Μια απλή αναδρομή στην ιστορία, δείχνει πως οι ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ, μας
απασχολούσαν από την αρχαιότητα και δεν εννοούν να μας αφήσουν και τώρα.
Αντίθετα, θεριεύουν και αποτελούν κυρίαρχο και επικίνδυνο
φαινόμενο, το οποίο επηρεάζει τη συνολική πορεία της κοινωνίας μας. Συμμορίες
ποικιλόμορφες, αδίστακτες, ανεξέλεγκτες, με τυπική νομιμότητα,
με θεσμικό
μανδύα και άλλες με πρωταγωνιστές μικροαπατεωνίσκους, φαιδρά πρόσωπα και ό,τι
άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου. Ας δούμε, όμως, με δυο λόγια και τις "Συμμορίες"
του Δημοσθένη, μια και είναι η αφετηρία αυτού του κειμένου. Στην αρχαιότητα οι
"Συμμορίες" ήταν φορολογικοί σύλλογοι, αποτελούμενοι από πλούσιους
Αθηναίους, οι οποίοι, με τις οικονομικές τους συνεισφορές, εξόπλιζαν το στόλο.
Και ο Δημοσθένης, που αγαπούσε με πάθος την πόλη των Αθηνών, με τον περί
Συμμοριών λόγο του, προσπάθησε να πείσει τους συμπατριώτες του, να
δημιουργήσουν έναν ακαταμάχητο στόλο. Οι ειδικότεροι λόγοι, που είναι
συνυφασμένοι με τον φόβο του Δημοσθένη από την επέλαση των Μακεδόνων, παρότι
ενδιαφέροντες, δεν αποτελούν θέμα αυτού του κειμένου. Άλλωστε οι σύγχρονες
συμμορίες καθιστούν ανεπίκαιρη μια εκτενέστερη αναφορά, αφού ως σφοδρή
λαίλαπα έχουν επιδράμει σε κάθε τι που αποφέρει χρήμα. ( Ο όρος ΧΡΗΜΑ, έτσι
συνειδητά ωμός, για να ακονίζει το θυμικό μας, παρόλο που αυτό είναι στα ύψη.).
Ο σημερινός πολίτης έχει την αίσθηση πως οι συμμορίες είναι Λερναία Ύδρα, με
ατέλειωτα κεφάλια. Και έχει, επιπλέον, την πεποίθηση πως η συντεταγμένη
πολιτεία συλλαμβάνει μόνο τη δεύτερη κατηγορία, τους απατεωνίσκους και τα
φαιδρά πρόσωπα, ενώ οι μεγάλοι και "θεσμικά" καλυμμένοι διαφεύγουν,
πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τελευταία μάλιστα, ενώ κάτι άρχισε να διαφαίνεται
και καταδικάστηκαν Τσοχατζόπουλος, Παπαγεωργόπουλος, Μαντούβαλος, ενδεχομένως και
άλλοι, δηλαδή μεγάλα ονόματα της πολιτικής σκηνής, οι καθημερινές εκπλήξεις
διαδέχονται η μια την άλλη. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι ορισμένοι
δεν υπολογίζουν ούτε την αγανάκτηση του λαού, ο οποίος υφίσταται τα πάνδεινα
και είναι στα πρόθυρα και ενίοτε τα έχει ξεπεράσει, απενενοημένων ενεργειών,
αλλά ούτε και τη δικαιοσύνη φοβούνται, ούτε καν και για την προσωπική
τους αξιοπρέπεια ενδιαφέρονται. Θλιβερά παραδείγματα ο Τομπούλογλου, που
πιστεύει στο Θεό και τη δικαιοσύνη και ενεργεί ως...δωρητής, καθώς και ο απίθανος
και μοιραίος ( ίνα μη τι χείρον είπωμεν, μια και αρχίσαμε με τον Δημοσθένη )
Λιάπης. Ο Παπαντωνίου, ο Μαντέλης και ο ατέλειωτος κατάλογος με όσους είχαν
συναλλαγές με τον Χριστοφοράκο θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο του Άκη και
του "φτερωτού" γιατρού, ώστε να αποκτήσει αισιοδοξία ο λαός και
να πιστέψει πως κάτι άρχισε να κινείται στον ορίζοντα. Εκείνος που θεωρείται ως
το πλέον αποτρόπαιο δείγμα είναι ο λαλίστατος και ανεκδιήγητος Κάντας, που για
να αποθηκεύσει τις μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, χρειάζεται μια
ολόκληρη αποθήκη... Και δηλώνει, μάλιστα, ότι άρχισε να παίρνει μίζες το 1989,
επί Οικουμενικής Κυβερνήσεως Ζολώτα, τότε που άρχισε η μεγάλη
"κάθαρση", με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη συνολική Αριστερά. Πέρα
από την επιβεβλημένη βαριά τιμωρία των "συμμοριτών"( όχι εκείνων του εμφυλίου! Να πάρει η ευχή, τί μεγάλη ιστορία έχουμε...), πρέπει να βρεθεί τρόπος, ώστε να αποδοθούν στο Δημόσιο τα κλοπιμαία. Ξέρω, πως θα χαμογελάσετε πικρά, αλλά νομίζω ότι οφείλουμε να κλείσουμε με ίχνη ελπίδας το 2013 και με αναπτερωμένο ηθικό να αναμένουμε τα ... έργα του 2014.
Καλή χρονιά σ' όλο τον κόσμο και είθε να εισακουστούν οι ευχές των
συνανθρώπων μας.
Σπύρος Παπουτσής
Άσχετο ... Υ. Γ. 1ο. Ο Πάγκαλος έχει πολλά ακίνητα και
δηλώνει, ευθαρσώς, πως είναι από κληρονομιά. Η Ρεπούση έχει δηλώσει 37 και
δεν αμφισβητεί κανένας τη νομιμότητά τους, ο εργατολόγος
Μητρόπουλος τακτοποίησε τις υποχρεώσεις του προς τη ΔΟΥ, μερικών εκατομμυρίων
και είναι καθαρός, διότι έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και είναι πια εξαγνισμένος, ενώ τα
εκατομμύρια του Τσουκαλά είναι νόμιμα, όπως και οι καταθέσεις των
μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε ξένες Τράπεζες. Η Κανέλλη παίρνει σύνταξη
πάνω από 2500 το μήνα από το ... ΙΚΑ και η Αλέκα, πάνω από 40000 το
χρόνο, ως ασφαλισμένη σε ταμείο ΜΜΕ. Μάθαμε, δηλαδή, πως δούλευε και ως
δημοσιογράφος. Αυτά είναι ελάχιστα δείγματα πολιτικών, που καλύπτονται
από τον μνημονευθέντα "θεσμικό" μανδύα.
Υ. Γ. 2ο . Όσα πρόσωπα αναφέρθηκαν είναι αυτά
που έχουν ακουστεί περισσότερο. Ενδεχομένως, κάποιοι άλλοι μεγαλοσχήμονες
μου διέφυγαν. Αλλά δεν έκανα επιμελημένη "απογραφή". Μακάρι να
μπορούσα να τους επικολλήσω όλους στη σελίδα της Florine@ς, για να τους
καμαρώνουμε, αλλά αυτό μου ήταν αδύνατο.
Είπαμε το Ελληνικό κράτος έγινε από αρματωλούς και κλέφτες φύγαν οι αρματωλοί και μείναν οι κλέφτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτείνω μια αλλαγή στο εύστοχο σχόλιο του 9:04 μ. μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έφυγαν οι αρματωλοί, αλλά έγιναν αμαρτωλοί και έτσι αυξήθηκαν οι κλέφτες.
Σπύρος Παπουτσής
Είναι όντως αδύνατο κ. Παπουτσή να χωρέσουν τόσες πολλές επώνυμες και ανώνυμες συμμορίες. Και αυτούς που παραθέσατε είναι υπέρ-αρκετοί. Δεν έχει πλέον κανένα νόημα για τον Έλληνα πολίτη να διαβάζει λίστες με ονόματα (είτε της Λαγκάρντ, είτε των δημοσιογράφων). H διαφθορά είναι νομιμοποιημένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού, όπως και το μπαξίσι στον δημόσιο υπάλληλο― όχι για ιδιαίτερη εξυπηρέτηση, αλλά απλώς και μόνο για να κάνει ο τελευταίος σωστά τη δουλειά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ουσία του θέματος είναι τι πρέπει να γίνει ώστε να ξεριζωθεί αυτή η απεχθής πρακτική, ή έστω να περιοριστεί στο ελάχιστο. Δυστυχώς το φαινόμενο της διαφθοράς στη χώρας έχει καταστεί ενδημικό φαινόμενο. Αντί να βρίσκουμε ενόχους, είναι προτιμότερο να αναζητούμε τις αιτίες και τις λύσεις στο προαναφερθέν πρόβλημα. Αν επιμείνουμε να αναζητούμε ενόχους θα ξεστρατίσουμε προς τον λαϊκισμό.
Από μια πρώτη μελέτη του ειδεχθούς αυτού φαινομένου βγάζουμε τα πρώτα συμπεράσματα, ότι η διαφθορά έχει καταλάβει το χώρο του ευρύτερου δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα που κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το δημόσιο (κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ή π.χ διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ κυβερνώντων και ΜΜΕ).Πιο απλά μπορούμε να πούμε ότι το κράτος με την έννοια του ευρύτερου δημοσίου είναι όλα τα λεφτά ή το μέλι αν λέγαμε αλλιώς. Όσοι είναι δίπλα στο μέλι (κυβερνώντες δημόσια διοίκηση , κρατικοδίαιτοι ιδιώτες) θέλουν να βάλουν το δάχτυλό τους σε αυτό. Ενώ γνωρίζουν ότι αυτό είναι παράνομο εν τούτοις αυτοί το επιχειρούν, παρόλο που γνωρίζουν ότι θα τιμωρηθούν. Η περίπτωση του αείμνηστου Μένιου Κουτσόγιωργα που κατέρρευσε μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο λόγω ενοχής σε σκάνδαλο της εποχής, δεν λειτούργησε αποτρεπτικά για τους συνεχιστές του. Ο κ. Τσοχατζόπουλος που ήταν γνώστης του συμβάντος δεν συνετίστηκε, αλλά προχώρησε σε αντίστοιχη πράξη. Τελικά το μέλι τους ελκύει όλους και δυσκολεύονται ώστε να μην βάλλουν το δάχτυλό τους. Τελικά πως θα μπορέσουμε να το προστατεύσουμε; Οι πιο πολλοί ενδεχομένως θα προτείνουν να διορίσουμε και άλλους φύλακες π.χ μια επιτροπή Α΄για τον έλεγχό του. Και αν η επιτροπή Ά βάλει το χέρι στο μέλι, ε τότε χρειάζεται μια άλλη επιτροπή Β΄ με αυξημένες αρμοδιότητες. Δε χρειάζεται να συνεχίσω περαιτέρω, γιατί αν υπάρξουν υπόνοιες και για τη Β θα χρειαστούμε τη Γ επιτροπή κ.ο.κ. Αυτό που θα καταφέρουμε τελικά είναι να μαζέψουμε αρκετές συμμορίες γύρω από το μέλι, οι οποίες θα βάζουν το δάχτυλο στο μέλι, θα αλείφονται, θα πασαλείφονται και θα γλείφονται.
Τελικά μήπως η καλύτερη λύση είναι περιορίσουμε το μέλι; Αυτό μεταφράζεται σε λιγότερο κράτος, σε λιγότερη διαφθορά, σπατάλη, παροχές, αργομισθίες, γραφειοκρατικό δημόσιο, κλειστά επαγγέλματα, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, συντεχνίες, πελατειακές σχέσεις . Μέσα σε όλα αυτά βασιλεύει η ανικανότητα, η ανευθυνότητα και το συμφέρον. Δυστυχώς αυτοί που έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι κινούνται σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος (από δεξιά έως αριστερά) και επιθυμούν διακαώς τη συντήρηση, τη στασιμότητα και να μην αλλάξει τίποτα. Είναι ακόμη εδώ, στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στη διοίκηση, στα πελατειακά δίκτυα. Τώρα η χώρα αναρωτιέται τα βασικά, αν θα μείνει στην Ευρώπη ή στην Αφρική.
Οι ευθύνες των δυνάμεων του ορθού λόγου και της σωφροσύνης, των πολιτών και των πολιτικών που ενστερνίζονται τις δημοκρατικές ιδέες και τις σχέσεις: κράτους –πολίτη και όχι κράτους –πελάτη, είναι τις στιγμές αυτές πολύ μεγάλες. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι ευκαιρίες που παρέρχονται δεν επανέρχονται…