Το Εθνικό Προϊόν

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας Το Εθνικό Προϊόν αποτελεί την αύξηση του πλούτου μιας κοινωνίας στη διάρκεια κάποιου χρόνου που συνήθως είναι το ένα έτος και επειδή  προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα αγαθά, λέγεται και Προστιθέμενη Αξία. Επίσης αν από το συνολικό προϊόν

που λέγεται Ακαθάριστο, αφαιρεθούν οι αποσβέσεις των υλικών αγαθών, οι οποίες εκφράζονται με τον Πληθωρισμό, τότε προκύπτει το Καθαρό Προϊόν.

Στην αύξηση του πλούτου μιας κοινωνίας συμμετέχουν τρεις κατηγορίες παραγωγής: τα αγαθά, οι υπηρεσίες και το χρήμα. Όταν στην οικονομία εισρέει χρήμα που κόπηκε από το κράτος, τότε αυξανει μεν ο πλούτος αλλά ταυτόχρονα αυξανει κατά το ίδιο ποσό και ο πληθωρισμός, με αποτέλεσμα να μην προκύπτει καθαρό υπόλοιπο. Επίσης αν το χρήμα προέρχεται από δανεισμό, ιδίως όταν αυτός δεν οδηγεί σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις, δεν αποτελεί ιδία ιδιοκτησία αλλά της πηγής του δανεισμού και έτσι μακροπρόθεσμα οδηγεί σε μείωση και μαρασμό. Οι παραπάνω μέθοδοι χρηματικής "ανάπτυξης" επικρατούσαν στην Ελλάδα από το 1980 μέχρι την είσοδο του Ευρώ το 2001, ενώ στη συνέχεια και μέχρι το 2009 παρέμεινε μόνο ο εξωτερικός καταναλωτικός δανεισμός που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Οι υπηρεσίες (όπως εμπόρια, μεσιτείες, παιδεία, υγεία κτλ) που παράγονται για εγχώρια κατανάλωση επίσης δεν οδηγούν σε πραγματικό πλούτο παρά μόνο σε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αφού από τη φύση τους εξαντλούνται κατά την παραγωγή τους. Μόνο η γνήσια παραγωγή χρηστικών αγαθών από πρώτες ύλες, κατά προτίμηση τελικών που έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία και με κατά το δυνατό καθετοποιημένο τρόπο, οδηγούν σε ασφαλή και βέβαιη ανάπτυξη και ευημερία της οικονομίας.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα που εξαρτάται έντονα από την εισαγωγή αγαθών. Από υψηλής τεχνολογίας μέχρι απλά αγροτικά προϊόντα που υποτίθεται ότι διαθέτει επάρκεια, εισάγονται από τρίτες χώρες, η πληρωμή των οποίων γίνεται αναγκαστικά με νέο εξωτερικό δανεισμό που επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση. Οι "χρυσές" μεταπολεμικές δεκαετίες δεν μπορούν να επαναληφθούν και η μόνη λύση είναι ο σχεδιασμός ενός νέου παραγωγικού μέλλοντος και ακόμα περισσότερο μιας νέας ανθρωπιστικής νοοτροπίας η οποία δεν πρόκειται να προέλθει από την κορυφή και την διοίκηση, γιατί αυτή είναι βολεμένη, αλλά από τη βάση που δυσφορεί και αγκωμαχεί. Η αξία της ευχής αυτής έχει επιβεβαιωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια σε αναρίθμητες περιπτώσεις όπου το πλήρωμα του χρόνου φέρνει την ουσιαστική πρόοδο.