Για την Αγάπη

                    

 Γράφει η Φοίβη

 ...«Τότε η Αλμίτρα είπε, Μίλησέ μας για την Αγάπη.

Και ύψωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον κόσμο

Και μια ησυχία απλώθηκε ανάμεσά τους και με φωνή μεγάλη είπε:

Όταν η αγάπη σας γνέφει, ακολουθείστε την,

Παρόλο που οι δρόμοι της είναι σκληροί και απότομοι.

Και όταν τα φτερά της σας τυλίξουν, δοθείτε της

Παρόλο που το ξίφος που είναι κρυμμένο ανάμεσα στα φτερά της μπορεί να σας πληγώσει.

Και όταν σας μιλά, πιστέψτε την,

Παρόλο που η φωνή της μπορεί να συντρίψει τα όνειρά σας

σαν τον βοριά που τον κήπο ερημώνει.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία από το να εκπληρώσει τον εαυτό της.

Αλλά αν αγαπάτε και επιμένετε να έχετε επιθυμίες, ας είναι τούτες οι επιθυμίες σας:

Να λιώσετε και να γίνετε σαν ένα τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά τη μελωδία του στη νύχτα.

Να γνωρίσετε τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείτε από την ίδια σας την κατανόηση της αγάπης.

Να αναπαυθείτε το μεσημέρι και να συλλογιστείτε την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίσετε σπίτι το βράδυ με ευγνωμοσύνη.

Και μετά να κοιμηθείτε με μια προσευχή για τον αγαπημένο στην καρδιά κι έναν ύμνο επαίνου στα χείλη.»

  [Απόσπασμα από τον Προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν]

                            

Η αγάπη είναι ένα είδος τρέλας, λέει ο Πλάτωνας, μια ιερή τρέλα. Σήμερα μιλάμε για την αγάπη σαν να ήταν πρωτίστως μια όψη των σχέσεων και επίσης, σε μεγάλο βαθμό, σαν να βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό μας. Στο «Συμπόσιον», το σπουδαίο βιβλίο του για τη φύση της αγάπης, ο Πλάτωνας ονομάζει την αγάπη παιδί της πληρότητας και της κενότητας. Καθεμιά από τις όψεις αυτές, κατά κάποιο τρόπο, συνοδεύει την άλλη. Η αγάπη μοιάζει να υπόσχεται ότι θα κλείσει τα τραύματα της ζωής και θα τα θεραπεύσει. Δεν έχει μεγάλη σημασία ότι στο παρελθόν η αγάπη προκάλεσε πόνο και ταραχή. Υπάρχει κάτι αυτο-ανανεωτικό στην αγάπη. Σαν τις θεές της αρχαίας Ελλάδας μπορεί να ανανεώνει την παρθενία της στο λουτρό της λήθης.

 Η αγάπη διατηρεί την ψυχή στο δρόμο του πεπρωμένου της και τη συνείδηση στο χείλος της αβύσσου που είναι και ο τόπος της ψυχής. Αυτό δε σημαίνει ότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι σημαντικές για την αγάπη της ψυχής. Το αντίθετο μάλιστα: εάν αναγνωρίσουμε τη σημασία που έχει η αγάπη για την ψυχή, οι καθημερινές ανθρώπινες αγάπες μας εξευγενίζονται. Αυτή η οικογένεια, αυτός ο φίλος, αυτός ο συνεργάτης στη δουλειά, αυτό το ταίρι είναι εκδήλωση της κινητήριας δύναμης της ίδιας της ζωής και αποτελούν την πηγή της αγάπης που διατηρεί ζωντανή και πλήρη την ψυχή. Δεν υπάρχει δρόμος προς τη θεϊκή αγάπη παρά μόνο διαμέσου της ανακάλυψης της ανθρώπινης συντροφικότητας και της κοινότητας. Το ένα τρέφει το άλλο.

Η φροντίδα της ψυχής επομένως προϋποθέτει τη δεκτικότητα απέναντι στις διάφορες μορφές της αγάπης. Έχει λεχθεί ότι: «η ψυχή βρίσκεται εν μέρει στην αιωνιότητα και εν μέρει στο χρόνο». Η αγάπη παλινδρομεί ανάμεσα σε αυτές τις δυο διαστάσεις, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να ζήσει και στις δυο ταυτόχρονα. Η εισβολή όμως της αιωνιότητας στη ζωή είναι συνήθως ενοχλητική γιατί ανατρέπει τα σχέδιά μας και διαταράσσει την ηρεμία που έχουμε πετύχει με τον κοσμικό ορθολογισμό. Γι’αυτό όταν αισθανόμαστε απελπισία για την πλευρά που ανήκει στη ζωή, πρέπει να’χουμε στο νου μας την πλευρά που ανήκει στην αιωνιότητα.