Το Γραφείο του Υπουργού

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Τα Υπουργεία μιας κυβέρνησης μπορούν να διακριθούν σε δύο κατηγορίες: τα αμιγώς ρυθμιστικά ασχολούνται μόνο με τον έλεγχο της λειτουργίας ενός συγκεκριμένου τομέα της δημοσιας ζωής όπως πχ. την Οικονομία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημόσια Τάξη και τα μικτά, δηλαδή

ρυθμιστικά και εκτελεστικά όπως η Υγεία, η Παιδεία και η Ανάπτυξη. Στο γραφείο ενός υπουργού της δεύτερης κατηγορίας υπάρχουν τρεις φάκελοι: ο πρώτος περιέχει τις επιταγές της διεθνούς εξουσίας που επιβάλλονται από ξένες ανεπτυγμένες δυνάμεις σε κάθε μικρό κράτος όπως το δικό μας, ο δεύτερος περιέχει τα συμφέροντα του εγχώριου συστήματος διαπλοκής όπου συμμετέχει η "παρα-κυβέρνηση" της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ και ο τρίτος περιέχει τις πραγματικές ανάγκες της λαϊκής μάζας και του έθνους.

Από τις τρεις παραπάνω υποθέσεις, η πρώτη θεωρείται ανελαστική. Εδώ και αιώνες, πριν ακόμα από τη σύσταση του σύγχρονου ελληνικού έθνους, η διεθνής εξουσία επιβάλει μια συγκεκριμένη πολιτική απέναντι στα αδύναμα έθνη που φτάνει μέχρι το σημείο της αποικιακής επιβολής όπως συμβαίνει σήμερα. Είτε μέσω της διπλωματικής οδού των ισχυρών χωρών και οργανισμών όπως ΗΠΑ, Γερμανία, ΔΝΤ κτλ, είτε μέσω νόμιμων και παράνομων οικονομικών και ψυχολογικών πιέσεων και κινήτρων από μεγάλες επιχειρήσεις όπως τράπεζες, το εγχώριο πολιτικό σύστημα ελέγχεται στενά υπέρ του ξένου συμφέροντος. Η δεύτερη υπόθεση αφορά στα "έργα και ημέραι" των εντόπιων αρχόντων και στις περιπτώσεις κακοδιαχείρησης και σπατάλης του δημοσίου χρήματος των τελευταίων δεκαετιών. Η συμμετοχή σε αυτήν ενός αξιωματούχου είναι δεδομένη. Το κίνητρο της πλειοψηφίας των δημοσίων προσώπων είναι η προσωπική φιλοδοξία και όχι η ανιδιοτελής προσφορά στο σύνολο, αλλά ακόμα και αν κάποιος επιθυμίσει να ακολουθήσει γνήσια πολιτική, το σύστημα θα τον νικήσει μέσω εκβιασμών, φιλικών και μη πιέσεων κτλ. Συνεπώς και αυτή η πλευρά θεωρείται ανέγγιχτη και ανελαστική. Η μόνη περίπτωση συμφερόντων τα οποία μπορούν να συμπιεστούν με σκοπό την ικανοποιήση των άλλων δύο είναι αυτά του απροστάτευτου λαού. Παρόλη την κατ' όνομα και κατευθυνόμενη "Δημοκρατία", ουσιαστικά ο λαός έχει πάψει να αντιπροσωπεύεται από ανθρώπους που μπορούν να τον υποστηρίξουν και λιποψυχούν καθημερινά.

Το περιθώρειο των Υπουργών ακόμα και του Πρωθυπουργού για βελτίωση του δημόσιου βίου είναι ελάχιστο και σίγουρα πολύ μικρότερο απότι φαντάζεται ο πολίτης όταν συμμετέχει σε αυτήν με την ψήφο ή τη δράση του. Το λεγόμενο "σύστημα" είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στους κύκλους της εξουσίας που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση από κανέναν και δυστυχώς από αυτό λείπει η μεγάλη μάζα. Δε μένει παρά το 99% του πληθυσμού να σχηματίσει το δικό του "συστημα" και, σε μια τέτοια περίπτωση, ποιο από τα δύο νομίζετε ότι θα επικρατήσει;