Το σπίτι του αύριο

Γράφει η Φοίβη                      

Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της, είπε, Μίλησέ μας για τα Παιδιά.
Και αυτός είπε:
Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.

Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.

Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας,

Και παρόλο που είναι μαζί σας δε σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας,

Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους,

Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε και στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μη ζητάτε να τα κάνετε σαν κι εσάς.

Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε καθυστερεί με το το χθες.

Είστε το τόξο απ’όπου τα παιδιά σας, σαν ζωνανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα εμπρός.

Ο τοξότης βλέπει το στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή Του για να πάνε τα βέλη του γρήγορα και μακριά.

                                                                  Χαλίλ Γκιμπράν

Καθώς εξετάζουμε ποιό είναι το γονεϊκό μας έργο, πρέπει να θυμόμαστε τους αντικειμενικούς μας στόχους. Αυτό που θέλουμε είναι να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας και  να τα σπρώξουμε προς την κατεύθυνση των δικών τους ονείρων και επιθυμιών, έτσι ώστε να γίνουν αυτό που είναι δυνητικά ικανά να γίνουν, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε ότι είναι ήδη τέλεια δημιουργήματα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται να συμφωνούν πάντοτε με μας, ότι θα θελήσουν να βαδίσουν στον δικό τους ρυθμό περισσότερες φορές από όσες μας αρέσει, ότι πιο συχνά θα διαφωνήσουν παρά θα συμφωνήσουν, πάνω στην άποψή μας για το τι είναι καλό γι αυτά,  ότι έχουν το δικό τους εσωτρικό φως που είναι κρυμμένο από τα μάτια μας, ότι η ματιά τους σπάνια θα ταυτίζεται με τη δική μας, ότι οι κλίσεις τους δεν θα βρίσκονται πάντοτε κοντά στις δικές μας και ότι τα «πιστεύω» τους κινδυνεύουν να διαφέρουν σημαντικά από τα δικά μας.

Σχέση ουσιαστική με το παιδί μας, λέει ο παιδοψυχίατρος π. Bασίλειος Θερμός, δεν είναι το να είμαι χαμένος στον κόσμο μου εγώ και απλώς να απαιτώ από το παιδί μου να προσαρμοστεί στον δικό μου κόσμο.

Σχέση δεν είναι το να έχω, αντίθετα, κάνει το παιδί κέντρο της ζωής μου. Αυτή η ειδωλολατρεία του παιδιού που επικρατεί στη σύγχρονη οικογένεια είναι καταστροφική και για το παιδί αλλά και για τους γονείς.

Σχέση δεν είναι επίσης ο ανταγωνισμός.. Στον ανταγωνισμό δεν έχουμε ένα από τα δυο που ανεφερα πριν, δηλαδή ο ένας υπάρχει και ο άλλος εξαφανίζεται. Στον ανταγωνισμό έχουμε δυο προσωπικότητες. Υπάρχουν και οι δυο, αλλά είναι σε συνεχή διαμάχη μεταξύ τους.

Επίσης σχέση δεν είναι το να πηγαίνουν φαινομενικά όλα καλά με το παιδί μου, αλλά μέσα στην καρδιά μου βαθειά να έχω συγκεκριμένες προσδοκίες από το παιδί μου. Η αγάπη που του δίνω να είναι αγάπη με όρους. Του δίνω αγάπη άμα πραγματοποιήσει όλες τις προσδοκίες μου. Και όταν κάποια στιγμή κάτι δεν πάει καλά η παθαίνω κατάθλιψη η θυμώνω φοβερά με το παιδί μου, που με απογοήτευσε. Λες και το παιδί ήξερε ότι έχω αυτές τις προσδοκίες και ήταν υποχρεωμένο να τις υλοποιήσει.

Αν θα ήθελα να περιγράψω τι είναι σχέση, η σχέση είναι μια συνύπαρξη. Συνυπάρχουν και οι δυο: πατέρας – παιδί, μητέρα – παιδί. Συνυπάρχουν χωρίς ο ένας να καταργεί τον άλλο. Η διαφορά που έχουν στις απόψεις και στον χαρακτήρα, δεν αντιμετωπίζονται στην σχέση ως απειλή αλλά ως πλούτος. 

Γενικά, πρέπει να ξέρουμε ότι αγάπη και εκτίμηση δεν είναι το ίδιο πράγμα.. Δηλαδή, στα παιδιά μπορεί να δίνουμε αγάπη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να δίνουμε και εκτίμηση ταυτόχρονα. Είναι άλλο πράγμα η εκτίμηση. Έχει τις δικές της απαιτήσεις. Υπάρχουν παιδιά που τα αγαπούν οι γονείς τους αλλά δεν τα εκτιμούν. Και αυτά τα παιδιά θα αναζητήσουν την εκτίμηση αλλού. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει χωρίς εκτίμηση, έστω κι αν την πάρει από άλλο χώρο.