Ένας ίσον κανένας

Γράφει η Φοίβη

Η υποδοχή του άλλου αποτελεί την ιδρυτική πράξη της ζωής. Η ετερότητα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αιτία ρήξης και εχθρότητας αλλά ως έναυσμα κοινωνίας και επικοινωνίας. Η διαφορά και η ενότητα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στην αλήθεια. Διαφορά, δηλαδή ασυγχύτως:
σε κάθε αυθεντική σχέση τα πρόσωπα δεν συγχύζονται και δεν μαζοποιούνται. Ενότητα, δηλαδή αδιαιρέτως: σε κάθε αυθεντική σχέση τα πρόσωπα δεν απομονώνονται και δεν αποξενώνονται.

Η ζωή είναι σχέση. Αν ζητάμε έναν επιστημονικά έγκυρο και φιλοσοφικά επαρκή ορισμό του φαινομένου της ζωής, πρέπει να αρκεσθούμε στον εξής: η ζωή είναι ένα σύνολο ενεργουμένων σχέσεων. Ζει μόνο ό,τι σχετίζεται, δηλαδή επικοινωνεί, ανταλλάσει ενέργεια με το περιβάλλον του και ζει τόσο χρόνο, όσο διαρκεί η σχέση. Ο Άλλος είναι παρών ως ξεχωριστός και είναι απών όταν αρνούμαστε να είναι διαφορετικός. Η παρουσία και η απουσία δεν έχουν τοπικό και χρονικό περιεχόμενο, αλλά τροπικό, δηλαδή προσωπικό. Η σχέση δεν εξαντλείται στη φυσική παρουσία του άλλου. Η διεύρυνση στην αθανασία γίνεται μόνο αν διαφυλαχθεί η διαφορά. Μια ένωση είναι ενότητα, όταν διασώζει τη διαφορά χωρίς να οδηγεί σε διαίρεση.

Μόνο μια λογική αυτάρκειας θα μπορούσε να απορρίπτει εξ αρχής τα καλά που προέρχονται από τη διαφορετικότητα. Επί πλέον, μόνο μια στάση που μαρτυρεί ανασφάλεια θα μπορούσε να φοβάται τη διαφορετικότητα. Ένας άνθρωπος με σιγουριά για την ταυτότητά του και χωρίς σύνδρομα ανασφάλειας και μειονεξίας αισθάνεται ευγνωμοσύνη προς το διαφορετικό γιατί κάνει καλύτερο τον ίδιο. Αν ο ξένος ήταν όμοιος, αν εννοείτο ως προέκταση και αντανάκλαση [βιολογική, εθνική η ψυχολογική η όποια άλλη] του εαυτού σου, δηλαδή «μια από τα ίδια» τότε θα αυγατιζόταν και θα πλούτιζε ο θάνατος και όχι η ζωή. Τίποτα δεν υπάρχει, κάθε τι συνυπάρχει. Τίποτα δεν ζει μόνο του αλλά συζεί και μάλιστα όχι με το όμοιό του αλλά με το ανόμοιό του, το διαφορετικό ακόμα και με το αντίθετό του, το ξένο, το Άλλο.  Θα επιβιώσουμε μόνο εάν και όταν μάθουμε να συμβιώνουμε, επειδή δεν υπάρχουμε απλώς, μα συνυπάρχουμε κυρίως. Όλα τα όντα αλληλοπεριχωρούνται. Το μέγιστο πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη, αλλά η συνύπαρξη` όχι δηλαδή το πως θα υπάρχω, αλλά πως θα συνυπάρχω.Τίποτα δεν είναι μόνο του, αλλά υπάρχει επικοινωνώντας, ενεργώντας και σχετιζόμενο. Ένας ίσον κανένας, είναι η μεγάλη αλήθεια.