς ανεφοδιασμό τροφίμων τρεις μέρες πάνω στο βουνό, κι ότι σίγουρα τα τρόφιμα που είχαν πάρει μαζί τους τέλειωσαν, και πεινούν. Με το ότι δεν ήθελε να τους αφήσει να φύγουν νηστικοί, για να μην πέσουν κάτω εξαντλημένοι, αλλ’ ήθελε πρώτα να τους χορτάσει και ύστερα να τους απολύσει, διαφαίνεται η φιλάνθρωπη διάθεσή του.

33. Οι μαθηταί παρεξήγησαν τα λόγια του. Νόμισαν ότι ο Ιησούς τους ζητάει ν’ αναλάβουν αυτοί το χορτασμό του λαού, γι’ αυτό και παρουσιάζουν τη δυσκολία. Αν δεν ήταν έρημος ο τόπος, προφανώς θα ήταν πρόθυμοι να πάνε να ψωνίσουν για όλους. Αλλά τόσο η πόλη ήταν σε αρκετά μακρινή απόσταση, όσο και τα οικονομικά τους λίγα, και η μεταφορά των τροφίμων δύσκολη. Όλ’ αυτά δικαιολογημένα. Ένα ήταν το λάθος τους, ότι, ενώ πρόσφατα είχαν δει τον Κύριο με 5 ψωμιά και 2 ψάρια να χορταίνει 5 χιλιάδες άντρες, χώρια τις γυναίκες και τα παιδιά, δεν του είπαν· Κύριε, εσύ μ’ ένα σημείο παρόμοιο μπορείς να τους χορτάσεις. Κάνε το σημείο. Αλλά λησμόνησαν την εξουσία του διδασκάλου ή δίστασαν να του προτείνουν. Ίσως να διαισθάνθηκαν ότι ο Κύριος προς τα εκεί το πάει. Αντιμετώπισαν δηλαδή το πράγμα μ’ έναν εντελώς αδρανή και αμήχανο τρόπο. Κατά τον οξυδερκή Ιωάννη χρυσόστομο συνέβη αυτό ή διότι οι μαθηταί έγιναν καλύτεροι από τότε, ή διότι έβλεπαν το λαό να μη νοιώθει τόσο έντονα την πείνα.

34. Ρωτάει ο Κύριος τους μαθητάς πόσα ψωμιά έχουν, όχι γιατί δεν ξέρει, αλλά διότι ήθελε με το ερώτημα να διεγείρει στη μνήμη τους το χορτασμό των πεντακισχιλίων, για να του ζητήσουν και τώρα να κάνει το ίδιο.

35. Έδωσε εντολή να πάρουν θέση φαγητού. Θυμίζουμε ότι τότε οι άνθρωποι  συνήθιζαν να τρώνε όχι καθιστοί στην καρέκλα, όπως σήμερα, αλλά πλαγιαστοί στηριζόμενοι στο αριστερό τους χέρι, για να είναι το δεξί τους ελεύθερο.

36. Όπως η μία και η αυτή γη τρέφει εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ανθρώπους που πέρασαν και περνούν από το φλούδι της, χωρίς να εξαντλούνται τ’ αποθέματά της, έτσι τώρα ο ίδιος ο δημιουργός της γης κι όλου του κόσμου ευλογεί και χορταίνουν όλοι, και περισσεύουν εφτά κοφίνια. Τα ψωμιά ο Κύριος τα έδινε στους μαθητάς κι εκείνοι στο λαό, για να βλέπουν ότι το ψωμί πηγάζει από τα χέρια του, και ότι και αυτοί συμμετέχουν στο θαύμα ενεργώς. Σπυρίδα είναι το ζεμπίλι· βλ. Σιαμάκη Κ., Μελέτες 5,3, λ. σπυρίς και κόφινος.

37. Τα περισσεύματα δεν πετάχτηκαν, αλλά μαζεύτηκαν. Τότε δεν υπήρχε η ευχέρεια στους ανθρώπους να πετούν τρόφιμα, όπως γίνεται σήμερα λόγω ευμάρειας και σπατάλης, με την οποία προκαλούμε το Θεό και τους πεινασμένους. Τότε οι άνθρωποι το ψωμί το έβγαζαν με πολύ κόπο και δεν πετούσαν ούτε ψίχουλο.

38. Οι άντρες που έφαγαν ήταν 4 χιλιάδες. Μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι χόρτασαν συνολικά 8 χιλιάδες.

39. Μετά το χορτασμό ο Κύριος έφυγε με πλοίο, προφανώς για να προλάβει τυχόν ενθουσιαστικές εκδηλώσεις του λαού, που δεν το είχε και πολύ να τον ανακηρύξει βασιλιά και να δημιουργηθεί πρόβλημα με τους κατακτητάς Ρωμαίους, που μια τέτοια κίνηση θα την εκλάμβαναν σαν επανάσταση. Αλλ’ ο Κύριος δεν ήρθε για να γίνει τέτοιου ταπεινού είδους βασιλιάς. Ήταν μοναδικός βασιλιάς ουρανού και γης και ήρθε στον κόσμο για να δώσει σωτηρία.

Μακάρι να αισθανθούμε το μεγαλείο του βασιλικού του αξιώματος και να νοιώσουμε ότι είμαστε μέλη της βασιλείας του και κληρονόμοι αφθάρτων και αιωνίων αγαθών.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης